 |
|
|  Παρασκευή 8/9
ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ!
Ο ηθοποιός Ζαν-Λουί Τρεντινιάν πάσχει από καρκίνο
Premiere
Ο γάλλος ηθοποιός Ζαν-Λουί Τρεντινιάν, ηλικίας 86 ετών, πάσχει από καρκίνο, όπως είπε ο ίδιος σε συνέντευξή του στο τεύχος Σεπτεμβρίου του περιοδικού Premiere.
«Πριν φοβόμουν τον καρκίνο. Όχι πια, έχω έναν!», λέει ο ηθοποιός, ο οποίος πρωταγωνιστεί στην τελευταία ταινία του αυστριακού σκηνοθέτη Μίχαελ Χάνεκε, το «Happy End». Ο Χάνεκε τον είχε ήδη σκηνοθετήσει στο «Amour».
«Όταν υπογράφω αυτόγραφα --είναι δύσκολο, καθώς δεν βλέπω πια σε μεγάλο βαθμό, αλλά τι να γίνει-- υπογράφω 'Ζαν-Λουί Τρεντινιάν' και διευκρινίζω από κάτω 'στο τέλος της ζωής του'», αστειεύεται χωρίς να δώσει περισσότερες λεπτομέρειες για την ασθένειά του.
Στο φεστιβάλ των Καννών, στο διαγωνιστικό μέρος του οποίου συμμετείχε το «Happy End», είχε εξηγήσει πως θέλει να επαναλάβει τον Δεκέμβριο στο θέατρο Antoine του Παρισιού και μετά την ερχόμενη χρονιά στη Λιόν την παράσταση που είχε ανεβάσει την άνοιξη στην αίθουσα Πλεγιέλ στο Παρίσι με τον ακορντεονίστα Ντανιέλ Μιλ και ένα κουαρτέτο εγχόρδων.
«Θα έπρεπε να σταματήσω, αλλά δεν θέλω. Οι πιο ευτυχισμένες στιγμές της ζωής μου είναι όταν εργάζομαι, όταν κάνω θέατρο», εξομολογείται.
Ο Ζαν-Λουί Τρεντινιάν είχε ανέκαθεν παράλληλα μια καριέρα στον κινηματογράφο και μια στο θέατρο. Έπαιξε δίπλα στην Μπριζίτ Μπαρντό στο «Και ο Θεός έπλασε τη γυναίκα» του Ροζέ Βαντίμ ή ακόμη με την Ανούκ Εμέ στο «Ένας άνδρας και μια γυναίκα» του Κλωντ Λελούς και έχει κάνει περισσότερες από 120 ταινίες.
Στα τέλη της δεκαετίας του 1990 άρχισε τα ποιητικά ρεσιτάλ με την κόρη του, την Μαρί, που έχασε τη ζωή της το 2003 από τα χτυπήματα που της κατέφερε ο σύντροφός της, ο Μπερντράν Καντά, τραγουδιστής του συγκροτήματος Noir Desir.
«Θα μπορούσα να είχα σταματήσει τη ζωή μου τη στιγμή εκείνη», είχε πει. Όμως σπρωγμένος από τους οικείους του, ανέβηκε και πάλι στη σκηνή, βρίσκοντας μια «ψυχοθεραπεία» στο θέατρο και την ποίηση.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
