 |
|
|  Τετάρτη 13/9
ΜΕΣΑΙΩΝΑΣ ΣΤΗΝ ΒΡΕΤΑΝΙΑ
Σε συνολική ποινή άνω των 80 ετών καταδικάστηκαν 9 μέλη μιας οικογένειας που εκμεταλλεύονταν 18 άνδρες ως σκλάβους
Reuters
Εννέα μέλη μιας βρετανικής οικογένειας που εκμεταλλεύονταν ευάλωτους ενήλικες άνδρες και τους μετέτρεπαν σε σκλάβους, ενώ οι ίδιοι απολάμβαναν μια πολυτελή ζωή, καταδικάστηκαν συνολικά σε ποινή άνω των 80 ετών, μετά από μια από τις μεγαλύτερες έρευνες που έχουν γίνει στη Βρετανία για παρόμοιες υποθέσεις.
Οι Ρούνεϊ, μια οικογένεια ταξιδιωτών (τσιγγάνων), εκμεταλλευόταν 18 άνδρες στην εταιρεία συντήρησης ιδιωτικών δρόμων που διατηρούσε αλλά και σε άλλες δουλειές: τους υποχρέωναν να εργάζονται για ελάχιστα χρήματα ή και χωρίς κανέναν μισθό και τους παρείχαν στέγη σε "πραγματικά σοκαριστικές" συνθήκες, σύμφωνα με την αστυνομία.
Με τα έσοδα από τις επιχειρήσεις τους οι Ρούνεϊ έκαναν διακοπές στα Μπαρμπέιντος, την Αυστραλία, την Αίγυπτο και το Μεξικό. Αγόραζαν επίσης πολυτελή αυτοκίνητα, όπως BMW, σύχναζαν σε σπα και ξόδευαν χρήματα για πλαστικές επεμβάσεις.
Η αστυνομία υποστηρίζει ότι η οικογένεια παρέσυρε τα θύματά της (συνήθως άνδρες άστεγοι, με μαθησιακές δυσκολίες) με την υπόσχεση ότι θα τους παρείχε εργασία, φαγητό και στέγη. Κατόπιν τους πήγαιναν στο Λίνκολν και τους φιλοξενούσαν σε σαραβαλιασμένα τροχόσπιτα, χωρίς τρεχούμενο νερό ή τουαλέτα. Κάποιοι ζούσαν σε στάβλους, δίπλα σε σπιτάκια σκύλων.
Οι άνδρες αυτοί, ηλικίας από 18 έως 63 ετών, πίστευαν ότι χρωστούσαν χρήματα στην οικογένεια και αναγκάζονταν να δουλεύουν για πολλές ώρες στις επιχειρήσεις τους ή στους καταυλισμούς των ταξιδιωτών.
Σε μια κατάθεση που διαβάστηκε στο δικαστήριο του Νότιγχαμ, ένα από τα θύματα περιέγραψε τη ζωή με τους Ρούνεϊ ως "πραγματική κόλαση". Κάποιες φορές τους έδιναν φαγητό μόνο όταν δούλευαν, άλλες ήταν υποχρεωμένοι να ζουν με τα απομεινάρια από το γεύμα της οικογένειας. Συχνά, η μοναδική πληρωμή τους ήταν τσιγάρα και αλκοόλ, ενώ τους χτυπούσαν και τους απειλούσαν για να μην φύγουν.
Η αστυνομία πιστεύει ότι ένας από τους άνδρες κρατήθηκε επί 26 χρόνια. Κάποια στιγμή η οικογένεια τον ανάγκασε να σκάψει τον τάφο του, σύμφωνα με το BBC. Ένα μέλος της, ο Τζον Ρούνεϊ, του έδειξε την τρύπα στο έδαφος και του είπε: "Θα δουλεύεις για μένα για το υπόλοιπο της ζωής σου... Αν δεν υπογράψεις αυτή τη σύμβαση, εκεί θα καταλήξεις".
Ο αστυνομικός διευθυντής Κρις Ντέιβισον τόνισε ότι η σύγχρονη δουλεία είναι "ένα πραγματικά αποτρόπαιο έγκλημα".
"Τα θύματα δεν θα πάρουν ποτέ πίσω τα χρόνια που τους έκλεψαν αλλά ελπίζω ότι θα ανακουφιστούν κάπως με την απόδοση δικαιοσύνης. Αυτό δείχνει ότι θα κάνουμε ότι περνά από το χέρι μας για να μην υποφέρουν άλλοι όπως αυτοί", πρόσθεσε.
Άλλα δύο μέλη της οικογένειας καταδικάστηκαν σε ποινές φυλάκισης με αναστολή για απάτες.
Εκτιμάται ότι σήμερα στη Βρετανία υπάρχουν 13.000 θύματα καταναγκαστικής εργασίας και σεξουαλικής εκμετάλλευσης.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
