 |
|
|  Πέμπτη 14/9
ΑΠΑΙΧΤΟΣ Ο ΠΑΣΑΣ ΕΡΝΤΟΓΑΝ-ΠΑΡΕΜΒΑΙΝΕΙ ΚΑΙ ΣΤΙΣ...ΚΗΔΕΙΕΣ
Καταργείται στις κηδείες το «Πένθιμο Εμβατήριο» του Σοπέν και αντικαθίσταται με το οθωμανικό «Τεκμπίρ»
TASS
Το υπουργείο Εσωτερικών της Τουρκίας έδωσε εντολή να μην παίζεται πλέον το «Πένθιμο Εμβατήριο» του Φρεντερίκ Σοπέν στις κηδείες, αλλά το έργο «Τεκμπίρ» του Οθωμανού συνθέτη Ιρίτ, που αποτελείται από προσευχές που λέγονται για τους νεκρούς. Όπως αναφέρει η εφημερίδα Hürriyet, την οποία επικαλείται το πρακτορείο TASS, η σχετική εγκύκλιος έχει αποσταλεί σε όλες τις διοικήσεις των επαρχιών της χώρας
Η εφαρμογή των κανονισμών της νέας εγκυκλίου αφορά και τις κηδείες των στρατιωτικών και των υπαλλήλων του Υπουργείου Εσωτερικών. «Η τελετή της κηδείας για τους μάρτυρες (έτσι συνήθως αποκαλούν του τούρκους στρατιώτες που σκοτώνονται) θα γίνεται υπό τους ήχους του ‘Τεκμπίρ' του Ιτρί που ανταποκρίνεται στην ηθική των μαρτύρων και την καρδιά του έθνους μας» αναφέρεται στην σχετική εγκύκλιο, η οποία αφορά επίσης και τους υπαλλήλους του Υπουργείου Εσωτερικών.
Σύμφωνα με την ίδια εγκύκλιο, δεν θα παίζονται από τα πνευστά οι πένθιμες μελωδίες, που ακούγονται συνήθως κατά της διάρκεια της τελετής, ενώ το Υπουργείο Εσωτερικών επισημαίνει με δική του ανακοίνωση, ότι οι κηδείες θα γίνονται μέσα σε απόλυτη σιωπή, με εξαίρεση ένα σύντομο τμήμα τους κατά το οποίο θα ακούγεται το ‘Τεκμπίρ'».
Η συζήτηση για την αντικατάσταση του Πένθιμου Εμβατηρίου του Σοπέν ξεκίνησε τον Απρίλιο του 2016 στην επαρχία Χακιαρί, μετά την κηδεία ενός στρατιώτη που είχε σκοτωθεί σε συμπλοκή με «εξτρεμιστές», όπως μεταδίδει το πρακτορείο TASS . Οι συμπολεμιστές του, μετέφεραν το φέρετρο υπό τους ήχους του Σοπέν, όπως συνηθίζεται στις κηδείες. Ωστόσο οι στρατιωτικοί άρχισαν να φωνάζουν δυνατά κατά την διάρκεια της κηδείας την φράση «Αλλάx Άμπάρ» (Ο Θεός είναι μεγάλος!») επιδιώκοντας κατά τον τρόπο αυτό να σιωπήσει η ορχήστρα, μέχρι που τα κατάφεραν. Τα μέλη της ορχήστρας σταμάτησαν να παίζουν το πένθιμο εμβατήριο του Σοπέν και η τελετή της κηδείας συνεχίστηκε υπό τους ήχους των μουσουλμανικών προσευχών.
Έπειτα από αυτό το περιστατικό, ο πρόεδρος του Συνδέσμου βετεράνων του τουρκικού στρατού Λοκμάν Αϊλάρ, ερμηνεύοντας τα όσα διαδραματίσθηκαν σ εκείνη την κηδεία, δήλωσε ότι οι στρατιώτες θεώρησαν ότι το «Πένθιμο Εμβατήριο» του Σοπέν «είναι ξένο για τους τούρκους μάρτυρες». Προσέθεσε μάλιστα ότι ο Σύνδεσμος των βετεράνων ξεκίνησε καμπάνια για να καταργηθεί το «Πένθιμο Εμβατήριο» και να αντικατασταθεί με το έργο του Ιτρί «Τεκμπίρ», που συνιστά μια προσευχή για τους θανόντες που λέγεται τραγουδιστά ως παραδοσιακή μελωδία της οθωμανικής κουλτούρας.
Εν συνεχεία ο αρμόδιος της τουρκικής κυβέρνησης για θέματα θρησκείας Μεχμέτ Γκορμέζ, πρότεινε να καταργηθεί το «Πένθιμο Εμβατήριο» του Σοπέν, κάνοντας την εξής δήλωση: «Όταν σκέφτομαι για το ζήτημα αυτό ως επιστήμονας, ως πολίτης και ως αρμόδιος της Διεύθυνσης θρησκευτικών θεμάτων, διαπιστώνω ότι υπάρχει κάποια αναντιστοιχία μεταξύ του «Πένθιμου Εμβατηρίου» του Σοπέν και τις παραδόσεις των τεμενών μας , των μαρτύρων μας και του Κορανίου. Δεν γνωρίζω πόσο δύσκολο είναι να γίνει κάτι τέτοιο, αλλά νομίζω ότι η κυβέρνηση μας πρέπει να εξετάσει το ζήτημα αυτό. Έχουμε τις δικές μας πολιτιστικές αξίες και το «Τεκμπίρ» είναι ένα εκπληκτικό έργο»
Μερικοί τούρκοι διανοούμενοι από τον χώρο των Γραμμάτων και των Τεχνών, αντιμετωπίζουν αρνητικά μια τέτοια πρωτοβουλία από μέρους της κυβέρνησης, θεωρώντας ότι η κατάργηση του «Πένθιμου Εμβατηρίου» του Σοπέν θα απομακρύνει την Τουρκία από τον υπόλοιπο κόσμο, οδηγώντας την σε διάσταση με την διεθνή κοινότητα.
Ο Ιτρί ( Μπουχουριζαντέ Μουσταφά Εφέντι 1640-1712) έγραψε περισσότερα από 1000 έργα , μεταξύ των οποίων μουσικές συνθέσεις και τραγούδια. Μέχρι σήμερα έχουν διασωθεί περί τα 40 έργα του και θεωρείται ένας από τους πιο σημαντικούς εκπροσώπους της τουρκικής κλασικής μουσικής.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
