 |
|
|  Δευτέρα 18/9
Λούο, η 'γυναίκα-αράχνη'
... σκαρφαλώνει σε απότομους βράχους για να εξασφαλίσει τα προς το ζην
Hihnua
Η Λούο Ντένγκπινγκ σκαρφαλώνει σε έναν απότομο βράχο στην απομακρυσμένη κομητεία Τσιγιούν της επαρχίας Γκουιτζόου, στη νοτιοδυτική Κίνα, για να μαζέψει βότανα που φύονται ανάμεσα στα βράχια.
Η 37χρονη Λούο μένει στο χωριό Γκετούε, γνωστό για τα τραχιά, άγρια, άνυδρα βουνά του. Χιλιάδες χελιδόνια ζουν στις σπηλιές των βράχων και τα περιττώματά τους αποτελούν καλό λίπασμα στις καλλιέργειες των γύρω χωριών.
« Τα βότανα που μεγαλώνουν ανάμεσα στα βράχια μπορούν να χρησιμοποιηθούν στη παραδοσιακή κινεζική ιατρική. Έτσι έρχομαι εδώ κάθε μέρα με την ελπίδα να βγάλω κάποια χρήματα» λέει η Λούο.
Η ιστορία της Λούο παρουσιάστηκε πρόσφατα σε ένα βίντεο του BBC το οποίο σύντομα έκανε τον γύρο του διαδικτύου. Το βίντεο του BBC την έδειχνε να σκαρφαλώνει σε έναν απότομο βράχο χωρίς σχοινιά.
Στα 15 της η Λούο άρχισε να μαθαίνει από τον πατέρα της να σκαρφαλώνει στα βράχια, προκειμένου να συλλέγει λιπάσματα για τις καλλιέργειες της οικογένειας.
«Ήμασταν πολύ φτωχοί και ζούσαμε σε ένα αχυρένιο καλύβι» διηγείται η Λούο η οποία δεν πήγε ποτέ σχολείο. Η αδελφή της, όπως λέει, ήταν πιο τυχερή, αναγκάσθηκε όμως να σταματήσει και αυτή στην τρίτη τάξη καθώς η οικογένειά της ήταν πολύ φτωχή για να πληρώνει τα μαθήματά της.
Η Λούο διηγείται ότι την πρώτη φορά που σκαρφάλωσε στο βράχο φοβήθηκε πολύ και ανέβαινε πολύ αργά.
« Η αναρρίχηση στους απότομους βράχους χωρίς σχοινιά είναι μία παράδοση σε αυτήν την περιοχή», συνεχίζει την διήγησή της η Λούο.
Οι περισσότεροι αναρριχητές είναι άντρες, καθώς όμως στην οικογένεια της Λούο δεν υπάρχουν αγόρια, έπρεπε εκείνη να μάθει την «τέχνη».
« Νομίζω ότι άνδρες και γυναίκες είμαστε ίσοι. Εάν μπορεί να το κάνει ένας άνδρας, τότε μπορώ να το κάνω και εγώ», λέει.
Στα τέλη της εφηβείας της η Λούο έγινε εσωτερική μετανάστρια δουλεύοντας σε ένα εργοτάξιο στην πόλη Γκουανγκτζόου. Το 2000 επέστρεψε στο χωριό της, παντρεύτηκε έναν ντόπιο και απέκτησε δύο παιδιά. Ενώ μεγάλωναν τα παιδιά της εκείνη δούλευε στα χωράφια και κάποιες φορές σκαρφάλωνε στα βράχια για να μαζέψει βότανα, τα οποία θα της εξασφάλιζαν κάποια επιπλέον χρήματα για την οικογένεια της.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
