 |
|
|  Δευτέρα 25/9
40o ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΔΡΑΜΑΣ
Στο «Play» ο Χρυσός Διόνυσος
ΑΘΗΝΑ/ΑΠΕ-ΜΠΕ/Νάντια Μπακουνάκη
Στην ταινία «Play» του Βαγγέλη Λυμπερόπουλου απονεμήθηκε ο Χρυσός Διόνυσος του 40ού Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας στην τελετή λήξης που πραγματοποιήθηκε στο Δημοτικό Ωδείο.
Η κριτική επιτροπή του Εθνικού Διαγωνιστικού τμήματος (αποτελούμενη από τους Κατερίνα Μαραγκουδάκη, Ιφιγένεια Κοτσώνη, Θέλγεια Πετράκη, Γιάννη Σακαρίδη και Σπύρο Ν. Ταραβήρα) τίμησε το «Play» με το μεγάλο βραβείο της διοργάνωσης για «την δεξιοτεχνία και την αρτιότητα της εκτέλεσης μιας υψηλών προδιαγραφών παραγωγής». Το βραβείο συνοδεύεται από δύο χρηματικά έπαθλα της Φίνος Φιλμ (4.000 ευρώ) και της ΕΡΤ (3.000 ευρώ).
«Το "Play" είναι μία αλληγορία, ένα σχόλιο πάνω στην ανθρώπινη φύση και ειδικότερα στην σημερινή κοινωνία» δήλωσε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο Βαγγέλης Λυμπερόπουλος, ο οποίος από το 1995 μέχρι σήμερα δραστηριοποιείται εκτεταμένα ως σκηνοθέτης και παραγωγός στο χώρο των διαφημιστικών ταινιών. Το «Play» είναι η πρώτη του κινηματογραφική απόπειρα: «Μετά από 22 χρόνια στη διαφήμιση είναι η πρώτη μου προσπάθεια να αφηγηθώ μια ιστορία διάρκειας μεγαλύτερης των 2 λεπτών».
Στην ταινία, ο πρόεδρος μιας μικρομεσαίας επιχείρησης εισάγει μια πρωτοποριακή πολιτική δημιουργικής απασχόλησης των εργαζομένων για μια ώρα κάθε μέρα, στήνοντας εν αγνοία του το σκηνικό για ένα τραγικό ατύχημα που θα επηρεάσει τις ζωές όλων. «Αυτό που θέλω να πω στους νέους σκηνοθέτες είναι να επιμένουν να κάνουν την ιδέα που έχουν στο μυαλό τους και όσα εμπόδια κι αν συναντήσουν να μην κάνουν πίσω, αλλά να συνεχίζουν να προσπαθούν», ανέφερε, μεταξύ άλλων, κατά τη βράβευσή του ο Βαγγέλης Λυμπερόπουλος.
Στα υπόλοιπα βραβεία της διοργάνωσης, ο Αργυρός Διόνυσος δόθηκε στην «Κατάψυξη» του Δημήτρη Νάκου για την «ειλικρίνεια και την εκφραστική δεινότητα με την οποία πραγματεύεται το καίριο ζήτημα της ανεργίας». Το βραβείο Καλύτερης Γυναικείας Ερμηνείας απέσπασε η Φωτεινή Μπαξεβάνη για την ερμηνεία της στην ταινία «Ουρανία» της Δέσποινας Κούρτη και Καλύτερης Ανδρικής Ερμηνείας ο Γιάννης Στάνκογλου για την ερμηνεία του στην ταινία «Η ζωή μετά» του Χρήστου Σαγιά.
Το Βραβείο Σωκράτης Δημητριάδης για την καλύτερη ταινία της κατηγορίας «Έλληνες του Κόσμου» δόθηκε στην ταινία « Testing Greta» της Άμπι Λούκας, το Βραβείο Ντοκιμαντέρ στην ταινία «Η μέθοδος» του Χάρη Γιουλάτου, το Βραβείο Τώνια Μαρκετάκη για την καλύτερη γυναικεία σκηνοθετική παρουσία στην «Ουρανία» της Δέσποινας Κούρτη και το Βραβείο Καλύτερης Σπουδαστικής Ταινίας στο «Προφιτερόλ» της Χρυσάνθης Καρφή Κώη .
Το ειδικό βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη «Ντίνος Κατσουρίδης» δόθηκε στην Σοφία Γεωργοβασίλη για την ταινία «Προετοιμασία», ενώ Τιμητική Διάκριση Σεναρίου απονεμήθηκε στον Δημήτρη Νάκο για το σενάριο της ταινίας «Κατάψυξη» την οποία και σκηνοθέτησε.
Το βραβείο της Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου δόθηκε στην ταινία «Ουρανία» της Δέσποινας Κούρτη, το βραβείο της Ένωσης Τεχνικών Κινηματογράφου και Τηλεόρασης στο «Play» του Β. Λυμπερόπουλου, το Βραβείο Ομοσπονδίας Κινηματογραφικών Λεσχών Ελλάδας στο «Εισιτήριο» του Χάρη Σταθόπουλου και το Βραβείο της Ένωσης Ελλήνων Κινηματογραφιστών στον Μανού Τιλίνσκι για την οπτική αφήγηση της ταινίας « Μανέκι Νέκο» του Μανώλη Μαυρή.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
