 |
|
|  Δευτέρα 25/9
ΜΟΥΣΙΚΗ
Πέθανε ο Τσαρλς Μπράντλεϊ, η ψυχή της αμερικανικής σόουλ
AFP-Reuters
Ο Τσαρλς Μπράντλεϊ (Charles Bradley), ο τραγουδιστής της soul που έγινε διάσημος σε μεγάλη ηλικία, πέθανε από καρκίνο σε ηλικία 68 ετών.
Ο πρώην σωσίας του Τζέιμς Μπράουν με το ψευδώνυμο «the screaming eagle of soul» κυκλοφόρησε το πρώτο του άλμπουμ «No Time For Dreaming» το 2011 σε ηλικία 62 ετών.
Ο Μπράντλεϊ διαγνώστηκε με καρκίνο του στομάχου πέρυσι. Νωρίτερα αυτό το μήνα, ανακοίνωσε την ακύρωση της περιοδείας του στις ΗΠΑ, τη Νότια Αμερική και την Ευρώπη, καθώς ενώ είχε υποβληθεί σε θεραπεία, ανιχνεύθηκε μετάσταση στο ήπαρ του.
«Σας αγαπώ όλους εκεί έξω, κάνατε τα όνειρά μου πραγματικότητα» είχε αναφέρει σε δήλωση τότε. «Όταν επιστρέψω, θα επανέλθω δυνατός, με την αγάπη του Θεού. Με τη θέληση του Θεού, θα επιστρέψω σύντομα».
Το Σάββατο ανακοινώθηκε ο θάνατός του με ανάρτηση του εκπροσώπου του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης: «Με βαριά καρδιά αναγγέλλουμε τον θάνατο του Τσαρλς Μπράντλεϊ. Σας ευχαριστώ για τις σκέψεις και τις προσευχές σας αυτή τη δύσκολη περίοδο».
«Ο Μπράντλεϊ ήταν πραγματικά ευγνώμων για όλη την αγάπη που εισέπραττε από τους θαυμαστές του και ελπίζουμε ότι το μήνυμά του για αγάπη θα συνεχίσει να μεταδίδεται» σημείωσε ο εκπρόσωπός του.
Γεννημένος στο Γκέινσβιλ της Φλόριντα το 1948, ο Μπράντλεϊ μεγάλωσε σε συνθήκες φτώχειας στο Μπρούκλιν. Ταξίδευε συνεχώς, έκανε διάφορες δουλειές, όπως μάγειρας σε ψυχιατρικό νοσοκομείο στο Μέιν και ήταν άστεγος για κάποιο χρονικό διάστημα.
Λίγο καιρό πριν αρχίσει να παρουσιάζει ένα αφιέρωμα στον Τζέιμς Μπράουν με τίτλο «Black Velvet», δολοφονήθηκε ο αδελφός του Τζο.
«Χρειάστηκε να περάσουν 62 χρόνια για με βρει κάποιος» δήλωσε στο NPR το 2011, «αλλά ευχαριστώ τον Θεό. Κάποιους ανθρώπους δεν τους ανακαλύπτουν ποτέ.»
Σε συνέντευξη του 2016 στο Rolling Stone, είπε ότι στην πρώτη του εμπειρία από συναυλία του Τζέιμς Μπράουν, στο θέατρο Apollo της Νέας Υόρκης το 1962, του «κόπηκε η ανάσα».
«Δεν ήξερα ποιος ήταν ο Τζέιμς Μπράουν, αλλά ήθελα να τον δω» είπε. «Όταν κάλεσαν τον Τζέιμς Μπράουν στη σκηνή, δεν θα ξεχάσω ποτέ ότι είχαν αυτό το μωβ και το κίτρινο φως - τα δύο αγαπημένα μου χρώματα. Και ήρθε στη σκηνή, πετώντας στο ένα πόδι και είπα, “Τι στο καλό είναι αυτό;”. Και ήμουν υπνωτισμένος. Είχα απλά φύγει. Ήμουν συγκλονισμένος. Σοκαρισμένος. Είπα: "Πω πω. Θέλω να γίνω κάτι τέτοιο"» πρόσθεσε στην ίδια συνέντευξη.
«Όταν εμφανίζομαι στη σκηνή, προσπαθώ να δώσω σε όλους μια μικρή γεύση από την ψυχή μου. Κοιτάζω στα πρόσωπα των ανθρώπων και βλέπω σε αυτά, στοιχεία, που βλέπω στον εαυτό μου: πολύ οδύνη και πόνο. Προσπαθώ να τους χαρίσω χαρά: αυτό είναι το κύριο κίνητρό μου» ανέφερε σε δηλώσεις του όταν ήταν πλέον διάσημος.
Κυκλοφόρησε τρία άλμπουμ με τη δισκογραφική εταιρεία Daptone Records No Time for Dreaming (2011), Victim of Love (2013) και Changes (2016).
Μεγάλες επιτυχίες του είναι τα The World (Is Going Up in Flames) και Strictly for You και εμφανιζόταν στα πιο δημοφιλή φεστιβάλ, Primavera Sound, Coachella, Lollapalooza και Glastonbury.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
