 |
|
|  Κυριακή 15/10
BΡΕΤΑΝΙΑ
Δάκρυα χαράς στο νησί της Αγίας Ελένης-όπου πέθανε εξόριστος ο Ναπολέοντας- καθώς το «πιο άχρηστο αεροδρόμιο του κόσμου» υποδέχτηκε την πρώτη του εμπορική πτήση
Reuters
Ένα από τα πιο απομονωμένα κατοικημένα μέρη του κόσμου εισήλθε το Σάββατο στον 21ο αιώνα. Στο αφιλόξενο ηφαιστειογενές νησί της Αγίας Ελένης, στην μέση του Νότιου Ατλαντικού Ωκεανού, 1.900χλμ δυτικά της Ανγκόλας, στο «πιο άχρηστο αεροδρόμιο του κόσμου» προσγειώθηκε η πρώτη εμπορική πτήση.
Καθώς το αεροσκάφος, στην εναρκτήρια πτήση από το Γιοχάνεσμπουργκ, προσγειώθηκε στο νησί, υπερπόντιο έδαφος του Ηνωμένου Βασιλείου, οι επιβαίνοντες, λάτρεις των ταξιδιών και της ιστορίας, χειροκρότησαν και ζητωκραύγασαν.
«Ποτέ στην ζωή μου δεν έχω συγκινηθεί τόσο πολύ», δήλωσε η Λίμπυ Γουέιρ Μπριν, μια βρετανίδα ταξιδιωτική πράκτορας που διοργανώνει ταξίδια τουριστών στο νησί τα τελευταία 12 χρόνια.
Η ίδια ταξίδεψε αεροπορικώς από την Σκωτία μόνο και μόνο για να επιβιβαστεί στην πτήση από Γιοχάνεσμπουργκ και έβαλε τα κλάματα καθώς άγγιξε τον εντυπωσιακό αεροδιάδρομο στην άκρη του γκρεμού. «Ποτέ δεν πίστευα ότι θα δω αυτή την μέρα», δήλωσε.
Οι 4.500 κάτοικοι της Αγίας Ελένης - βρετανική αποικία από το 1658, γνωστή κυρίως ως τόπος εξορίας του Ναπολέοντα, ο οποίος έζησε εκεί μέχρι το θάνατό του - επίσης ίσως να μην πίστευαν ότι θα προλάβαιναν να ζήσουν αυτή την μέρα.
Οι συζητήσεις για το χτίσιμο ενός αεροδρομίου στο νησί είχαν ξεκινήσει από τη δεκαετία του 1930. Το καλύτερο σημείο, σε έναν από τους λίγους επίπεδους χώρους σε αυτό το βραχώδες νησί, αποκλείστηκε καθώς βρισκόταν κοντά σε έναν τόπο επώασης ενός προστατευόμενου είδους αργυροπουλιού.
Η κατασκευή αεροδρομίου σε ένα νέο σημείο στην κορυφή μιας κοιλάδας συνάντησε πολυάριθμα εμπόδια και καθυστερήσεις, με το συνολικό κόστος να εκτοξεύεται στα 285 εκατομμύρια λίρες...ή πάνω από 60.000 λίρες για κάθε Άγιο, όπως είναι γνωστοί οι κάτοικοι του νησιού, σύμφωνα με βρετανικά μέσα ενημέρωσης που επέκριναν το υπερβολικό κόστος που κάλυψε η βρετανική κυβέρνηση.
Ο αεροδιάδρομος και ο τερματικός σταθμός ολοκληρώθηκαν το 2016, αλλά τα επίσημα εγκαίνια αναβλήθηκαν για ένα χρόνο καθώς οι πλευρικοί άνεμοι καθιστούσαν το αεροδρόμιο μη ασφαλές για την προσγείωση μεγάλων αεροσκαφών.
Με την Βρετανία βυθισμένη στην λιτότητα, βρετανικά μέσα ενημέρωσης χαρακτήρισαν υπερβολικά δαπανηρό το κόστος κατασκευής του «πιο άχρηστου αεροδρόμιου στον κόσμο», όπως ανέφεραν.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
