 |
|
|  Πέμπτη 19/10
ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ
Πέθανε σε ηλικία 100 ετών η γαλλίδα ηθοποιός Ντανιέλ Νταριέ
AFP
Η θρυλική ηθοποιός του γαλλικού κινηματογράφου Ντανιέλ Νταριέ, απεβίωσε την Τρίτη (προχθές) σε ηλικία 100 ετών στο σπίτι της στη βορειοδυτική Γαλλία, δήλωσε στο Γαλλικό Πρακτορείο ο σύντροφός της.
Η κατάσταση της υγείας της «είχε λίγο επιδεινωθεί πρόσφατα έπειτα από μια μικρή πτώση», δήλωσε στο AFP ο Ζακ Ζανβρέν. Η ηθοποιός, που είχε γυρίσει πάνω από 100 ταινίες, είχε γιορτάσει τα 100 χρόνια της τον περασμένο Μάιο.
«Στα εκατό χρόνια της ήταν λίγο καταπονημένη, αλλά, παρά το ότι είχε χάσει την όρασή της, αγαπούσε πολύ τη ζωή. Είχε δεχτεί μια επίσκεψη στις 4 Οκτωβρίου, ήταν πολύ καλά», είπε.
Αρχέτυπο της γυναικείας ομορφιάς για τις προπολεμικές γενιές, υπήρξε η αλησμόνητη παρτενέρ του Ζαν Γκαμπέν στο "La Vérité sur Bébé Donge" (1953) και του Ζεράρ Φιλίπ στο «Κόκκινο και το Μαύρο» (1954).
Γεννημένη την 1η Μαΐου 1917 στο Μπορντό, έπαιξε για πρώτη φορά στον κινηματογράφο σε ηλικία 14 ετών, στον «Χορό». Γοητευτική ξανθιά, με μια κατεργάρικη φρεσκάδα, παίζει σε κωμωδίες προτού προσεγγίσει πιο δραματικούς λόγους και θριαμβεύσει στο «Δράμα του Μάγιερλινγκ» στο πλευρό του Σαρλ Μπουαγιέ (1935).
Παράλληλα από το 1932 πραγματοποιεί διεθνή καριέρα η οποία θα την οδηγήσει στο Χόλιγουντ και στο Μπρόντγουεϊ.
Ηγερία του Ανρί Ντεκουάν, η DD (Ντε-Ντε), όπως την φώναζαν, θα γυρίσει περίπου έξι ταινίες με αυτόν σκηνοθέτη.
Περιθωριοποιημένη αμέσως μετά την Απελευθέρωση (στη διάρκεια της Κατοχής εργάστηκε γα την Continental, υπό γερμανική διεύθυνση), θα επανέλθει στη σταδιοδρομία της και θα κάνει επιτυχίες, μεταξύ των οποίων η"La Ronde" και "Madame de..." του Μαξ Όφιλς, «Υπόθεση Κικέρων» (“Five Fingers”) του Τζόζεφ Μάνκιεβιτς ή "Marie-Octobre" του Ζιλιέν Ντουβιβιέ.
Δίνοντάς της έναν ρόλο στα «Κορίτσια του Ροσφόρ» (1967) ο Ζακ Ντεμί ξαναφέρνει στη σκηνή την ηθοποιό, η οποία, στα 50 της, εξακολουθεί να ενσαρκώνει κομψές και αλλόκοτες γυναικείες προσωπικότητες. Κάτω από τη σκηνοθετική μπαγκέτα του Πολ Βετσιαλί ("En Haut des marches" -“At the Top of the Stars”, 1983) ή του Αντρέ Τεσινέ («Ο τόπος του εγκλήματος», 1986), η ηθοποιός θα δείξει ότι δεν έχασε τίποτα από τη ζωντάνια της. Το 2002 ο Φρανσουά Οζόν θα την επιλέξει για τον ρόλο μίας από τις «Οκτώ γυναίκες».
Από το 1969, η Ντανιέλ Νταριέ αρχίζει να εργάζεται για το θέατρο ερμηνεύοντας ρόλους σε έργα των Φεϊντώ, Γκιτρύ ή Αιμέ.
Το 2003, μόνη της στη σκηνή ερμηνεύει το «Αγαπητέ Θεέ» (“Oscar et la dame rose”) του Ερίκ-Εμανουέλ Σμιτ για το οποίο θα λάβει το θεατρικό βραβείο Μολιέρος. Το 2010 εξακολουθούσε να εργάζεται για τον κινηματογράφο και την τηλεόραση.
Η Ντανιέλ Νταριέ είχε παντρευτεί τρεις φορές, με τον Ανρί Ντεκουάν, τον βαθύπλουτο πλέιμποϊ Πορφίριο Ρουμπιρόσα και τον σεναριογράφο Ζορζ Μιτσινκιντές, ο οποίος απεβίωσε στις αρχές της δεκαετίας του ’90. Με τον τρίτο σύζυγό της είχαν υιοθετήσει έναν γιο, ο οποίος πέθανε λίγο μετά τον σύζυγό της.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
