 |
|
|  Τρίτη 24/10
ΒΑΤΙΚΑΝΟ: Τα παιδιά των προσφύγων Ροχίνγκια λιμοκτονούν, καταγγέλει ο πάπας Φραγκίσκος ενόψει της επίσκεψής του στη Μιανμάρ
AFP
Ο πάπας Φραγκίσκος, ο οποίος θα επισκεφθεί στα τέλη Νοεμβρίου τη Μιανμάρ, εξέφρασε την οδύνη του για τις στερήσεις που υφίστανται τα 200.000 παιδιά της μειονότητας Ροχίνγκια στους προσφυγικούς καταυλισμούς του γειτονικού Μπαγκλαντές.
Υπάρχουν 800.000 πρόσφυγες στους καταυλισμούς και οι 200.000 από αυτούς είναι παιδιά, υπενθύμισε ο ποντίφικας κατά τη διάρκεια της λειτουργίας που τελεί κάθε πρωί στην κατοικία του. "Δεν έχουν τι να φάνε, υποφέρουν από υποσιτισμό και δεν λαμβάνουν ιατρική περίθαλψη. Αυτά γίνονται ακόμη και σήμερα" είπε στην ομιλία του, επικρίνοντας για άλλη μια φορά τους ανθρώπους που τους γίνεται εμμονή το χρήμα και είναι πλέον ανίκανοι να αισθανθούν την τραγωδία των μικρών παιδιών.
Ο Φραγκίσκος κατήγγειλε γενικότερα όσους "έχουν το χρήμα για θεό τους", σε αντίθεση με "τα παιδιά που λιμοκτονούν, που δεν έχουν ιατρική περίθαλψη, εκπαίδευση, που τα έχουν εγκαταλείψει". Πρόκειται για μια "ειδωλολατρεία που σκοτώνει" και οδηγεί σε "ανθρωποθυσίες", συνέχισε, στο κήρυγμα αυτό, αποσπάσματα του οποίου μεταδόθηκαν από τον ραδιοφωνικό σταθμό του Βατικανού.
Ο πάπας θα επισκεφθεί τη βουδιστική Μιανμάρ από τις 27 μέχρι τις 30 Νοεμβρίου. Το τελευταίο διάστημα έχει εκφράσει πολλές φορές τη λύπη του για τις διώξεις που υφίσταται η μουσουλμανική μειονότητα της χώρας αυτής. Περισσότεροι από μισό εκατομμύριο Ροχίνγκια έχουν περάσει από τα τέλη Αυγούστου στο Μπαγκλαντές, μια χώρα όπου ζούσαν ήδη περίπου 300.000 ομοεθνείς τους, μετά από το κύμα βίας που ξέσπασε στις αρχές του μήνα.
Μετά τη Μιανμάρ ο πάπας θα επισκεφθεί και το Μπαγκλαντές. Στο πρόγραμμά του πάντως δεν προβλέπεται καμία επίσκεψη στον τεράστιο καταυλισμό των προσφύγων.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
