Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




Πέμπτη 26/10

ΓΕΡΜΑΝΙΑ: Ήταν ναζί ο Φέρντιναντ Πόρσε;



Πηγή: dpa, Deutsche Welle

Η αποτροπή χρεοκοπίας της Πόρσε, λίγο μετά την ίδρυσή της, έγινε εφικτή μόνο χάρη σε αναθέσεις των ναζί υποστηρίζει το νέο βιβλίο του γνωστού ιστορικού Βόλφραμ Πιτά «Πόρσε: από γραφείο σχεδιασμού σε παγκόσμια εταιρία». H συνάντηση με τον Αδόλφο Χίτλερ τον Μάιο του 1933 ήταν σημείο καμπής για τον ιδρυτή της, Φέρντιναντ Πόρσε. Η εταιρεία, που είχε ιδρυθεί δύο χρόνια νωρίτερα, βρίσκονταν αντιμέτωπη με την χρεοκοπία. Ο Φέρντιναντ Πόρσε διεκδίκησε επιχορηγήσεις, τις οποίες ο Χίτλερ σχεδίαζε να διαθέσει αποκλειστικά στην Daimler-Benz. Όμως ο Γερμανός μηχανολόγος κατάφερε να πείσει τον Φύρερ και έτσι ένα μεγάλο μέρος της κρατικής βοήθειας διοχετεύθηκε τελικά σε ένα πρόγραμμα σχεδιασμού αγωνιστικών αυτοκινήτων, στο οποίο συμμετείχε η Πόρσε. Δεν αποκλείεται, με τις επιχορηγήσεις να αποτράπηκε τελικά η χρεοκοπία της γερμανικής εταιρίας. Ο Φέρντιναντ Πόρσε είχε, ωστόσο, και μετέπειτα σημαντικά οφέλη από το ναζιστικό καθεστώς. Όπως προκύπτει από το βιβλίο, το οποίο αποτελεί την πρώτη επιστημονική έρευνα για τα πρώτα βήματα του Φέρντιναντ Πόρσε και του «εναγκαλισμού» του με τους ναζί, δεν χωρά αμφιβολία ότι την περίοδο των ναζί ο κύκλος εργασιών της Πόρσε εκτοξεύθηκε. Ήταν όμως ναζί ο Φέρντιναντ Πόρσε; Από το 1937, ο Φέρντιναντ Πόρσε ήταν μέλος του ναζιστικού κόμματος, δεν έλεγε όχι όταν το ναζιστικό κόμμα του απένειμε διακρίσεις και δεν αντέδρασε όταν ο Χίτλερ τον αποκάλεσε διάνοια. Από την άλλη πλευρά, μολονότι η Πόρσε απασχολούσε καταναγκαστικά εργάτες, δεν τους συμπεριφέρονταν τόσο απάνθρωπα όσες άλλες γερμανικές εταιρίες. Για τον ιστορικό Βόλφραμ Πιτά ,ο Φέρντιναντ Πόρσε υπήρξε «απολιτικός τεχνοκράτης, σαφέστατα κερδοσκόπος και κερδισμένος των χαλαρών σχέσεων με τους ναζί» size="3" face="Courier New">, ο οποίος δεν άφηνε καμία ευκαιρία να πηγαίνει χαμένη. Όποτε το ναζιστικό καθεστώς ζητούσε κάτι, ανταποκρίνονταν, είτε αφορούσε τρακτέρ, είτε πλεούμενα οχήματα, είτε τανκς ή άλλα στρατιωτικά οχήματα». Το βιβλίο του σκιαγραφεί τη ζωή ενός συνοδοιπόρου, ο οποίος αν και δεν ήταν ενεργό μέλος του κόμματος, αντιμετώπιζε με ψυχρότητα ανθρώπους που θα μπορούσαν να τον φέρουν σε αντιπαράθεση με τους ναζί. Αναφέρονται συγκεκριμένα δύο επιστολές τού 1943 με παραλήπτη τον Φέρντιναντ Πόρσε από πρώην συνάδελφο, ο οποίος ως Εβραίος κινδύνευε με εγκλεισμό σε στρατόπεδο συγκέντρωσης. Όμως ο ιδρυτής της Πόρσε επέλεξε να μην εμπλακεί, αν και θα μπορούσε να βοηθήσει. Λίγο αργότερα ο πρώην συνάδελφος έχανε τη ζωή του σε ένα από τα στρατόπεδα εξόντωσης των ναζί.

 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία