 |
|
|  Δευτέρα 30/10
ΔΟΥΛΟΙ ΣΤΗΝ ΙΝΔΙΑ ΤΟΥ 21ου ΑΙΩΝΑ
Σχεδόν 25 εργάτες- σκλάβοι σώθηκαν από φυτεία
Reuters
Σχεδόν 25 εργάτες, μεταξύ των οποίων παιδιά, που εργάζονταν επί 15 ώρες την ημέρα για επτά χρόνια, σώθηκαν το Σαββατοκύριακο στην περιοχή Μπαράν στο ινδικό κρατίδιο Ραζαστάν, σε μια σπάνια επιδρομή σε φυτείες όπου η αναγκαστική εργασία είναι σύνηθες φαινόμενο.
Ακτιβιστές δήλωσαν ότι οι εργάτες προέρχονταν από μια φυλή του κρατιδίου Μάντια Πραντές και είχαν λάβει δάνεια 500 με 20.000 ρουπίες (66 με 207 ευρώ) προτού τους μεταφέρουν στο Ραζαστάν για να εργαστούν.
«Προσέλκυσαν τους ανθρώπους αυτούς με δέλεαρ ότι θα τους προσφέρουν μια καλή δουλειά, αλλά τους κράτησαν δέσμιους στις φυτείες. Πίστευαν ότι με αυτό τον τρόπο πλήρωναν τα δάνεια» που είχαν λάβει, δήλωσε ο Νίρμαλ Γκοράνα, της Επιτροπής Εθνικής Εκστρατείας για την Εξάλειψη της Καταναγκαστικής Εργασίας.
Σύμφωνα με τους ακτιβιστές, όσο διάστημα οι γονείς εργάζονταν στις φυτείες, τα παιδιά τους εργάζονταν στα σπίτια των ιδιοκτητών χωρίς χρήματα.
«Οι ιδιοκτήτες δεν τους έδιναν μισθό, αλλά μόνο σιτάρι. Αυτό το έκαναν για να διασφαλίσουν ότι θα παραμείνουν ζωντανοί για να συνεχίσουν να εργάζονται στις φυτείες», πρόσθεσε ο Γκοράνα.
Δεν υπάρχουν επίσημα στοιχεία για τον αριθμό των ανθρώπων στην Ινδία που ωθούνται στη δουλεία, όμως το υπουργείο Εργασίας της χώρας ανακοίνωσε πρόσφατα τα σχέδιά του να σώσει και να βοηθήσει πάνω από 18 εκατομμύρια ανθρώπους που έχουν ωθηθεί στην αναγκαστική εργασία ως το 2030.
Στην Ινδία διακινητές προσεγγίζουν συχνά τους χωρικούς με την υπόσχεση ότι θα τους βρουν μια καλή δουλειά και προσφέροντάς τους χρήματα. Ωστόσο στη συνέχεια αυτοί βρίσκονται αναγκασμένοι να εργάζονται σε φυτείες ή σε φούρνους κατασκευής τούβλων, σε οίκους ανοχής, ή ως οικιακές βοηθοί.
Οι περισσότεροι εργάτες που σώθηκαν στη Μπαράν επέστρεψαν σπίτια τους, δήλωσε ο Γκοπάλ Λαλ, ένας αξιωματούχος της περιοχής, ο οποίος πρόσθεσε ότι οι αρχές έχουν ξεκινήσει να ερευνούν για να εντοπίσουν και άλλους εργάτες.
Ακτιβιστές επισημαίνουν ότι η αναγκαστική εργασία είναι σύνηθες φαινόμενο στις φυτείες της Ινδίας και γι’ αυτό τον λόγο η κυβέρνηση σπάνια δρα.
«Η αναγκαστική εργασία στις φυτείες δεν θεωρείται ένα έγκλημα ή ένα πρόβλημα που πρέπει να καταγγελθεί. Είναι τόσο διαδεδομένη που είναι κοινωνικά αποδεκτή», επεσήμανε ο Μπάρατ Μπούσαν του Κέντρου Δράσης, Έρευνας και Ανάπτυξης του Λαού, μια φιλανθρωπική οργάνωση που εργάζεται με τους φτωχούς Ινδούς της υπαίθρου.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
