 |
|
|  Παρασκευή 3/11
O ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΚΑΤΑΦΕΡΕ ΝΑ ΕΞΟΡΓΙΣΕΙ...ΟΛΗ ΤΗΝ ΥΦΗΛΙΟ
Ο Ντόναλντ Τραμπ έναν χρόνο μετά την εκλογή του στην προεδρία
AFP
Ένα χρόνο μετά την εκλογή του στις 8 Νοεμβρίου 2016, ο Ντόναλντ Τραμπ έχει σπάσει όλους τους κώδικες της αμερικανικής προεδρίας.
Η εκλογική βάση του χαίρεται, οι επικριτές του απελπίζονται, ενώ ο υπόλοιπος κόσμος παρατηρεί αυτό το πρωτοφανές πολιτικό πείραμα με αισθήματα που εναλλάσσονται από την περιέργεια, στην αμηχανία και την απογοήτευση.
Είτε βρίσκεται στο Οβάλ Γραφείο, στον ουρανοξύστη Trump Tower της Νέας Υόρκης ή μέσα στο προεδρικό αεροπλάνο Air Force One, οι λέξεις και οι χειρονομίες του 71χρονου επιχειρηματία μεταφέρουν μια απογοήτευση από την άσκηση της εξουσίας.
Έχοντας τεθεί επικεφαλής της πρώτης παγκόσμιας δύναμης αρθρώνοντας έναν λόγο «κατά των ελίτ», αυτός που υποσχόταν στην Αμερική να αποκαταστήσει το μεγαλείο της, δυσκολεύεται να προχωρήσει και να ολοκληρώσει τις μεταρρυθμίσεις που έχει ανακοινώσει, αν και μπορεί να προβάλει τους καλούς οικονομικούς δείκτες (ανάπτυξη και απασχόληση).
Στην πιο εκτεθειμένη στους προβολείς της δημοσιότητας θέση στον κόσμο, ο 45ος πρόεδρος της αμερικανικής ιστορίας μοιράζει ασυγκράτητος χτυπήματα δεξιά κι αριστερά και παρακολουθεί διαρκώς μόνο ένα τηλεοπτικό δίκτυο, το Fox News, στο οποίο δίνει πλέον σχεδόν όλες τις συνεντεύξεις του.
Ο Ντόναλντ Τζ. Τραμπ, για τον οποίο η προεδρία είναι το πρώτο αιρετό αξίωμα που είχε ποτέ στη ζωή του, δίνει συχνά την εντύπωση ότι αρνείται να αλλάξει το κοστούμι του υποψηφίου με αυτό του προέδρου.
Ο άνδρας που διαβεβαίωνε ότι μπορεί να είναι «περισσοτερο προεδρικός» απ' όλους τους προκατόχους του (με εξαίρεση τον Αβραάμ Λίνκολν), εξαπολύει κάθε πρωί μια ομοβροντία μηνυμάτων στο Twitter με τόνο συχνά εκδικητικό. Στη διεθνή σκηνή, οι αντίπαλοι όπως και οι σύμμαχοί του αναρωτιούνται για την αξία που πρέπει να δίνουν στα μηνύματα του @realDonaldTrump.
Η έρευνα του ειδικού εισαγγελέα Ρόμπερτ Μιούλερ για τη ρωσική ανάμιξη στην προεκλογική εκστρατεία για την προεδρία δηλητηριάζει την προεδρία του και δημιουργεί ένα κλίμα αγωνίας στον Λευκό Οίκο.
Για τους υποστηρικτές του, ο εργολάβος ακινήτων της Νέας Υόρκης είναι πιστός στην υπόσχεσή του να προκαλέσει σεισμό στην Ουάσινγκτον και να βάλει στο κέντρο της δράσης του «πρώτα την Αμερική». Αντιστέκεται «στα μέσα ενημέρωσης και στους γραφειοκράτες που το παρατραβάνε», υπογραμμίζει ο Έρικ Μπιτς, από τους διαμορφωτές στρατηγικής στο στρατόπεδο των Ρεπουμπλικάνων.
Όμως έναν χρόνο μετά την εκλογή του και δέκα μήνες αφότου ανέλαβε καθήκοντα, είναι ο λιγότερο αγαπητός πρόεδρος της σύγχρονης ιστορίας των ΗΠΑ.
Σύμφωνα με την τελευταία δημοσκόπηση του ινστιτούτου Gallup, η δημοτικότητά του είναι στο χαμηλότερο σημείο αφότου ανέλαβε τα προεδρικά καθήκοντα, στο 33%. Το ποσοστό αυτό είναι ήδη πολύ χαμηλότερο απ' αυτό που είχαν στο ίδιο στάδιο της προεδρίας τους οι πέντε προκάτοχοί του, δημοκρατικοί και ρεπουμπλικανοί.
Υιοθετώντας συστηματικά θέσεις και στάσεις αντίθετες απ' αυτές του Μπαράκ Ομπάμα, υποστηρίζει ότι συνομιλεί απ' ευθείας με την «ξεχασμένη» Αμερική, η οποία τον έφερε στην εξουσία. Πρόκειται κυρίως για την Αμερική των λευκών που πλήττονται από τη θύελλα της παγκοσμιοποίησης και των οποίων τους φόβους και τα άγχη εξέφρασε στη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας.
«Κληρονόμησα ένα τεράστιο χάος», επαναλαμβάνει προσπαθώντας να υπογραμμίσει την αντίθεση με τους προκατόχους του, στους οποίους σπάνια αναφέρεται.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
