 |
|
|  Σάββατο 4/11
ΤΣΟΥΧΤΕΡΗ ΚΟΡΟΪΔΙΑ...
Πλήρωσε 8.500 ευρώ για να δοκιμάσει ένα ποτήρι εξαιρετικής ποιότητας ουίσκι, που τελικά αποδείχθηκε ότι ήταν... μαϊμού!
AFP
Το εξαιρετικής ποιότητας ουίσκι Macallan χρονολογίας 1878, το οποίο δοκίμασε ένας Κινέζος , πληρώνοντας 9.999 ελβετικά φράνκα (8.589 ευρώ) για ένα ποτήρι, σε ένα ξενοδοχείο στο θέρετρο του Σεντ Μόριτζ αποδείχθηκε τελικά ότι ήταν... μαϊμού, σύμφωνα με δημοσίευμα του ενημερωτικού ιστότοπου 20minuten.ch.
Το ξενοδοχείο Waldhaus, το οποίο πούλησε το ποτό στον Κινέζο πελάτη του και με το οποίο το Γαλλικό Πρακτορείο επιχείρησε επανειλημμένως να επικοινωνήσει, δεν ανταποκρίθηκε στις κλήσεις να σχολιάσει σχετικά, ωστόσο δημοσίευσε στον λογαριασμό του Facebook το άρθρο του ελβετικού ιστότοπου.
Στο ξενοδοχείο αυτό στεγάζεται το διάσημο μπαρ, το "Devil's Place", το οποίο έχει καταγραφθεί στο βιβλίο των ρεκόρ Γκίνες χάρη στη μοναδική του συλλογή από ουίσκι.
Το μπαρ προτείνει 2.500 μάρκες whisky, η τιμή των οποίων κυμαίνεται από 7 έως 9.999 ελβετικά φράγκα για μια δόση των δύο εκατοστόλιτρων.
Στις αρχές Αυγούστου, οι υπεύθυνοι του "Devil's Place" πούλησαν σε έναν ερασιτέχνη γευσιγνώστη από την Κίνα ένα ποτήρι από το Macallan, το μπουκάλι του οποίου το άνοιξαν ειδικά για εκείνον.
Η εξωφρενική τιμή της πώλησης αυτής της μικρής ποσότητας προσέλκυσε το ενδιαφέρον παγκοσμίως και πολλοί ήταν εκείνοι που διερωτήθηκαν για τη γνησιότητα του ποτού.
Σύμφωνα με το 20minuten.ch, το εξειδικευμένο εργαστήριο Rare Whisky 101, που εδρεύει στη Σκωτία και συχνά αναλαμβάνει να ταυτοποιήσει την αυθεντικότητα ουίσκι ειδικά στην περίπτωση δημοπρασιών, εξέτασε δείγμα του Macallan. Το ποτό που γεύτηκε ο πελάτης στην πραγματικότητα ήταν ένα ουίσκι χρονολογίας σχεδόν 1 αιώνα μετά, δηλαδή μεταξύ 1970 και 1972.
Για να διορθώσει τη γκάφα του, ο διευθυντής του ξενοδοχείου Σάντρο Μπερνασκόνι ταξίδεψε έως το Πεκίνο με στόχο να αποζημιώσει τον Κινέζο πελάτη και να «δείξει ότι οι Ελβετοί είναι τίμιοι άνθρωποι και δεν τους αρέσει να εξαπατούν», σύμφωνα με τον ενημερωτικό ιστότοπο ο οποίος δημοσίευσε μια φωτογραφία όπου εικονίζονται δύο άνδρες, ενώ κρατάνε ένα κουπόνι εξαργύρωσης ύψους 9.999 ελβετικών φράγκων, όσα ακριβώς πλήρωσε ο Κινέζος πελάτης.
Το ουίσκι υποτίθεται ότι ωρίμασε 27 χρόνια σε βαρέλι προτού εμφιαλωθεί το 1905.
Το μπουκάλι-μαϊμού αγοράστηκε πριν από 25 χρόνια σε πολύ υψηλή τιμή από τον πατέρα του Σάντρο Μπερνασκόνι που διηύθυνε το ξενοδοχείο πριν από εκείνον, περιγράφει το 20minutes.ch.
«Όλον αυτόν τον καιρό ποτέ δεν αμφισβητήσαμε ότι επρόκειτο για ένα γνήσιο μπουκάλι» επισήμανε ο νυν διευθυντής του Waldhaus Hotel στον ιστότοπο.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
