 |
|
|  Σάββατο 11/11
ΕΡΓΑ ΤΕΧΝΗΣ
Μία...ακρίδα ανακαλύφθηκε σε έργο του Βίνσεντ Βαν Γκογκ του 1889 από τη σειρά "Ελαιόδεντρα"
Reuters
Μία ακρίδα εντοπίστηκε σε έργο από τη σειρά «Ελαιόδενδρα» του Βίνσεντ βαν Γκογκ από μελετητές του Μουσείου Τέχνης Νέλσον - Άτκινς στο Κάνσας Σίτι των ΗΠΑ.
Το έντομο έχει παγιδευτεί στα χρώματα του πίνακα ζωγραφικής του 1889, που είναι ένα από τα 18 έργα, τα οποία ζωγράφισε ο κορυφαίος καλλιτέχνης στο Saint-Rémy-de-Provence (Σεν Ρεμί ντε Προβάνς).
Με αίτημά του ο Βαν Γκογκ έζησε από τον Μάιο του 1889 μέχρι τον Μάιο του 1890 στο άσυλο Σεν Πωλ ντε Μοζόλ ζωγραφίζοντας τους κήπους του και, όταν είχε άδεια έκανε αποδράσεις σε ελαιώνες, χωράφια σιταριού και περιοχές με κυπαρίσσια.
Την ανακάλυψη, 128 χρόνια μετά τη δημιουργία του πίνακα ζωγραφικής, έκανε η συντηρήτρια έργων τέχνης, Μέρι Σέιφερ, σύμφωνα με ανακοίνωση του Μουσείου.
Μπορεί να φαίνεται περίεργη η ανακάλυψη αυτού του πλάσματος μέσα σε έναν πίνακα ζωγραφικής, αλλά είναι γνωστό ότι ο Βαν Γκογκ ζωγράφιζε στην ύπαιθρο.
«Δεν είναι ασυνήθιστο να βρίσκονται έντομα ή φυτικά υλικά σε έργα τέχνης που ολοκληρώνονται σε εξωτερικούς χώρους» δήλωσε η Μέρι Σέιφερ.
«Αλλά σε αυτή την περίπτωση, ήμασταν περίεργοι αν η ακρίδα μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να προσδιορίσει τη συγκεκριμένη εποχή, κατά την οποία δημιουργήθηκε το έργο αυτό» τόνισε.
Δυστυχώς, μετά από διαβούλευση με έναν παλαιοεντομολόγο, δεν μπόρεσε να συναγάγει τον ακριβή χρόνο δημιουργίας του έργου. Αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στο γεγονός ότι η ακρίδα ήταν νεκρή όταν βρέθηκε στον καμβά, γεγονός που κάνει την εμφάνισή της ακόμη πιο μυστήρια.
Δεν υπάρχει αμφιβολία όμως η παρουσία της ακρίδας, ήταν κάτι που θα είχε αγκαλιάσει ο Βαν Γκογκ, καθώς ο ζωγράφος είχε αναφερθεί προηγουμένως και σε άλλα έντομα που συγκέντρωνε στους καμβάδες του.
Όταν βγαίνεις έξω και ζωγραφίζεις στο ίδιο σημείο, είχε γράψει στον αδελφό του Τεό σε επιστολή που χρονολογείται από το 1885, όπως επισημαίνεται στην ανακοίνωση του Μουσείου, «τότε όλα τα πράγματα, όπως τα ακόλουθα συμβαίνουν - πρέπει να έχω μαζέψει εκατό και περισσότερες μύγες από τους τέσσερις καμβάδες για να μην αναφέρω τη σκόνη και την άμμο...».
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
