 |
|
|  Tρίτη 14/11
Die Welt
Στη Μεσόγειο διακυβεύεται η τύχη της Ευρώπης
Πηγή: Die Welt
«Εκεί όπου κάποτε βρισκόταν το λίκνο της ευρωπαϊκής ιδέας, σήμερα συσσωρεύονται τα προβλήματα. Αν το ευρώ εξακολουθήσει να σκοτώνει τις οικονομίες στο νότο και να έρχονται μαζικά μετανάστες, διακυβεύεται η ύπαρξη της ΕΕ» γράφει η γερμανική εφημερίδα Die Welt σε κύριο άρθρο με τίτλο «Κρίσιμη ζώνη: Μεσόγειος».
Η εφημερίδα σημειώνει ότι επί του παρόντος στην κεντρική Ευρώπη φτάνουν κατά κύριο λόγο πιεστικά τα νέα από τη Μεσόγειο, όταν οι μετανάστες επιχειρούν την είσοδό τους στην ευρωπαϊκή επικράτεια. Κατά μήκος της ανοικτής γραμμής των θαλάσσιων συνόρων της Ευρώπης, κοντά στις θανάσιμες συνθήκες εξαθλίωσης της ακανόνιστης μετανάστευσης, μαίνεται και μία πολιτική κρίση που θα δυσκολέψει ακόμη περισσότερο την ΕΕ εντός των επόμενων μηνών. Και αυτό γιατί κατά την άποψη του γράφοντος, σχεδόν όλες οι μεσογειακές χώρες της Ευρώπης βρίσκονται ενώπιον δραματικών προβλημάτων, παρά ή λόγω της γενναιοδωρίας που έχει επιδείξει απέναντί τους η ΕΕ, ως ευρωπαϊκό εγχείρημα προς διατήρηση της ειρήνης και της ευημερίας.
«Σύμφωνα με τον μύθο», τονίζει η Die Welt, «οι απαρχές του ευρωπαϊκού πολιτισμού ανάγονται στην απαγωγή της Ευρώπης από το Δία, ενώ αργότερα οι Έλληνες διανοητές και οι Ρωμαίοι στρατιωτικοί μηχανικοί θεμελίωσαν την ευρωπαϊκή κουλτούρα». Ωστόσο, υπογραμμίζει στη συνέχεια, στο πλαίσιο της ΕΕ, με τις μητροπόλεις της στις Βρυξέλλες, το Λουξεμβούργο, το Στρασβούργο και την Φραγκφούρτη, το μεσογειακό τμήμα της Ευρώπης συχνά λειτουργούσε ως προσάρτημα. Όπως επισημαίνεται, η Ιταλία, που συγκαταλέγεται ανάμεσα στα ιδρυτικά μέλη της ΕΕ, έχει καταφέρει ένα οικονομικό θαύμα, αλλά μόνο στο βορρά, ενώ ο νότος της στηρίζεται σε επιδοτήσεις. Η Ισπανία, που εισήλθε στην ΕΟΚ το 1986, διατηρεί - παρά τις πολλές επιτυχίες της δημοκρατίας και της οικονομίας - πολλά κληροδοτήματα της δικτατορίας του Φράνκο, ενώ κάτι παρόμοιο ισχύει και στην περίπτωση της Πορτογαλίας, παρατηρεί ο συντάκτης του άρθρου. Παρά ταύτα, η Ελλάδα ήταν η χώρα στην οποία αποδείχθηκε πόσο εύθραυστη ήταν στην πραγματικότητα η συμφωνία των χωρών της Μεσογείου με την ΕΕ.
Ειδικότερα, εστιάζοντας στην περίπτωση της Ελλάδας ο αρθρογράφος επισημαίνει ότι δεν πέρασαν ούτε δέκα χρόνια από την καθιέρωση του ευρώ για να καταρρεύσει το μοντέλο της άπληστης κρατικής χρηματοδότησης. Και παρά το γεγονός ότι η χώρα προ οκτώ ετών έλαβε τεράστια ποσά με τη μορφή "χρηματοδότησης για διάσωση", κυρίως των χρεοκοπημένων τραπεζών της, η οικονομία της δεν κατάφερε να σταθεί στα πόδια της. Δεν είναι σύμπτωση, τονίζει η γερμανική εφημερίδα, ότι η Ελλάδα υπήρξε η πρώτη χώρα της ΕΕ στην οποία κατέρρευσε το κομματικό σύστημα, "με την εξαφάνιση των ισχυρών σοσιαλιστών και την ανάδειξη του νέου ισχυρού ανδρός, του Αλέξη Τσίπρα, από το αριστερό, πολυσυλλεκτικό κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ".
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
