 |
|
|  Πέμπτη 16/11
Oίκος Christie's
Το διαμάντι "Le Grand Mazarin" πωλήθηκε 14,5 εκατ. δολάρια-Είχε βρεθεί στην Ινδία τον 17ο αιώνα
AFP
Ένα κομμάτι του βασιλικού θησαυρού της Γαλλίας πωλήθηκε σε δημοπρασία του οίκου Christie's στη Γενεύη αντί 14,4 εκατομμυρίων ελβετικών φράγκων (12,3 εκατ. ευρώ /14,5 εκατ. δολάρια). Πρόκειται για το ροζ διαμάντι "Le Grand Mazarin", 19,07 καρατίων, που άλλοτε κοσμούσε το στέμμα βασιλέων και αυτοκρατόρων της Γαλλίας, συμπεριλαμβανομένου του Ναπολέοντα.
Ο Κρίστις περιγράφει το ροζ διαμάντι ως "αιώνιο σύμβολο ομορφιάς" και "μαρτυρία 350 ετών ευρωπαϊκής ιστορίας". Ο οίκος δημοπρασιών, που εκτιμούσε ότι η τιμή του κυμαινόταν μεταξύ έξι και εννέα εκατ. δολαρίων, δεν δημοσιοποίησε το όνομα του πωλητή ούτε του αγοραστή.
Η πολύτιμη πέτρα είχε εξορυχθεί από τα παλιά ορυχεία της περιοχής Γκολκόντα στη νοτιοκεντρική Ινδία τον 17ο αιώνα. Φέρει το όνομα του Μαζαρίνου, καρδιναλίου, ιταλού διπλωμάτη και μεγάλου συλλέκτη έργων τέχνης, που υπηρέτησε ως πρωθυπουργός της Γαλλίας επί βασιλείας του Λουδοβίκου ΙΓ' και του Λουδοβίκου ΙΔ'. Ο γεννημένος στην Ιταλία Μαζαρίνος κληροδότησε μετά τον θάνατό του, το 1661, την πολύτιμη πέτρα στον Λουδοβίκο ΙΔ' και πλέον το διαμάντι εντάσσεται στα Κοσμήματα του Στέμματος της Γαλλίας.
Τέσσερις βασιλείς, τέσσερις βασίλισσες, δύο αυτοκράτορες και δύο αυτοκράτειρες θα ευτυχήσουν να έχουν το διαμάντι στην κοσμηματοθήκη τους, αρχίζοντας από τον Λουδοβίκο ΙΔ' , γνωστό ως "βασιλιά Ήλιο".
Μετά τη Γαλλική Επανάσταση το διαμάντι πέρασε από τα χέρια του Αυτοκράτορα Ναπολέοντα, του ανιψιού του Ναπολέοντα Γ' και της συζύγου και τελευταίας αυτοκράτειρας της Γαλλίας Ευγενίας.
Το 1887 η πολύτιμη πέτρα τέθηκε σε δημοπρασία κατά τη διάρκεια της πώλησης των Κοσμημάτων του Στέμματος. Ο γάλλος κοσμηματοπώλης Φρεντερίκ Μπουσερόν το αποκτά και το μεταπωλεί στον βαρώνο φον Ντέρβις. Στη συνέχεια το διαμάντι περιέρχεται στην κατοχή ιδιώτη συλλέκτη.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
