 |
|
|  Παρασκευή 17/11
ΤΙΜΗ-ΡΕΚΟΡ 450 ΕΚΑΤ. ΔΟΛΑΡΙΑ ΓΙΑ ΠΙΝΑΚΑ ΤΟΥ ΝΤΑ ΒΙΤΣΙ ΣΤΗ ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ
AFP-Reuters
Ένας πίνακας του ιταλού ζωγράφου Λεονάρντο ντα Βίντσι πωλήθηκε 450,3 εκατομμύρια δολάρια σε δημοπρασία του οίκου Christie's στη Νέα Υόρκη, καταρρίπτοντας το ρεκόρ του πιο ακριβού πίνακα παγκοσμίως.
Στο τέλος μιας αγοραπωλησίας διάρκειας 19 λεπτών ο "Salvador Mundi" ("Ο Σωτήρας του Κόσμου"), ο τελευταίος πίνακας του ζωγράφου που παρέμενε σε χέρια ιδιώτη συλλέκτη, ξεπέρασε κατά πολύ τον πίνακα του Πάμπλο Πικάσο "Les Femmes d' Alger" ("Οι Γυναίκες του Αλγερίου") που πωλήθηκε 179,4 εκατ. δολάρια το 2015.
Στη συνέντευξη Τύπου που δόθηκε μετά την πώληση, οι υπεύθυνοι του οίκου Christie's αρνήθηκαν να δώσουν οποιαδήποτε πληροφορία σε σχέση με τον αγοραστή και για τους άλλους πλειοδότες, παρά μόνο ότι προέρχονταν από όλο τον κόσμο.
Οι εκτιμήσεις του οίκου δημοπρασιών τοποθετούσαν στα 100 εκατ. δολάρια την αξία του πίνακα, διαστάσεων 65 x 45 εκατοστών, που πωλήθηκε αντί 45 στερλινών το 1958, πριν αναγνωριστεί ως αυθεντικός "Λεονάρντο" το 2005.
Αν και είναι δύσκολο να καθοριστεί με βεβαιότητα, φαίνεται ότι ο "Salvador Mundi" έγινε ο ακριβότερος πίνακας στην ιστορία όλων των πωλήσεων, περιλαμβανομένων αυτών που γίνονται εκτός δημοπρασίας.
Δύο πίνακες, ένας Ντε Κούνινγκ και ένας Γκογκέν που πωλήθηκαν στο πλαίσιο ιδιωτικών πωλήσεων το 2015 αντί 300 εκατομμυρίων ο καθένας σύμφωνα με αμερικανικά μέσα ενημέρωσης, θεωρούνταν μέχρι τώρα οι πιο ακριβοί παγκοσμίως.
"Ήταν μια μεγάλη στιγμή για τον Κρίστις και πιστεύω μια μεγάλη στιγμή για την αγορά της τέχνης", δήλωσε στο τέλος της δημοπρασίας ο γενικός διευθυντής του οίκου Γκιγιόμ Τσερούτι.
Ο πίνακας του Ντα Βίντσι ήταν μέχρι τώρα στην κατοχή του ρώσου εκατομμυριούχου Ντμίτρι Ριμπολόβλεφ, εξόριστου ολιγάρχη και προέδρου της ομάδας ποδοσφαίρου του Μονακό AS Monaco.
Ο μεγιστάνας φέρεται να αγόρασε το έργο αντί 127,5 εκατ. δολαρίων από τον ελβετό έμπορο τέχνης Ιβ Μπουβιέ, ο οποίος τον είχε αγοράσει λίγο καιρό νωρίτερα αντί 80 εκατ. δολαρίων. 'Εκτοτε, Ριμπολόβλεφ και Μπουβιέ ενεπλάκησαν σε μια δικαστική μάχη, με τον εκατομμυριούχο να κατηγορεί τον έμπορο τέχνης ότι πήρε υπέρογκες προμήθειες για τους πίνακες που του προμήθευε.
Τιμή εκκίνησης για τον "Σωτήρα του Κόσμου" ήταν τα 70 εκατ. δολάρια. Στη συνέχεια το ποσό αυξήθηκε 53 φορές έως τα 400 εκατ. δολάρια που έγιναν 450,3 με τις προμήθειες, τα έξοδα και τους φόρους. Οι τουλάχιστον έξι πλειοδότες, στη μέση της δημοπρασίας έγιναν ουσιαστικά δύο επίδοξοι αγοραστές που δεν κατονομάστηκαν και που έδιναν τις εντολές τους τηλεφωνικά μέσω των πωλητών του Κρίστις.
Χειροκροτήματα και επευφημίες γέμισαν την αίθουσα μόλις ακούστηκε το τελικό χτύπημα του σφυριού.
"Δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα υπήρχε το "Άγιο Δισκοπότηρο" όλων των καλλιτεχνών, ένας πίνακας αυτού του καλλιτέχνη", δήλωσε ο Φρανσουά ντε Πορτέρ, υπεύθυνος του τμήματος "Old Masters" του Κρίστις. "Είναι μια εξαιρετική στιγμή για τους παλαιούς πίνακες, για την αγορά. Είναι πολύ δύσκολο να περιγράψω αυτό που πραγματικά συνέβη στη δημοπρασία. Είναι μια εξαιρετική τιμή για έναν εξαίρετο πίνακα. Ο Λεονάρντο ενέπνευσε γενιές ολόκληρες και συνεχίζει να εμπνέει".
Τα έργα προγενέστερα του 19ου αιώνα, εξάλλου, σπάνια παρουσιάζονται σε δημοπρασίες, καθώς τα περισσότερα βρίσκονται σε μουσεία, κάτι που άφηνε να πλανάται μια αβεβαιότητα για την τιμή που μπορούσε να στοχεύσει ο πίνακας.
Ωστόσο αγοραστές μετρημένοι στα δάχτυλα ενός χεριού, με μεγάλα πορτοφόλια, εξάλειψαν κάθε αμφιβολία μέσα σε λίγα λεπτά. Επιβεβαίωσαν μετά την πώληση-ορόσημο ενός Μπασκιά αντί 110,5 εκατ. δολαρίων τον περασμένο Μάιο, ότι η αγορά της τέχνης επανέρχεται στα πολύ υψηλά της επίπεδα του 2015.
Από την έναρξη των δημοπρασιών του φθινοπώρου, τα ρεκόρ έχουν καταρριφθεί για έναν Φερνάρ Λεζέ (70 εκατ. δολάρια), έναν Μαρκ Σαγκαλ (28,5 εκατ.) και έναν Ρενέ Μαγκρίτ (20,5 εκατ.)
Τη Δευτέρα, ο πίνακας "Laboureur dans le champ" του Βίνσεντ Βαν Γκογκ κατακυρώθηκε στα 81,3 εκατ. δολάρια, πλησιάζοντας κατά πολύ την τιμή ρεκόρ για έργο του Ολλανδού, που καταγράφηκε το 1990 για το "Πορτρέτο του Δρα Γκασέ" το οποίο πωλήθηκε 82,5 εκατ. δολάρια σε δημοπρασία του Christie's στη Νέα Υόρκη. Τότε ήταν ο ακριβότερος πίνακας στον κόσμο.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
