 |
|
|  Κυριακή 19/11
ΚΙΝΑ
Σ ένα χωριό τής Κίνας οι κάτοικοι ευημερούν ...ζωγραφίζοντας Τίγρεις!
Hihnua
Ο 52χρονος Σιάο Γιαντσίνγκ, αγρότης στην επαρχία Χενάν της κεντρικής Κίνας, όταν έφηβος είχε μάθει να ζωγραφίζει δεν μπορούσε ποτέ να φαντασθεί οτι το χόμπι αυτό θα τον βοηθούσε αργότερα να βγει από την φτώχεια και να καλυτερέψει το βιοτικό του επίπεδο.
Οι χωρικοί στο χωριό Γουανγκονγκζουάνγκ κάθε Πρωτοχρονιά ζωγράφισαν και πουλούσαν τα σχέδιά τους, μία συνήθεια που χρονολογείται από τις αρχές του 20ου αιώνα, όταν ένας συνταξιούχος καλλιτέχνης της Απαγορευμένης Πόλης ήρθε στο χωριό και τους έμαθε την τέχνη. Στη δεκαετία του '80, ο Σιάο έμαθε να ζωγραφίζει την πρωτοχρονιάτικη ζωγραφιά. Τον ελεύθερο χρόνο του μετά τις αγροτικές εργασίες ζωγράφιζε και ταξίδευε στις πόλεις για να πουλήσει τα έργα του τα οποία πουλούσε τόσο φθηνά, ώστε μετά βίας μπορούσε να τα βγάλει πέρα. Ωστόσο, το 1998, το Κινεζικό Έτος της Τίγρης, αποδείχτηκε μια καμπή στη ζωή του. Ένας πελάτης του παρήγγειλε έναν πίνακα με μία τίγρη.
«Συνήθως ζωγράφιζα λουλούδια και πουλιά, αλλά ποτέ μία τίγρη» λέει ο Σιάο.
Χωρίς να έχει μία πραγματική τίγρη κοντά του για μοντέλο, ο Σιάο διανείστηκε μία ζωγραφιά τίγρης από έναν γείτονα για να την αντιγράψει. Ο πίνακάς του πωλήθηκε σε καλή τιμή και τότε συνειδητοποίησε οτι αυτό ήταν κάτι που θα μπορούσε να ωφελήσει ολόκληρο το χωριό.
« Οι Κινέζοι αγαπούν τους τίγρεις και είναι πρόθυμοι να κρεμάσουν πίνακες με τίγρεις στα σπίτια τους, καθώς πιστεύουν ότι οι δυνατές τίγρεις μπορούν να διώξουν μακρυά τα κακά πνεύματα» εξηγεί ο Σιάο. Έτσι ξεκίνησε ένα ταξίδι, όχι για να πουλήσει πίνακες, αλλά σε ζωολογικούς κήπους στη βορειοανατολική Κίνα για να παρατηρήσει τις τίγρεις και έκτοτε αφιερώθηκε σε αυτόν τον σκοπό. Το εγχείρημα αυτό είχε μεγάλη επιτυχία. Το 1999 ήταν ο πρώτος στο χωριό που αγόρασε έγχρωμη τηλεόραση και έναν χρόνο αργότερα, έναν υπολογιστή.
Χρησιμοποιώντας το Διαδίκτυο, ο Σιάο κατάφερε να πουλήσει τα έργα του στο εξωτερικό, πρώτα στη Σιγκαπούρη, στη συνέχεια στην Ιαπωνία, την Ευρώπη και τις Ηνωμένες Πολιτείες. Εξέπληξε μάλιστα τους υπαλλήλους της τοπικής τράπεζας όταν πήγε αμερικανικά δολλάρια να του ανταλλάξουν με κινεζικά γιουάν.
« Εχω την εντύπωση οτι με πέρασαν για εγκληματία» λέει χαμογελώντας.
Εντυπωσιασμένοι από την επιτυχία του Σιάο μερικοί φίλοι του ακολούθησαν το παράδειγμά του, καθώς και αρκετοί χωρικοί.
Η ζωγραφική με θέμα την τίγρη έχει γίνει πλέον εμπορικό σήμα του χωριού και πάνω από το 60% των 1.366 χωρικών ασχολούνται πλέον με αυτό. Το χωριό πουλά χιλιάδες πίνακες ετησίως, το 40% των οποίων εξάγονται κυρίως στην Ιαπωνία και το Μπαγκλαντές. Σήμερα το χωριό έχει ετήσια έσοδα ύψους 100 εκατ. γιουάν (15 εκατ. δολάρια ΗΠΑ), πουλώντας πίνακες ζωγραφικής.
Ο 30χρονος Γουάνγκ Τσιανσένγκ έχει κάνει μέχρι σήμερα αρκετές δουλειές. Από εργάτης σε οικοδομή έως κρεοπώλης. Καμμία όμως από αυτές δεν του απέφερε αρκετά ώστε να αγοράσει ένα σπίτι. Ζωγραφίζοντας όμως πίνακες με τίγρεις κερδίζει 300.000 γιουάν τον χρόνο, ποσό το οποίο του επέτρεψε να ανοίξει το δικό του εργαστήριο. Τώρα πια σχεδιάζει να αγοράσει ένα μεγάλο διαμέρισμα στην Τσενγκτσόου, πρωτεύουσα της Χενάν και να ανοίξει εκεί μία γκαλερί.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
