 |
|
|  Παρασκευή 24/11
ΕΛΛΑΔΑ
Διάκριση για 15χρονη μαθήτρια από τη Βεύη Φλώρινας στην 16η διεθνή έκθεση ζωγραφικής στην Φινλανδία
ΚΟΖΑΝΗ/ΑΠΕ-ΜΠΕ/.-Σπύρος Κουταβάς
Τιμητικό δίπλωμα και έπαινο στη 16η διεθνή έκθεση ζωγραφικής «Together», που διοργανώθηκε από το Κέντρο Καλών Τεχνών για παιδιά και νέους ανθρώπους στη Hyvinkää της Φινλανδίας (Art Centre for Children and Young People), απέσπασε η 15χρονη Ακυλίνα Πέτρου, μαθήτρια του Γυμνασίου της Βεύης Φλώρινας. Στον διαγωνισμό συμμετείχαν μαθητές από 66 χώρες του κόσμου και το έργο της Ακυλίνας Πέτρου κατάφερε να αποσπάσει έπαινο και να διακριθεί ανάμεσα σε 6.800 έργα. Ο διευθυντής του Γυμνασίου, Στέλιος Καρακατσάνης, ανέφερε: «Μια επιτροπή από καλλιτέχνες και εικαστικούς αξιολόγησε όλα τα υποψήφια έργα και στα σημαντικότερα από αυτά απένειμε τα σχετικά διπλώματα, γεγονός που καθιστά τη διεθνή βράβευση της μαθήτριάς μας ιδιαίτερα σημαντική».
Η Ακυλίνα Πέτρου μιλά για την καθηγήτριά της, φιλόλογο Αιμιλία Τσουκαλά, που την παρότρυνε να συμμετάσχει στον διαγωνισμό. Σημειώνει πως της άρεσε «ο τίτλος του θέματος, "Toghether"» και διευκρινίζει: «Δηλαδή ότι όλοι μαζί μπορούμε να πραγματοποιήσουμε κάτι, αλλά δεν μπορεί κάποιος μόνος του». Αναφέρεται και στη συμμετοχή της σε άλλο διαγωνισμό σκίτσου με τίτλο «Ο πλανήτης του άλλου πλανήτης όλων μας», όπου επίσης απέσπασε έπαινο.
Η 15χρονη Ακυλίνα είναι αυτοδίδακτη. Μόνη της έμαθε να χρησιμοποιεί τα μολύβια, τα πινέλα και τα χρώματα. Τα έργα της δείχνουν ότι έχει ιδιαίτερο εικαστικό ταλέντο και όπως η ίδια ομολογεί: «Οι καθηγητές μου απλά μου έδειξαν ορισμένες τεχνικές, πώς να μετρώ με το μολύβι και να φτιάχνω γωνίες στα έργα μου». Ζωγραφίζει στον ελεύθερο χρόνο της και της αρέσουν τα έργα των Πικάσο, Βίνσεντ Βαν Γκογκ και Μιχαήλ Άγγελου.
Το Γυμνάσιο της Βεύης έχει 67 μαθητές, εκ των οποίων οι περισσότεροι προέρχονται από τα χωριά Κέλλη, Σιταριά, και Λόφους. Οι χειμώνες στην περιοχή είναι σκληροί. Η Ακυλίνα και οι συμμαθητές της κάθε πρωί και μεσημέρι θα πρέπει να διανύσουν μια απόσταση σχεδόν δύο χιλιομέτρων, από τη στάση του λεωφορείου, για να φθάσουν στο σχολείο και το μεσημέρι να επιστρέψουν από την ίδια διαδρομή καθότι τα σχολικά λεωφορεία λόγω μεγέθους δεν μπορούν να μπουν στους δρόμους του χωριού. Πολλές φορές η διαδρομή αυτή γίνεται υπό ακραίες καιρικές συνθήκες με βροχές, καταιγίδες αλλά και με ισχυρές χιονοπτώσεις ή καθολικό παγετό.
Όπως αναφέρουν οι μαθητές, στη στάση όπου πρέπει να περιμένουν για το λεωφορείο της επιστροφής, δεν υπάρχει καμιά προφύλαξη, ούτε ένα στέγαστρο και αναγκάζονται να περιμένουν με τις ομπρέλες στη βροχή ή το χιόνι, τη διέλευση του λεωφορείου. Τα δύο παραπάνω προβλήματα είναι γνωστά τόσο στο Υπεραστικό ΚΤΕΛ όσο και στον Δήμο Φλώρινας και όπως αναφέρει ο διευθυντής του σχολείου υπάρχουν προτάσεις για τη λύση τους.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
