 |
|
|  Πέμπτη 30/11
ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ-ΧΟΥΝΤΑ
48 απόστρατοι καταδικάστηκαν για εγκλήματα που είχαν διαπραχθεί επί στρατιωτικής δικτατορίας
AFP-Reuters
Σαράντα οκτώ πρώην στρατιωτικοί καταδικάστηκαν την Τετάρτη να εκτίσουν ποινές κάθειρξης—οι 29 ισόβιας κάθειρξης—για εγκλήματα που είχαν διαπραχθεί στη σχολή μηχανικού (ESMA) του Πολεμικού Ναυτικού της Αργεντινής, το σημαντικότερο κέντρο βασανιστηρίων αντιφρονούντων κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής δικτατορίας (1976-1983).
Ανάμεσα στα πρόσωπα που καταδικάστηκαν να εκτίσουν ισόβια φιγουράρουν τρεις άνδρες που είχαν ήδη καταδικαστεί να παραμείνουν στη φυλακή για το υπόλοιπο της ζωής τους σε προηγούμενες δίκες για τα εγκλήματα της δικτατορίας: ο Αλφρέδο Αστίς, 67 ετών, που είχε την εποχή εκείνη το προσωνύμιο «ο ξανθός άγγελος του θανάτου», ο Χόρχε Ακόστα, 76 ετών, ο Ρικάρντο Καβάλο, 66 ετών.
Οι κατηγορούμενοι δικάστηκαν για μια σειρά εγκλημάτων που είχαν διαπραχθεί την εποχή εκείνη στις εγκαταστάσεις της ESMA: βασανισμούς πολιτικών κρατούμενων, εξωδικαστικές εκτελέσεις, κλοπές βρεφών—πολλές γυναίκες είχαν γεννήσει κατά τη διάρκεια της κράτησής τους—και τις διαβόητες «πτήσεις του θανάτου».
Για να εξαφανίζονται χωρίς κανένα ίχνος οι άνθρωποι που κρατούνταν στην ESMA, η οποία βρισκόταν στο Μπουένος Άιρες, οι στρατιωτικοί τους πέταγαν ζωντανούς από αεροσκάφη στη θάλασσα ή στον Ρίο ντε λα Πλάτα.
Οι 48 στρατιωτικοί καταδικάστηκαν έπειτα από μια διαδικασία γιγαντιαίων διαστάσεων, τη μεγαλύτερη στην ιστορία της δικαιοσύνης της Αργεντινής, που αφορούσε 789 φακέλους για εγκλήματα που διαπράχθηκαν στην ESMA και είχε συνολικά 54 κατηγορούμενους, οι έξι από τους οποίους αθωώθηκαν.
Το δικαστήριο επέβαλε 29 ποινές ισόβιας κάθειρξης και καταδίκασε άλλους 19 απόστρατους σε ποινές 8 ως 25 ετών.
Οι Αστίς και Ακόστα κρίθηκαν μεταξύ άλλων ένοχοι για την εξαφάνιση, το 1977, της 17χρονης σουηδέζας Ντάγκμαρ Χαγκελίν.
Ο άλλοτε πλοίαρχος Αστίς έχει επίσης καταδικαστεί ερήμην να εκτίσει ισόβια από τη γαλλική δικαιοσύνη διότι ενεχόταν στις απαγωγές και τις δολοφονίες της Αλίς Ντομόν και της Λεονί Ντικέ. Επρόκειτο για δυο γαλλίδες καθολικές μοναχές.
Ακόμη, δύο πρώην πιλότοι καταδικάστηκαν σε ισόβια διότι ενέχονταν στις «πτήσεις του θανάτου».
Αυτή ήταν η τρίτη δίκη στην Αργεντινή για τα εγκλήματα που είχαν διαπραχθεί στην ESMA, από όπου είχαν περάσει περίπου 5.000 πολιτικοί κρατούμενοι την περίοδο της στρατιωτικής χούντας. Από τους 54 κατηγορούμενους, οι 16 είχαν ήδη καταδικαστεί στις προηγούμενες δίκες.
Από την έναρξη της δίκης αυτής, τον Νοέμβριο του 2012, ένδεκα κατηγορούμενοι απεβίωσαν και τρεις απαλλάχθηκαν για λόγους υγείας. Περίπου 800 μάρτυρες ανέβηκαν στο εδώλιο του ομοσπονδιακού δικαστηρίου υπ' αριθμόν 5 του Μπουένος Άιρες, πρόεδρος του οποίου ήταν ο Ντανιέλ Ομπλιγάδο.
Η ανάγνωση της ετυμηγορίας, που διήρκεσε σχεδόν τέσσερις ώρες, έγινε σε μια κατάμεστη αίθουσα, στην οποία οι κατηγορούμενοι ήταν χωρισμένοι από το κοινό, στο οποίο συγκαταλέγονταν θύματα και οικείοι θυμάτων.
Έξω από το δικαστήριο, στη συνοικία Ρετίρο, δεκάδες μέλη οργανώσεων υπεράσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και πολιτικών κομμάτων της αριστεράς παρακολουθούσαν την ανάγνωση της ετυμηγορίας σε μια γιγαντοοθόνη.
Η στρατιωτική δικτατορία της Αργεντινής ήταν μια από τις πιο βίαιες της Λατινικής Αμερικής, με τουλάχιστον 30.000 εξαφανισμένους, κατά τις εκτιμήσεις οργανώσεων υπεράσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Τα περισσότερα από τα θύματα των χουντικών δεν βρέθηκαν ποτέ.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
