 |
|
|  Tρίτη 5/12
Η άγνωστη ζωή τής Γκρέτα Γκάρμπο
Στο σφυρί 36 επιστολές της από τον οίκο Σόθμπις
AFP
Τριάντα έξι επιστολές της Γκρέτα Γκάρμπο που θα τεθούν σε δημοπρασία από τον οίκο Σόθμπις στο Λονδίνο στις 12 Δεκεμβρίου, αποκαλύπτουν ένα κομμάτι της βαθιάς μοναξιάς μιας από τις πιο αινιγματικές σταρ του Χόλιγουντ.
Η σουηδο-αμερικανίδα ηθοποιός που παρέμεινε μυστηριώδες ίνδαλμα του κινηματογράφου μέχρι τον θάνατό της το 1990, σε ηλικία 84 ετών, ελάχιστες φορές άφησε τα μέσα ενημέρωσης να την πλησιάσουν.
Η Γκάρμπο που κέρδισε τον θαυμασμό για την ομορφιά της, η "Θεϊκή" όπως την αποκαλούσαν, έθεσε τέλος το 1941, σε ηλικία μόλις 36 ετών, στην κινηματογραφική της καριέρα της που είχε αρχίσει 19 χρόνια νωρίτερα στη Σουηδία.
"Μέχρι τον θάνατό της το 1990, η Γκάρμπο έζησε μόνη στο Μανχάταν, χωρίς να παντρευτεί ποτέ ή να αποκτήσει παιδί. Αρνήθηκε τις συνεντεύξεις, τα αυτόγραφα, τις πρεμιέρες, τα γράμματα των θαυμαστών σε όλη τη διάρκεια της ζωής της", εξηγεί ο Σόθμπις στην ιστοσελίδα του.
Αντίθετα "λάτρευε να γράφει επιστολές", προσθέτει ο Σόθμπις που βγάζει στο σφυρί 36 γράμματά της που δεν φέρουν την υπογραφή της και απευθύνονται στη σουηδέζα κόμισσα Χέρκε Βάχτμαϊστερ, την οποία επισκεπτόταν η Γκάρμπο όταν επέστρεφε στη γενέτειρα της, τη Σουηδία.
Στη φίλη της, η Γκάρμπο αφηγείται, μέσα από 100 και πλέον σελίδες, γραμμένες κυρίως στα σουηδικά, τη μοναξιά και τη μελαγχολία που τη διακατείχε, όπως και την επιθυμία της να δραπετεύσει από την κινηματογραφική βιομηχανία και τη διασημότητα που είχε αποκτήσει.
"Είμαι σχεδόν πάντα μόνη και μιλώ στον εαυτό μου. Πηγαίνω μέχρι την παραλία για να κάνω περίπατο και αυτό είναι πάντα υπέροχο. Αλλά αυτό είναι όλο", έγραφε το 1939 από το Μπέβερλι Χιλς στην Καλιφόρνια όπου διέμενε τότε.
Γεννημένη το 1905 στη Στοκχόλμη, η Γκρέτα Γκούσταφσον έκανε το κινηματογραφικό της ντεμπούτο της με την ταινία "Luffar Petter" ("Πήτερ ο Αλήτης", 1922) του Σουηδού 'Ερικ A. Πέτσλερ. Έφυγε για τις ΗΠΑ το 1925 και επιβλήθηκε με την ερμηνεία της στις ταινίες όπως το "Γκραν Οτέλ" (1932), "Η Βασίλισσα Χριστίνα" (1933), "Άννα Καρένινα" (1935), "Μαρί Βαλέφσκα" (1937), "Νινότσκα" (1939).
Οι επιστολές, όπως και περίπου εκατό φωτογραφίες που δείχνουν την Γκάρμπο στο σπίτι των Βάχτμαϊστερ, εκτιμάται μπορεί να πωληθούν μεταξύ 15.000 και 20.000 στερλινών (περίπου 17.000 και 22.700 ευρώ).
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
