 |
|
|  Παρασκευή 15/12
Economist
Γιατί Ελλάδα και Τουρκία δεν μπορούν να συμφιλιωθούν
Economist
«Δεν υπάρχει χώρος για βελτίωση των σχέσεων ανάμεσα σε Ελλάδα και Τουρκία όσο ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν συνεχίζει την αλυτρωτική ρητορική του» αναφέρεται σε δημοσίευμα του Economist όπου σχολιάζεται ο λόγος για τον οποίο οι δύο χώρες δεν μπορούν να συμφιλιωθούν.
Το βρετανικό περιοδικό, σχολιάζοντας την επίσκεψη του τούρκου προέδρου στην Ελλάδα σημειώνει ότι δεν θεωρείται ιστορική, τη στιγμή που κατέρρευσαν οι ελπίδες για βελτίωση των διμερών σχέσεων.
Κάνοντας μια αναδρομή στην τελευταία επίσκεψη τούρκου προέδρου που συντελέστηκε πριν από από 65 χόνια, ο Economist αναφέρεται στο πογκρόμ την νύχτας της 6ης Σεπτεμβρίου του 1955 στην Κωνσταντινούπολη: «Ο τελευταίος Τούρκος πρόεδρος που επισκέφθηκε την Ελλάδα το έκανε το 1952, τη χρονιά που οι δύο χώρες μπήκαν στο ΝΑΤΟ. Οι σχέσεις κατέρρευσαν τρία χρόνια αργότερα, όταν ένα φονικό πογκρόμ έβαλε στο στόχαστρο ελληνικές επιχειρήσεις και κατοικίες στην Κωνσταντινούπολη, επιταχύνοντας την έξοδο των Ελλήνων από την Τουρκία».
»Τουλάχιστον άλλοι 50.000 Έλληνες αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την Τουρκία το 1964 μετά τις ταραχές μεταξύ των δύο κοινοτήτων στην Κύπρο. Η εισβολή της Τουρκίας στο διαφιλονικούμενο νησί μια δεκαετία αργότερα, οι συνεχείς εικονικές αερομαχίες μεταξύ τουρκικών και ελληνικών μαχητικών αεροσκαφών και οι εντάσεις για τα θαλάσσια σύνορα συνέτειναν στο να παραμένει μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1990 υπαρκτή απειλή ο πόλεμος μεταξύ των δύο συμμάχων».
Τις κινήσεις τουρκικής προκλητικότητας σχολιάζει το βρετανικό περιοδικό, το οποίο εστιάζει στο θέμα αναθεώρησης της συνθήκης της Λωζάννης που έχει τεθεί από την τουρκική πλευρά.
«Οι παραβιάσεις εναέριου χώρου αυξήθηκαν. [...] Η ελληνική κυβέρνηση συνεχίζει να αρνείται στη μουσουλμανική της μειονότητα το δικαίωμα να επιλέγει τους θρησκευτικούς της ηγέτες. Οι ελπίδες για λύση του Κυπριακού εξανεμίστηκαν όταν οι πλέον υποσχόμενες ειρηνευτικές συνομιλίες εδώ και πάνω από μια δεκαετία τερματίστηκαν χωρίς συμφωνία. Πολλοί Έλληνες αντέδρασαν με αποστροφή μπροστά στο πογκρόμ που εξαπέλυσε ο κ. Ερντογάν κατά αντιπάλων μετά την απόπειρα πραξικοπήματος το 2016, καθώς και στο ενδεχόμενο να θελήσει η Τουρκία να αναθεωρήσει τη Συνθήκη της Λωζάνης που υπεγράφη το 1923, θεμέλιο των σχέσεών της με την Ελλάδα και άλλους γείτονες».
»Η νέα αναφορά του Τούρκου προέδρου στο θέμα κατά την πρόσφατη επίσκεψή του στην Αθήνα προκάλεσε έναν έντονο φραστικό διαξιφισμό με τον Έλληνα ομόλογό του, ο οποίος απέκλεισε κατηγορηματικά κάθε προοπτική αναθεώρησης της συνθήκης. Οι οικοδεσπότες του κ. Ερντογάν απέρριψαν επίσης το αίτημά του για έκδοση οκτώ Τούρκων στρατιωτικών που διέφυγαν στην Ελλάδα μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα» σημειώνει ο Economist αναφερόμενος στην άρνηση στην οποίαν προσέκρουσαν οι επιδιώξεις Ερντογάν.
«Τα καλά νέα σήμερα είναι ότι Τουρκία και Ελλάδα δεν έχουν πιαστεί απ’ τον γιακά - αντίθετα, συζητούν για εγχειρήματα που αφορούν στην ενέργεια και σε άλλες υποδομές. Τα κακά νέα είναι ότι στην πράξη δεν υπάρχει χώρος για βελτίωση των σχέσεων όσο ο κ. Ερντογάν συνεχίζει με την αλυτρωτική ρητορική του» καταλήγει το δημοσίευμα.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
