 |
|
|  Παρασκευή 22/12
The Economist
"Χώρα της χρονιάς" η Γαλλία
AFP
Το βρετανικό περιοδικό The Economist επέλεξε τη Γαλλία ως «χώρα της χρονιάς» 2017 λόγω της εκλογής του Εμανουέλ Μακρόν στον προεδρικό θώκο, εκτιμώντας ότι ο νέος πρόεδρος της γαλλικής Δημοκρατίας «ανέτρεψε το παλαιό καθεστώς».
«Η Γαλλία αψήφησε όλες τις προσδοκίες» τονίζεται στο κεντρικό άρθρο του περιοδικού που δημοσιεύτηκε στο τελευταίο τεύχος του. Εκεί υπενθυμίζεται πώς ο «νεαρός πρώην τραπεζίτης» επικράτησε στις προεδρικές εκλογές και πώς το κόμμα του La République en Marche, ένα κόμμα «που σφύζει από πολιτικές καινοτομίες», «ανέτρεψε την παλιά φρουρά» στις βουλευτικές εκλογές.
«Το κίνημα που ίδρυσε ο Μακρόν ανέτρεψε το παλαιό καθεστώς και συνέτριψε την υπερεθνικίστρια Μαρίν Λεπέν, η οποία, εάν κέρδιζε, θα είχε καταστρέψει την Ευρωπαϊκή Ένωση» γράφει το The Economist.
Εκτός των προτεινόμενων μεταρρυθμίσεων, οι οποίες στοχεύουν «στο να καταστήσουν πιο ελαστική την άκαμπτη αγορά εργασίας», το περιοδικό εκτιμά ότι ο νέος πρόεδρος της χώρας μεταμόρφωσε τον εθνικό πολιτικό διάλογο «προσφέροντας την ελπίδα σε εκείνους που πιστεύουν ότι το χάσμα αριστεράς- δεξιάς είναι λιγότερο σημαντικό από εκείνο μεταξύ του ανοίγματος και της απομόνωσης».
Το περιοδικό έκρινε ότι η εικόνα της Γαλλίας, που έμοιαζε «μη αναστρέψιμη», και είχε παγιδευτεί «ανάμεσα στη δυσκαμψία και την ξενοφοβία» μεταμορφώθηκε.
Το The Economist ξεχωρίζει επίσης το Μπανγκλαντές, για την πολιτική υποδοχής των προσφύγων Ροχίνγκια που εφαρμόζει, την Αργεντινή για την εκλογή του προέδρου Μαουρίσιο Μάκρι και τη Νότια Κορέα για το σύνολο των πολιτικών μεταρρυθμίσεων παρά τις απειλές που διατυπώνει η γειτονική της Βόρεια Κορέα.
Το βρετανικό περιοδικό απονέμει την παραπάνω διάκριση από το 2013 σε μια χώρα «που βίωσε μια σημαντική αλλαγή κατά τη διάρκεια των τελευταίων 12 ετών ή που έκανε τον κόσμο καλύτερο».
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
