 |
|
|  Κυριακή 31/12
Ιράν
Την απαρχή ενός πλατύτερου κινήματος διαμαρτυρίας διαπιστώνει στις διαδηλώσεις στο Ιράν η εξόριστη Νομπελίστα Ειρήνης Σιρίν Εμπαντί
La Repubblica
Οι διαδηλώσεις στο Ιράν δεν είναι παρά η απαρχή ενός μεγάλου κινήματος , που θα μπορούσε να πάρει ακόμη μεγαλύτερες διαστάσεις από εκείνο του 2009, εκτιμά η Ιρανή δικηγόρος Σιρίν Εμπαντί, τιμημένη με το Νόμπελ Ειρήνης, σε συνέντευξή της, που δημοσιεύεται στη σημερινή έκδοση της ιταλικής εφημερίδας La Repubblica.
«Φρονώ πως οι διαδηλώσεις δεν πρόκειται να τελειώσουν σύντομα. Μου φαίνεται πως βρισκόμαστε μπροστά στην απαρχή ενός μεγάλου κινήματος διαμαρτυρίας, που ενδέχεται να ξεπεράσει το ‘πράσινο κύμα’ του 2009. Δε θα με εξέπληττε εάν αυτό μετατρεπόταν σε κάτι ακόμη μεγαλύτερο», τονίζει η Εμπαντί, η οποία ζει εξόριστη στο Λονδίνο.
Σε αντίθεση με τις διαδηλώσεις του 2009, που στρέφονταν κατά της επανεκλογής στην προεδρία του υπερσυντηρητικού Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ, οι ρίζες στο παρόν κίνημα διαμαρτυρίας που βιώνει το Ιράν βρίσκονται περισσότερο στο οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο. «Στο Ιράν, και αυτό δεν αποτελεί νέα είδηση, υπάρχει σοβαρή οικονομική κρίση. Η διαφθορά σε όλη τη χώρα έχει φθάσει σε τρομακτικά ύψη. Το τέλος ορισμένων κυρώσεων που συνδέονται με τη συμφωνία για τα πυρηνικά με την ΕΕ και τις ΗΠΑ το 2015 δεν έχει επιφέρει πραγματικά οφέλη στον πληθυσμό, αντίθετα με όσα πολλοί ανέμεναν», εξηγεί η Εμπαντί.
«Σε αυτό το στοιχείο θα πρέπει να προστεθεί και ο παράγοντας των υψηλότατων στρατιωτικών δαπανών του Ιράν. Ο κόσμος δεν πρόκειται να ανεχθεί άλλο να δαπανώνται τόσα χρήματα για τον σκοπό αυτό», προσθέτει.
«Οι νέοι είναι οι περισσότερο απογοητευμένοι», υπογραμμίζει η Νομπελίστας δικηγόρος, αναφερόμενη στην καλπάζουσα ανεργία που πλήττει τον νεανικό πληθυσμό του Ιράν, τη διαφθορά και «το κλίμα λογοκρισίας που αναπνέει κανείς στους δρόμους».
Όπως διαβεβαιώνει η ίδια, εάν και οι γυναίκες κατεβαίνουν επίσης στους δρόμους, «δεν τίθεται ζήτημα φύλου στο σημερινό κίνημα διαμαρτυρίας».
«Η οικονομική κατάσταση και το τρομακτικό χάσμα ανάμεσα σε φτωχούς και πλούσιους, ανάμεσα σε αυτούς που χαίρονται την ευημερία και εκείνους που δεν μπορούν, βρίσκονται στα θεμέλια της διαμαρτυρίας. Οι κοινωνικές διαφορές ολοένα και μεγαλώνουν τα τελευταία χρόνια, και αυτό είναι ένα από τα κομβικά στοιχεία για να κατανοήσει κανείς αυτό που συμβαίνει», καταλήγει η Εμπαντί.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
