 |
|
|  Tρίτη 16/1
99 χρόνια από την δολοφονία της Ρόζας Λούξεμπουργκ και του Καρλ Λίμπκνεχτ
AFP-Reuters
Η 99η, επέτειος από την δολοφονία της Ρόζα Λούξεμπουργκ και του Καρλ Λίμπνεχτ, δύο εκ των πλέον εμβληματικών ηγετικών προσωπικοτήτων της γερμανικής αριστεράς του 20ού αιώνα, τιμήθηκε με την καθιερωμένη πορεία στο νεκροταφείο του Φρίντρισχφέλντε, στο ανατολικό Βερολίνο.
Επικεφαλής της πορείας ήταν η ηγετική ομάδα της Αριστεράς (Die Linke), Μπερντ Ρίξινγκερ, Κάτια Κίπινγκ, Ζάρα Βάγκενκνεχτ και Ντίτμαρ Μπαρτς, αλλά και o ιστορικός ηγέτης του κόμματος Όσκαρ Λαφοντέν, που έφτασαν στο νεκροταφείο κρατώντας στεφάνια και κόκκινα γαρύφαλλα.
Στις 15 Ιανουαρίου του 1919 παραστρατιωτικοί εισέβαλαν στο διαμέρισμα που βρίσκονταν η Λούξεμπουργκ και ο Λίμπκνεχτ στο δυτικό Βερολίνο και τους συνέλαβαν χωρίς καμία τυπική διαδικασία. Η πρώτη σφυροκοπήθηκε μέχρι θανάτου με χτυπήματα τουφεκιών και ρίχτηκε σε ένα κοντινό ποτάμι, ενώ ο δεύτερος πυροβολήθηκε στο πίσω μέρος του κεφαλιού του και έπειτα τοποθετήθηκε ως άγνωστο σώμα σε κοντινό νεκροφυλάκιο.
Διανοούμενοι και πολιτικοποιημένοι από πολύ νωρίς και οι δύο, έγιναν μέλη του γερμανικού Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος (SPD), ωστόσο η Λούξεμπουργκ, η οποία ανήκε πάντα στην αριστερή του πτέρυγα, αποχώρησε όταν το κόμμα στήριξε την εμπλοκή της Γερμανίας στο Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, ενώ και ο Λίμπκνεχτ διεγράφη το 1916,γεγονός που τον έφερε ακόμη πιο κοντά στην Λούξεμπουργκ. Μαζί ίδρυσαν την αντιπολεμική Ομάδα «Σπάρτακος», η οποία ζητούσε την παραίτηση της κυβέρνησης και μετά το 1918 μετεξελίχθηκε στο Κομμουνιστικό Κόμμα της Γερμανίας. Και οι δύο είχαν φυλακιστεί για τις απόψεις τους.
Τον Ιανουάριο του 1919 και ενώ η χώρα βυθιζόταν στο χάος μετά την συντριβή στο δυτικό μέτωπο, η κομμουνιστική οργάνωση διοργάνωσε διαδηλώσεις, οι οποίες έφθασαν σε τέτοιο όγκο που η κυβέρνηση χρειάστηκε την αρωγή του στρατού για να τις αντιμετωπίσει. Λούξεμπουργκ και Λίμπκνεχτ κρύφτηκαν και ζούσαν στην παρανομία, ωστόσο η «Freikorps» χρειάστηκε λίγες ημέρες προκειμένου να τους εντοπίσει.
Ενενήντα εννέα χρόνια μετά τον θάνατό τους, οι δύο επαναστάτες και η ιδεολογική και φιλοσοφική κληρονομιά τους εξακολουθούν να συγκινούν πολλούς Γερμανούς, αν κρίνει κανείς από τις χιλιάδες που συμμετείχαν στις χθεσινές εκδηλώσεις, μεταξύ των οποίων και πολλοί νέοι.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
