 |
|
|  Tετάρτη 31/1
Ο πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ υπέγραψε διάταγμα για να παραμείνει ανοικτή η φυλακή στο Γουαντάναμο
Reuters-AFP
Ο αμερικανός πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ διέταξε την Τρίτη να παραμείνει ανοικτή η φυλακή του αμερικανικού στρατού στον Κόλπο Γουαντάναμο, ερχόμενος σε άλλη μια ρήξη με την πολιτική του προκατόχου του Μπαράκ Ομπάμα, που είχε προσπαθήσει επανειλημμένα, αλλά εντέλει μάταια, να κλείσει την αμφιλεγόμενη εγκατάσταση.
«Σήμερα, τηρώ άλλη μια υπόσχεση» της προεκλογικής εκστρατείας, υπογράμμισε ο ρεπουμπλικάνος κατά τη διάρκεια της πρώτης ομιλίας του για την Κατάσταση της Ένωσης στο Καπιτώλιο. «Μόλις υπέγραψα, πριν μπω εδώ, ένα διάταγμα που δίνει εντολή στον υπουργό (Άμυνας των ΗΠΑ, Τζιμ) Μάτις να επανεξετάσει την πολιτική μας όσον αφορά τις στρατιωτικές φυλακές και να κρατήσει ανοικτές τις εγκαταστάσεις κράτησης στον Κόλπο Γουαντάναμο», συμπλήρωσε ο Τραμπ.
«Ζητώ από το Κογκρέσο να εγγυηθεί ότι στον αγώνα εναντίον του Ισλαμικού Κράτους και της Αλ Κάιντα θα συνεχίσουμε να διαθέτουμε την απαραίτητη εξουσία για να κρατάμε τους τρομοκράτες όπου τους καταδιώκουμε, όπου τους βρίσκουμε, και σε πολλές περιπτώσεις, στον Κόλπο Γουαντάναμο», συνέχισε ο ρεπουμπλικάνος, επευφημούμενος ηχηρά από τα στελέχη του κόμματός του στην αίθουσα της Βουλής των Αντιπροσώπων.
Αυτό το κέντρο κράτησης είχε δημιουργηθεί εσπευσμένα επί των ημερών του Τζορτζ Ου. Μπους στην προεδρία, στη ναυτική βάση που διατηρούν οι ΗΠΑ στο ανατολικό άκρο της Κούβας.
Ο απροσπέλαστος θύλακας έκτασης 117 τετραγωνικών χιλιομέτρων (εκ των οποίων μόλις τα 49 χλμ.2 είναι στέρεο έδαφος) είχε παραχωρηθεί από την Κούβα στις ΗΠΑ το 1903, σε ένδειξη ευγνωμοσύνης προς τον ισχυρό της γείτονα για τη βοήθειά του στον πόλεμο εναντίον των Ισπανών αποικιοκρατών.
Οι πρώτοι είκοσι κρατούμενοι είχαν μεταφερθεί εκεί την 11η Ιανουαρίου 2002, λίγους μήνες μετά τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου 2001.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
