 |
|
|  Τρίτη 27/2
Ίσες ευκαιρίες (και απολαβές) με τις λευκές ηθοποιούς ζητά η Βαϊόλα Ντέιβις
Πηγή «The Hollywood Reporter»
«Έχω μια επαγγελματική καριέρα 30 χρόνων και βάλε. Έχω μια καριέρα που, πιθανόν, συγκρίνεται με αυτήν της Μέριλ Στριπ, της Τζούλιαν Μουρ, της Σιγκούρνεϊ Γουίβερ. Έκαναν την ίδια διαδρομή με μένα, κι ακόμη δεν είμαι διόλου κοντά τους: ούτε όσον αφορά τα χρήματα, ούτε όσον αφορά τις επαγγελματικές ευκαιρίες. Διόλου κοντά τους».
Αυτά δήλωσε η Βαϊόλα Ντέιβις, σε συζήτηση που είχε με την πρώην αρχισυντάκτρια του Vanity Fair και ιδρύτρια του «Women of the World», Τίνα Μπράουν. Σύμφωνα με το «The Hollywood Reporter» η συζήτηση έγινε στο Neuehause Hollywood, στο πλαίσιο του Women in the World Los Angeles Salon 2018.
Η Ντέιβις είναι η πρώτη Αφροαμερικανή που τιμήθηκε με Primetime Emmy (για τον ρόλο της ως Αναλίζ Κίτινγκ στο «How to Get Away With Murder») και έχει στο ενεργητικό της δύο βραβεία Tony, ένα Όσκαρ και μία Χρυσή Σφαίρα.
Η Ντέιβις είπε στην Μπράουν ότι, όσον αφορά τις οικονομικές απολαβές, η καριέρα της δεν είναι στο επίπεδο των συναδέλφων της: «Κι όμως, πρέπει να σηκώνω το τηλέφωνο κι ο κόσμος να λέει "είσαι μια μαύρη Μέριλ Στριπ και σ' αγαπάμε! Δεν υπάρχει όμοιά σου". Ωραία, αν δεν υπάρχει όμοιά μου, πληρώστε με αυτό που αξίζω».
Αναπόφευκτα, η κουβέντα των δύο γυναικών άγγιξε το θέμα της κοινωνικής ενσωμάτωσης. «Ο μοναδικός λόγος για τον οποίο ο κόσμος μιλάει για πολυπολιτισμικότητα είναι επειδή το θέμα ήταν της μόδας, πέρυσι. Ήταν ένα hashtag. Η κοινωνική ενσωμάτωση πρέπει να ξεκινάει από τους επικεφαλής των κινηματογραφικών στούντιο που δίνουν το πράσινο φως για ταινίες» τόνισε η Βαϊόλα Ντέιβις. «Δεν θα σε υπολογίσουν για έναν ρόλο που έχει γραφτεί για τη Σάντρα Μπούλοκ ή τη Ρις Γουίδερσπουν. Φοβάσαι ότι η ταινία δεν θα κάνει λεφτά, διεθνώς... Όλο αυτό που θέλω να πω είναι ότι αν είσαι αφοσιωμένος στο να αλλάξουν τα πράγματα, ας σου κοστίσει λιγουλάκι» συνέχισε.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
