 |
|
|  Tετάρτη 11/4
Ένας Ιάπωνας 112 ετών πιστοποιήθηκε από τα ρεκόρ Γκίνες ως ο γηραιότερος άνδρας στον κόσμο
Hihnua,Reuters,afp
Ο Μασάζο Νονάκα, ένας Ιάπωνας 112 ετών που κατοικεί στη βορειότερη επαρχία της χώρας, στη νήσο Χοκάιντο, αναγνωρίστηκε ως ο γηραιότερος άνδρας στον κόσμο, όπως ανακοίνωσε η εταιρία που εκδίδει το βιβλίο με τα παγκόσμια ρεκόρ Γκίνες.
Ο Νονάκα, που γεννήθηκε στις 25 Ιουλίου του 1905, πήρε τον τίτλο του μεγαλύτερου σε ηλικία άνδρα στον κόσμο μετά τον θάνατο του Ισπανού Φρανθίσκο Νουνιέθ Ολιβέρα, ο οποίος πέθανε φέτος σε ηλικία 113 ετών. Ο Νονάκα έλαβε ένα πιστοποιητικό από τα Guinness World Records, καθώς επίσης ένα βραβείο και μία τούρτα από τον δήμαρχο της πόλης Ασόρο, όπου γεννήθηκε και κατοικεί, σύμφωνα με τοπικά μέσα ενημέρωσης.
Ο Ιάπωνας υπεραιωνόβιος, που απέκτησε πέντε παιδιά, απολαμβάνει να ακούει μουσική και του αρέσει να βλέπει στην τηλεόραση αγώνες σούμο. Ζει με την οικογένειά του στο σπίτι του στο Ασόρο, το οποίο στο παρελθόν λειτουργούσε υπό τη διαχείριση του ίδιου και της συζύγου του ως πανδοχείο ιαματικών λουτρών. «Το επίτευγμα του κ. Νονάκα είναι αξιοσημείωτο», δήλωσε ο Κρεγκ Γκλεντέι, αρχισυντάκτης του βιβλίου των ρεκόρ Γκίνες, προσθέτοντας: «Μπορεί να μας διδάξει όλους ένα πολύ σημαντικό μάθημα για την αξία της ζωής και πώς να παρατείνεις τα όρια της ανθρώπινης μακροημέρευσης».
Ο Νονάκα «δεν έχει εισαχθεί σε κάποιο κέντρο φροντίδας και έχει πνευματική διαύγεια», σύμφωνα με τον δισεγγονό του, τον Κόκι Κουροχάτα. Η εγγονή του Γιούκο δήλωσε ότι ο παππούς της κάνει λουτροθεραπεία μια φορά την εβδομάδα ενώ του αρέσουν πολύ τα γλυκά, ειδικά το κέικ φράουλας.
Μετά τον θάνατο της Τζαμαϊκανής Βάιολετ Μπράουν σε ηλικία 117 ετών τον Σεπτέμβριο, η Νάμπι Τατζίμα, μια Γιαπωνέζα 117 ετών από την επαρχία Καγκοσίμα, πιθανόν να αναγνωριστεί από τους υπεύθυνους των ρεκόρ Γκίνες ως η γηραιότερη εν ζωή γυναίκα στον κόσμο.
Τον τίτλο του μεγαλύτερου σε άνδρα ηλικία που έζησε ποτέ τον κατέχει ένας άλλος Ιάπωνας, ο Τζιροεμόν Κιμούρα, που πέθανε το 2013 στην ηλικία των 116 ετών και 54 ημερών. Ο γηραιότερος άνθρωπος που έχει ζήσει στον κόσμο είναι η Γαλλίδα Ζαν Λουίζ Καλμάν που πέθανε το 1997 σε ηλικία 122 ετών και 164 ημερών.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
