 |
|
|  Παρασκευή 13/4
Άρωμα από παλάτι στο σπίτι
Το διάσημο ξενοδοχείο Ritz Paris βγάζει στο σφυρί την επίπλωσή του
AFP
Σκαμνιά του περίφημου μπαρ Χέμινγουεϊ, μια μπανιέρα του 19ου αιώνα, μια άρπα .... Συνολικά 10.000 αντικείμενα και έπιπλα του ξενοδοχείου Ritz στο Παρίσι βγαίνουν στο σφυρί από την προσεχή Τρίτη από τον οίκο δημοπρασιών Artcurial, που μετατράπηκε με την αφορμή αυτή σε αντίγραφο του παρισινού ανακτόρου.
Έως την Δευτέρα, μια επιλογή 3.500 αντικειμένων θα εκτεθεί στο κοινό, τα οποία το πεντάστερο ξενοδοχείο που άνοιξε ξανά από τις πύλες του τον Ιούνιο του 2016 έπειτα από τέσσερα χρόνια εργασιών, αποφάσισε να τα αποχωριστεί μετά τη διάρκεια της ανακαίνισής του.
Τα τελευταία χρόνια ο οίκος Artcurial έχει δημοπρατήσει με επιτυχία την επίπλωση των ξενοδοχείων Crillon, Plaza Athenee, Hotel de Paris και του εστιατορίου La Tour d' Argent. Από 17 έως 21 Απριλίου θα είναι η σειρά του θρυλικού ξενοδοχείου που δεσπόζει στην Πλατεία Βαντόμ, την πρόσοψη του οποίου σχεδίασε ο βασιλικός αρχιτέκτονας Ζιλ-Αρντουέν Μανσάρ (1646– 1708). Το ξενοδοχείο εγκαινιάστηκε το 1898 και από το 1979 ανήκει στον αιγύπτιο πολυεκατομμυριούχο Μοχάμεντ Αλ-Φάγιεντ.
Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις, οι τιμές κυμαίνονται από 100 ευρώ (για πλαφονιέρες, δέστρες κουρτίνας...) έως 10.000 ευρώ για ένα ζευγάρι μεγάλων ορειχάλκινων γλυπτών που απεικονίζει νύμφες που φέρουν κηροπήγια και στόλιζε την είσοδο του ξενοδοχείου.
Παρότι δεν περιλαμβάνει κάποιο κομμάτι σπάνιας αξίας, η δημοπρασία ξεχωρίζει για το πλήθος των αντικειμένων που προσφέρει και για τον εμβληματικό χαρακτήρα ορισμένων μεταξύ αυτών.
Συγκεκριμένα μια μπανιέρα, που παρουσιάζεται ως η πρώτη του Ritz, εκτιμάται μεταξύ 1.500 και 2.000 ευρώ.
Ο ελβετός ξενοδόχος Σεζάρ Ριτς (1850–1918) ήθελε να προσφέρει τις μεγαλύτερες κατά το δυνατόν ανέσεις στην πελατεία του. Είχε την επιθυμία να βάλει σε κάθε σουίτα και δωμάτιο ένα λουτρό με μια μπανιέρα σαν αυτή. Ήταν πολύ μοντέρνο τότε", θυμίζει ο Στεφάν Ομπέρ, ένας από τους δύο δημοπράτες με τον Φρανσουά Ταζάν.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
