 |
|
|  Kυριακή 22/3
Πέθανε σε ηλικία 117 ετών η γηραιότερη Ιαπωνέζα
Πηγή: newsbeast.gr
Η Ιαπωνέζα Νάμπι Τατζίμα πέθανε χθες σε ηλικία 117 ετών, σύμφωνα με ανακοίνωση τοπικού αξιωματούχου. Eίχε γεννηθεί στις 4 Αυγούστου του 1900 και άφησε την τελευταία της πνοή στο νησί Κικάι της περιφέρειας Καγκοσίμα όπου γεννήθηκε. Από τον Ιανουάριο νοσηλευόταν στο νοσοκομείο.
Η Τατζίμα είχε 160 απογόνους σύμφωνα με την εφημερίδα Express.
Από τον Σεπτέμβριο του 2015 ήταν η γηραιότερη γυναίκα στην Ιαπωνία και πιθανότατα η γηραιότερη γυναίκα στον κόσμο από το Σεπτέμβριο του 2017, όταν πέθανε η τζαμαϊκανή Βάιολετ Μπράουν που πέθανε επίσης σε ηλικία 117 ετών, όπως αναφέρουν ιαπωνικά μέσα ενημέρωσης.
Ωστόσο, ο οργανισμός του Βιβλίου Καταγραφής Παγκόσμιων Ρεκόρ Γκίνες, που ερευνούσε μετά το θάνατο της Μπράουν δεν έχει ακόμα αναγνωρίσει την Τατζίμα ως την γηραιότερη γυναίκα στον κόσμο. Στις 10 Απριλίου ο οργανισμός ανακοίνωσε ότι ο γηραιότερος άνδρας στον κόσμο είναι ο Γιαπωνέζος Μασάζο Νονάκα.
«Η Τατζίμα ζούσε σε ένα γηροκομείο. Ήταν πιο αδύναμη από τον Ιανουάριο και είχε νοσηλευτεί», σύμφωνα με εκπρόσωπο του υπουργείου Υγείας της Ιαπωνίας, ο οποίος προσέθεσε ότι πέθανε από βαθιά γηρατειά.
Η Ιαπωνία έχει ένα από τα μεγαλύτερα προσδόκιμα ζωής και είναι η ίσως η χώρα με τους περισσότερους γηραιότερους ανθρώπους στον κόσμο. Είναι χαρακτηριστικό ότι την περασμένη χρονιά, σύμφωνα με επίσημα στοιχεία, ζούσαν στην Ιαπωνία σχεδόν 68.000 άνθρωποι άνω των 100 ετών.
Πάντως, σύμφωνα με το Βιβλίο Καταγραφής των Ρεκόρ Γκίνες, ο γηραιότερος άνθρωπος στον κόσμο που έχει καταγραφεί ποτέ, ήταν η γαλλίδα Ζαν Καλμέν, που πέθανε το 1997 σε ηλικία 122 χρονών και 164 ημερών.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
