 |
|
|  Δευτέρα 30/4
Μα πού πήγε το δέντρο που φύτεψαν ο Τραμπ και ο Μακρόν στον κήπο του Λευκού Οίκου; Μπήκε σε καραντίνα φυσικά...
AFP-Reuters
Η φωτογραφία του προέδρου των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ και του Γάλλου ομολόγου του Εμανουέλ Μακρόν με τα φτυάρια στα χέρια έκανε τον γύρο του κόσμου.
Πριν από μια εβδομάδα, στην αρχή της επίσκεψής του με τιμές αρχηγού κράτους στην Ουάσινγκτον, ο Μακρόν επισκέφθηκε με τον Τραμπ τους κήπους του Λευκού Οίκου για να ρίξει υπό το βλέμμα των πρώτων κυριών των ΗΠΑ και της Γαλλίας λίγο χώμα στις ρίζες μιας μικρής βελανιδιάς.
Η πράξη αυτή ήταν άκρως συμβολική: το δεντράκι προερχόταν από το δάσος Μπελό στη βόρεια Γαλλία όπου περισσότεροι από 2.000 Αμερικανοί στρατιώτες έχασαν τη ζωή τους σε μάχη κατά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο.
Μερικές μέρες αργότερα, η βελανιδιά είχε εξαφανιστεί από τον Λευκό Οίκο.
Πολλές ήταν οι εικασίες που έγιναν στη συνέχεια έως ότου η Γαλλία δώσει την απάντηση ότι το δέντρο-σύμβολο της γαλλοαμερικανικής φιλίας μπήκε σε καραντίνα.
"Είναι υποχρεωτικό για κάθε ζωντανό οργανισμό που εισάγεται στις ΗΠΑ", εξήγησε με μήνυμά του στο Twitter ο Ζεράρ Αρό, πρεσβευτής της Γαλλίας στις ΗΠΑ. "Θα ξαναφυτευτεί μετά", πρόσθεσε.
Όμως από τη στιγμή που το δέντρο είχε ήδη φυτευτεί, η καραντίνα δεν ήρθε κατόπιν εορτής; διερωτήθηκε ένας αναγνώστης του μηνύματος αυτού στο Twitter, για να πάρει γρήγορα την απάντηση του Γάλλου διπλωμάτη ότι οι ρίζες του δέντρου είχαν απομονωθεί προσεκτικά με πλαστικό και δεν ήρθαν σε επαφή με το χώμα στους κήπους του Λευκού Οίκου.
Εξάλλου αξιωματούχος του γραφείου του Μακρόν έσπευσε να τονίσει ότι "επρόκειτο για ειδική χάρη που έκανε ο Τραμπ στη Γαλλία το να καταστεί δυνατό να φυτευτεί το δέντρο την ημέρα της επίσκεψης του (Γάλλου) προέδρου".
"Από τότε το δέντρο ξαναμπήκε σε καραντίνα και πολύ σύντομα θα ξαναφυτευτεί στους κήπους του Λευκού Οίκου", πρόσθεσε για να καταλήξει: "Μην ανησυχείτε, το δέντρο είναι πολύ καλά".
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
