 |
|
|  Παρασκευή 11/5
Πέθανε ο 104χρονος αυστραλός καθηγητής Ντέιβιντ Γκούντολ , που ταξίδεψε στην Ελβετία για να βάλει τέλος στη ζωή του
AFP-Reuters
Ο Ντέιβιντ Γκούντολ (David Goodall), ο γηραιότερος επιστήμονας της Αυστραλίας, 104 ετών, που ταξίδεψε στην Ελβετία για να βάλει τέλος στη ζωή του, πέθανε,ανακοίνωσε η οργάνωση υποστήριξης της ευθανασίας Exit International.
«Στις 12.30 σήμερα (10 Μαΐου) ο καθηγητής Ντέιβιντ Γκούντολ, 104 ετών, πέθανε γαλήνια στην Βασιλεία της Ελβετίας, έπειτα από ένεση Nembutal», έγραψε στο Twitter ο δρ. Φίλιπ Νίτσκε, ιδρυτής της Exit International που βοήθησε στην οργάνωση του τελευταίου του ταξιδιού.
Ο επιστήμονας, ειδικευμένος σε θέματα οικολογίας καθηγητής πανεπιστημίου, δεν έπασχε από κάποια ασθένεια σε καταληκτικό στάδιο, αλλά η ποιότητα της ζωής του είχε επιδεινωθεί. Αιτήθηκε και πήρε ραντεβού με οργάνωση υποβοήθησης της αυτοκτονίας στη Βασιλεία, σύμφωνα με την οργάνωση Exit International.
«Λυπάμαι πολύ που έφθασα σε αυτήν την ηλικία. Δεν είμαι ευτυχισμένος», είχε δηλώσει στις αρχές του Απριλίου στο τηλεοπτικό δίκτυο ABC. « Θέλω να πεθάνω. Και αυτό δεν είναι ιδιαίτερα λυπηρό»
«Το λυπηρό είναι να εμποδίζομαι να πεθάνω. Πιστεύω ότι ένας ηλικιωμένος άνθρωπος σαν εμένα θα πρέπει να έχει τα πλήρη δικαιώματα του πολίτη, συμπεριλαμβανομένου του δικαιώματος της συνδρομής στην αυτοκτονία».
Η συνδρομή στην αυτοκτονία θεωρείται παράνομη στις περισσότερες χώρες του κόσμου. Ηταν απολύτως απαγορευμένη και στην Αυστραλία, μέχρι που η πολιτεία της Βικτόρια την νομιμοποίησε τον περαμένο χρόνο. Ομως ο νόμος θα τεθεί σε ισχύ το 2019 και προβλέπει αυτό το δικαίωμα για ασθενείς που βρίσκονται στο τελευταίο στάδιο και έχουν προσδόκιμο επιβίωσης κάτω των έξι μηνών.
«Είναι άδικο ένας από τους γηραιότερους και σημαντικότερους πολίτες της Αυστραλίας να είναι υποχρεωμένος να πάρει το αεροπλάνο για να φθάσει στην άλλη άκρη του κόσμου ώστε να πεθάνει με αξιοπρέπεια. Ολοι όσοι το επιθυμούν έχουν το δικαίωμα ενός αξιοπρεπούς και γαλήνιου θανάτου», σχολίασε η οργάνωση Exit International στην ιστοσελίδα της.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
