 |
|
|  Παρασκευή 11/5
Άμστερνταμ: Τι κάνουμε που ο κόσμος φτύνει τις τσίχλες κάτω;
ΑΠΕ-ΜΠΕ.-
Ναι, κάθε μητρόπολη έχει προβλήματα συμπεριφοράς των κατοίκων της. Πριν χρόνια, ακούγαμε για το Παρίσι, στου οποίου τα πεζοδρόμια και τις πλατείες είχαν κάνει κατάληψη τα περιττώματα των αξιαγάπητων κατοικίδιων των κυνόφιλων Παρισινών. Και το Άμστερνταμ αντιμετωπίζει πρόβλημα με τη συμπεριφορά των Αμστερνταμιανών: Μασάνε τσίχλα και μετά τη φτύνουν κάτω (απίστευτο, ε; Κι όμως συμβαίνει.).
Γενικά οι Ολλανδοί συνηθίζουν να φτύνουν κάτω την τσίχλα τους. Κάθε χρόνο, στους δρόμους της Ολλανδίας μαζεύονται περί τα 1,5 εκατομμύρια κιλά τσίχλες (μασημένες τσίχλες). Και οι ολλανδικοί δήμοι ξοδεύουν εκατομμύρια ευρώ για να τους καθαρίσουν.
Οι Ολλανδοί είναι επινοητικοί άνθρωποι. Και γεννημένοι επιχειρηματίες. Συνδυασμός των δύο χαρακτηριστικών οδήγησε τις αρχές της μητροπολιτικής περιοχής του Άμστερνταμ σε μια ευφάνταστη λύση για την αντιμετώπιση του προβλήματος: κατασκεύασαν το «Gumshoe», ένα αθλητικό παπούτσι του οποίου η σόλα είναι από ανακυκλωμένες μασημένες τσίχλες! Το καινούργιο ελαστικό ήταν προϊόν της συνεργασίας της Publicis One και της Gum-Tec. Κι επειδή το εκνευριστικό είναι ότι πατάμε την τσίχλα που έχει φτύσει στο έδαφος ο συμπολίτης μας (κι άντε να την ξεκολλήσουμε), η τοπική φίρμα αθλητικών παπουτσιών σχεδίασε το «Τσιχλοπάπουτσο» κατά τρόπον ώστε στο κάτω μέρος της σόλας να είναι ο χάρτης του Άμστερνταμ.
«Το να προσθέσουμε καινούργιους κανονισμούς και περιορισμούς για να μειώσουμε το πρόβλημα της τσίχλας δεν ταιριάζει στην αποστολή που έχουμε» δήλωσε στο Designboom, το στέλεχος της Αρχής που είναι υπεύθυνη για τη μητροπολιτική περιοχή του Άμστερνταμ, Μουστάφα Τανριβέρντι. «Μ' αυτά τα αθλητικά παπούτσια κάνουμε τον κόσμο μέρος του προβλήματος, ή μάλλον, της λύσης του προβλήματος. Έτσι, ο αντίκτυπος είναι μεγαλύτερος» πρόσθεσε.
Εύσημα για την πρακτική λύση του προβλήματος. Αξιοζήλευτη η αντιμετώπιση των κατοίκων από τις αρχές της πόλης (όχι άλλες απαγορεύσεις – κάνουμε τον κόσμο μέρος της λύσης του προβλήματος).
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
