 |
|
|  Κυριακή 20/5
Διήμερο επίσημο πένθος στην Κούβα μετά την αεροπορική τραγωδία με 107 νεκρούς- Tα ερωτήματα για το δυστύχημα παραμένουν
AFP
Το διήμερο πένθος άρχισε επίσημα στην Κούβα, την επομένη του αεροπορικού δυστυχήματος κάτω από αδιευκρίνιστες ακόμη συνθήκες, το οποίο προκάλεσε τον θάνατο 107 ανθρώπων και τον τραυματισμό τριών που χαροπαλεύουν.
Το Boeing 737-200 συνετρίβη σε ακατοίκητη περιοχή ενώ μόλις είχε απογειωθεί από την Αβάνα για το Xoλγκουίν της ανατολικής Κούβας, με 110 επιβαίνοντες: 104 επιβάτες, κυρίως Κουβανούς σύμφωνα με τα κρατικά μέσα ενημέρωσης, και έξι Μεξικανούς μέλη του πληρώματος.
Ακόμη δεν είναι σαφές τί προκάλεσε την πτώση του αεροπλάνου, η οποία σημειώθηκε λίγο μετά την απογείωσή του, τη στιγμή που έπαιρνε στροφή. Οι αρχές δεν διευκρίνισαν αν βρέθηκαν τα μαύρα κουτιά.
"Γύριζα στο σπίτι και είδα το αεροπλάνο, είδα ότι ο πιλότος έκανε ελιγμό προς τα δεξιά, το αεροπλάνο έχασε ύψος και έκανε βουτιά", δήλωσε ο Γιασνιέλ Ντίας, ένας αυτόπτης μάρτυρας.
"Αρχίζουμε όλες τις σχετικές έρευνες και θα ανακοινώσουμε τις πληροφορίες μόλις τις έχουμε", δήλωσε ο νέος πρόεδρος της Κούβας ,Μιγκέλ Ντίας-Κανέλ, ο οποίος διαδέχθηκε τον Ραούλ Κάστρο πριν από ένα μήνα.
Η Γενική Διεύθυνση Αεροναυπηγικής της Πολιτικής Αεροπορίας του Μεξικού ανακοίνωσε ότι στέλνει ομάδα εμπειρογνωμόνων για να βοηθήσει τις κουβανικές αρχές να ρίξουν φως σε αυτή την τραγωδία και η αμερικανική εταιρία Boeing συγκρότησε ομάδα τεχνικών για να καλύψει τυχόν ανάγκες των κουβανικών αρχών.
Η δημόσια εταιρία Cubana de Aviacion ενοικίαζε το αεροπλάνο από τη μεξικανική αεροπορική εταιρία Global Air (γνωστή και ως Aerolineas Damojh) με τη μέθοδο "wet lease" που προβλέπει την ενοικίαση του αεροσκάφους με το πλήρωμα, το οποίο στη συγκεκριμένη περίπτωση αποτελείτο από δύο πιλότους, τρεις αεροσυνοδούς και έναν τεχνικό.
Το αεροσκάφος που κατασκευάστηκε το 1979, σύμφωνα με την κυβέρνηση του Μεξικού, πέρασε την τελευταία του επιθεώρηση τον Νοέμβριο του 2017.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
