 |
|
|  Κυριακή 20/5
ΣΟΚ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΑΠΟ ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΣΤO TEΞΑΣ
Άφωνο το ελληνικό χωριό όπου μεγάλωσε ο πατέρας τού 17χρονου Δημήτρη Παγουρτζή,που σκόρπισε τον θάνατο στη Σάντα Φε
Πηγή: newpost.gr
«Ήσυχους και φιλειρηνικούς ανθρώπους» που ποτέ δεν έδωσαν αφορμή για άσχημα σχόλια χαρακτηρίζουν την οικογένεια του 17χρονου Δημήτρη Παγουρτζή, συγχωριανοί του πατέρα του δράστη από τη Μαγουλίτσα Καρδίτσας.
Όσο για τον ίδιο τον 17χρονο, το Reuters σημειώνει ότι οι συμμαθητές του τον περιγράφουν ως ήσυχο και μοναχικό ενώ σχολιάζει το γεγονός ότι στην ορθόδοξη εκκλησία του Γκάλβεστον ο Παγουρτζής εμφανίζεται να χορεύει με άλλα παιδιά. Ωστόσο σε άλλες εγγραφές τους στα social media, ο Παγουρτζής περιγράφεται σαν ένα παιδί με ιδιαίτερο πάθος για τα όπλα ενώ μια ανάρτησή του στις 30 Απριλίου – η οποία αργότερα κατέβηκε από το λογαριασμό του- τον έδειχνε να φορά ένα μαύρο t shirt πάνω στο οποίο ήταν γραμμένη με λευκά γράμματα η φράση «Born to Kill».
«Δεν έχουμε λόγια. Δεν περιμέναμε κάτι τέτοιο , λέει ο Κώστας Σπανός πρόεδρος της κοινότητας Μαγουλίτσας στο Reuters, «ένα πολύ μικρό χωριό στην κεντρική Ελλάδα με μόλις 500 κατοίκους», όπως σχολιάζει το διεθνές πρακτορείο τη γενέτειρα του πατέρα του Παγουρτζή.
«Έχουμε πάθει σοκ. Είμαστε μία μικρή κοινότητα και αυτό μας κάνει να φαινόμαστε πολύ κακοί» προσθέτει ο Σπανός.
Ο πατέρας του Παγουρτζή, Αντώνης, μετανάστευσε στις ΗΠΑ όταν ήταν περίπου 25 ετών, «αλλά εξακολουθεί και επισκέπτεται το χωριό μία φορά το χρόνο, κάθε καλοκαίρι όπου διατηρεί και μια μικρή επιχείρηση με αγροτικά μηχανήματα», λέει κάτοικος του χωριού.
«Ήσυχοι άνθρωποι, με το μυαλό τους στη δουλειά. Και ο πατέρας ποτέ δεν προκάλεσε πρόβλημα», λέει ο ίδιος.
Ο 17χρονος Δημήτρης σπάνια επισκεπτόταν το χωριό. Οι ντόπιοι τον είδαν είτε το περασμένο είτε το προπερασμένο καλοκαίρι. Και όσοι τον ανακαλούν στη μνήμη τους, τον περιγράφουν ως ένα ήσυχο παιδί χωρίς σημάδια ασυνήθους συμπεριφοράς.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
