 |
|
|  Σάββατο Ωρα 10.42πμ
----------------------------------------
Γαλλία
----------------------------------------
Κάθειρξη 10 ετών στον υπέργηρο ερωτιάρη..
----------------------------------------
93 ΧΡΟΝΟΣ ΣΚΟΤΩΣΕ ΤΗΝ 82 ΧΡΟΝΗ ΦΙΛΗ ΤΟΥ ΟΤΑΝ ΕΚΕΙΝΗ ΑΠΕΡΡΙΨΕ ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ ΤΟΥ...
----------------------------------------
ΕΔΩ ΠΑΡΙΣΙ.-
Ο πιο ηλικιωμένος κρατούμενος της Γαλλίας, ο 93χρονος Μαρσέλ Γκιγιό, καταδικάστηκε σε κάθειρξη 10 ετών επειδή το 2011 σκότωσε μια γυναίκα λίγο μικρότερή του όταν εκείνη απέρριψε τον έρωτά του.
Ο "Παππούς Μαρσέλ", όπως έχει γίνει γνωστός ο ηλικιωμένος, κρίθηκε ένοχος από το δικαστήριο της Μαρν ότι "κατάφερε θανατηφόρα πλήγματα, εκ προμελέτης, σε βάρος ευάλωτου προσώπου". Οι ένορκοι ωστόσο εξέφρασαν αμφιβολίες για το κατά πόσο συνειδητοποιούσε τι έκανε και για το αν ήθελε πραγματικά να σκοτώσει τη γυναίκα.
Η εισαγγελέας είχε ζητήσει να επιβληθεί στον Γκιγιό κάθειρξη 18 ετών. "Πήγε στο σπίτι του θύματος και άφησε την οργή του να ξεσπάσει. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία για την εγκληματική πρόθεσή του", τόνισε επισημαίνοντας ότι ο 93χρονος "δεν έχει επιδείξει καμία μεταμέλεια, ούτε κάποια συμπάθεια για τη γυναίκα που ο ίδιος την αποκαλούσε φίλη του".
Στις 7 Δεκεμβρίου 2011 η Νικόλ Ελ Ντιμπ, 82 ετών, βρέθηκε νεκρή σε ένα ρυάκι που διέσχιζε το κτήμα της κοντά στο χωριό Σεν Ζιλ. Έφερε πολλαπλά χτυπήματα και σημάδια από στραγγαλισμό ενώ κοντά της εντοπίστηκε ένα ρολόι με κηλίδες αίματος που ανήκε στον Γκιγιό. Ο παππούς κλήθηκε για ανάκριση και εξήγησε ότι "ήταν τσιμπημένος" με το θύμα όμως εκείνη τον είχε ταπεινώσει και πήγε στο σπίτι της το βράδυ για να την τιμωρήσει.
Κατά τη διάρκεια της δίκης, την οποία παρακολούθησε με δυσκολία λόγω της μειωμένης ακοής του, ο Γκιγιό αρνήθηκε κατηγορηματικά ότι σκότωσε την Ελ Ντιμπ υποστηρίζοντας ότι δεν την άγγιξε αλλά ότι εκείνη γλίστρησε σε ένα χαλί και πέφτοντας χτύπησε σε μια ντουλάπα.
"Ήθελα να μάθω γιατί αρνιόταν να με δει (. . .) δεν καταλαβαίνω, περνούσαμε πάντα καλά μαζί. Δεν την χτύπησα, ήταν το κορίτσι μου", εξήγησε στην απολογία του.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
