 |
|
|  Πέμπτη 31/5
Iδεολογικούς λόγους επικαλείται ο 37χρονος Ρώσος που προκάλεσε ζημιές στον ιστορικό πίνακα «Ο Ιβάν ο Τρομερός και ο γιος του»,σε μουσείο τής Μόσχας
Reuters,Komsomolskaya Pravda
Ο 37χρονος άνδρας που βανδάλισε με ένα μεταλλικό κοντάρι έναν πίνακα που αναπαριστά τον Ιβάν τον Τρομερό, ένα από τα διασημότερα έργα του ζωγράφου Ιλια Ρέπιν, δήλωσε ότι διέπραξε την επίθεση για ιδεολογικούς λόγους για να σώσει τη φήμη του τσάρου, ανακαλώντας πρωτύτερη ομολογία του ότι η επίθεσή του ήταν αποτέλεσμα κατανάλωσης αλκόολ.
Ο Ίγκορ Ποντπόριν, από την πόλη Βορόνεζ, ομολόγησε ότι επιτέθηκε εναντίον του πίνακα που είναι γνωστός ως «Ο Ιβάν ο Τρομερός και γιος του Ιβάν στις 16 Νοεμβρίου 1581», που φιλοτεχνήθηκε ανάμεσα στο 1883 και το 1885.
Στην αρχική του κατάθεση ο δράστης έριξε την ευθύνη για την ενέργειά του στη βότκα που κατανάλωσε στην καφετέρια της Πινακοθήκης Τρετιάκοφ στην Μόσχα, του πιο σημαντικού μουσείου τέχνης της ρωσικής πρωτεύουσας, όπου εκτίθετο ο πίνακας.
Αλλά κατά την εμφάνισή του σε δικαστήριο της Μόσχας ο Ποντπόριν αρνήθηκε ότι είχε καταναλώσει βότκα πριν διαπράξει την επίθεση και τόνισε ότι έδρασε γιατί διαφωνεί με τον πίνακα.
«Ο πίνακας είναι ένα ψέμα», δήλωσε ο Ποντπόριν, σύμφωνα με ρωσικά πρακτορεία ειδήσεων. «Αυτός (ο τσάρος Ιβάν ο Τρομερός) συγκαταλέγεται μεταξύ των αγίων».
Λίγο πριν κλείσει η Πινακοθήκη Τρετιάκοφ, ο 37χρονος έσπασε το γυαλί που προστάτευε τον πίνακα που είναι γνωστός σε ολόκληρο τον κόσμο και παριστάνει τον Ιβάν τον Τρομερό να κρατά στην αγκαλιά του τον γιο του αφού του έχει καταφέρει θανάσιμο κτύπημα. Τον έσκισε σε τρία σημεία, με αποτέλεσμα οι υπεύθυνοι του μουσείου να αναγκαστούν να αποσύρουν το έργο από την αίθουσα, για πρώτη φορά από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.
Κάποιοι Ρώσοι ιστορικοί αμφισβητούν την ιδέα ότι ο Ιβάν δολοφόνησε το γιο του, ενώ ο πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν δήλωσε πέρσι ότι δεν είναι σαφές αν ο τσάρος είναι ένοχος ή όχι.
Τουλάχιστον ένας κυβερνητικός αξιωματούχος υποστήριξε ότι η Δύση διόγκωσε την αγριότητα του τσάρου για να αμαυρώσει το όνομα της Ρωσίας, ενώ αγάλματα του Ιβάν του Τρομερού έχουν αρχίσει να τοποθετούνται σε ορισμένες ρωσικές πόλεις.
Ο Ιβάν Μελνίκοφ, ένας αξιωματούχος ανθρωπίνων δικαιωμάτων, που επισκέφτηκε τον κρατούμενο Ποντπόριν, δήλωσε στην εφημερίδα Komsomolskaya Pravda ότι ο δράστης σκεφτόταν εδώ και δύο χρόνια αυτό που ο ίδιος θεωρεί ως εσφαλμένη αναπαράσταση του Ιβάν του Τρομερού.
«Είχα ακούσει για αυτό τον πίνακα πριν πολύ καιρό», τόνισε ο Ποντπόριν, σύμφωνα με την εφημερίδα.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
