 |
|
|  Tρίτη 5/6
Υγεία
Το κάπνισμα σκοτώνει περισσοτέρους από 15.000 ανθρώπους ετησίως στην Ελλάδα
ΑΘΗΝΑ/ΑΠΕ-ΜΠΕ
Περισσότεροι από 15.000 άνθρωποι πεθαίνουν κάθε χρόνο στην Ελλάδα από νοσήματα που σχετίζονται με το κάπνισμα, ενώ εκτιμάται ότι ξοδεύονται 25-30 εκατ. ευρώ ετησίως για τσιγάρα. Οι επιστήμονες μιλούν για διακοπή του καπνίσματος και όχι μετακίνηση σε άλλα καπνικά προϊόντα, τα οποία είναι «εθιστικά και δυνητικά καρκινογόνα» και μάλιστα υπογραμμίζουν ότι τα Ιατρεία Βοήθειας Διακοπής Καπνίσματος που λειτουργούν σχεδόν σε όλες τις πόλεις της Ελλάδας έχουν από τα υψηλότερα ποσοστά επιτυχίας στην Ευρώπη, λόγω του εξειδικευμένου προσωπικού τους.
Κατά τη διάρκεια συνέντευξης Τύπου της Ελληνικής Πνευμονολογικής Εταιρείας (ΕΠΕ) με αφορμή την πρόσφατη Παγκόσμια Ημέρα κατά του Καπνίσματος (31 Μαΐου), ο αναπληρωτής καθηγητής Καρδιολογίας του ΕΚΠΑ και πρόεδρος της Ελληνικής Καρδιολογικής Εταιρείας, Κωνσταντίνος Τσιούφης, με αφορμή την επικέντρωση των φετινών δράσεων της Παγκόσμιας Ημέρας στη σχέση του καπνίσματος με τις καρδιοπάθειες και άλλες καρδιαγγειακές παθήσεις, τόνισε ότι το κάπνισμα είναι πολύ σημαντικός παράγοντας κινδύνου για την εμφάνιση στεφανιαίας νόσου, ανακοπής, αγγειακού εγκεφαλικού επεισοδίου και περιφερικής αγγειοπάθειας. «Παρά το γεγονός ότι είναι γνωστές οι επιβλαβείς επιπτώσεις του καπνίσματος στην υγεία, ένα πολύ μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης αγνοεί ότι το κάπνισμα είναι μία από τις κύριες αιτίες θανάτου από καρδιαγγειακή νόσο» σημείωσε.
Στη σημασία της πρόληψης για τον έλεγχο του καπνίσματος αναφέρθηκε η επίκουρη καθηγήτρια Πνευμονολογίας Ιατρικής Σχολής ΕΚΠΑ, Παρασκευή Κατσαούνου, επισημαίνοντας ότι «το κάπνισμα αποτελεί ένα χρόνιο νόσημα, το οποίο παρόλο που έχει τη μεγαλύτερη νοσηρότητα και θνητότητα, μπορεί να προληφθεί και να θεραπευτεί». Η κ. Κατσαούνου, μίλησε για αλλαγή της νοοτροπίας του κοινού, «κάνοντας την πρόληψη καθημερινή πρακτική», αλλά και για αλλαγή στάσης των ίδιων των επαγγελματιών υγείας απέναντι στο κάπνισμα.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
