 |
|
|  Δευτέρα 2/7
Ο Ουίνστον Τσώρτσιλ "πιθανώς είχε κακοποιηθεί σεξουαλικά",υποστηρίζει ενας βρετανός μυθιστοριογράφος
ΑΠΕ-ΜΠΕ.-
Ο Ουίνστον Λέοναρντ Σπένσερ-Τσώρτσιλ, Βρετανός πολιτικός, στρατιωτικός και πρωθυπουργός της χώρας του την περίοδο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου «πιθανώς είχε κακοποιηθεί σεξουαλικά» υποστηρίζει ο μυθιστοριογράφος Λόρδος Ντομπς.
Ο Λόρδος Μάικλ Ντομπς, ο οποίος μελέτησε τη ζωή του Τσώρτσιλ και έγραψε τέσσερα μυθιστορήματα για την περίοδο που ο πολιτικός ήταν πρωθυπουργός διατύπωσε τον ισχυρισμό σε ομιλία του με θέμα «Τσώρτσιλ: Οι ρίζες του μεγαλείου».
«Δεν είχε μια δύσκολη παιδική ηλικία - είχε μια αδύνατη παιδική ηλικία. Ήταν παραμελημένος, κακοποιήθηκε φυσικά, συναισθηματικά και πιθανώς και σεξουαλικά» ανέφερε σε ομιλία του στο Φεστιβάλ Ιστορίας του Chalke.
Ο Λόρδος Ντομπς περιέγραψε πώς ο Τσώρτσιλ χτυπήθηκε άγρια από τον διευθυντή του σχολείου αρρένων όπου φοιτούσε, επειδή έκλεψε ζάχαρη.
Ο Λόρδος Ντομπς περιέγραψε μια εικόνα απίστευτης βιαιότητας. «Στην ηλικία των οκτώ ετών τον "ξεγύμνωσε" ο αιδεσιμότατος Herbert William Sneyd-Kynnersley στο σχολείο St George's στο Άσκοτ του Μπερκσάιρ και τον χτυπούσε μέχρι να βγει αίμα από τις πληγές» είπε. Δεν διευκρίνισε ωστόσο αν ο Sneyd-Kynnersley μπορεί να του επιτέθηκε σεξουαλικά.
Ο Λόρδος Ντομπς υποστήριξε ότι η βίαιη συμπεριφορά που βίωσε ο Τσώρτσιλ στο σχολείο ήταν καθοριστικής σημασίας για τη διαμόρφωση του μεγαλύτερου ηγέτη της Βρετανίας κατά τη διάρκεια του πολέμου, σημειώνεται σε δημοσίευμα της εφημερίδας «The Telegraph».
«Για να καταλάβω τον άνθρωπο, ένιωσα ότι ήταν απαραίτητο να κατανοήσουμε το μικρό παιδί», είπε και μίλησε για τις πρώτες του μέρες στο πρώτο του σχολείο, στο Άσκοτ που διηύθυνε ο αιδεσιμότατος Sneyd-Kynnersley, ένας άνδρας που ήταν κτηνώδης στη βία του ακόμα και για τα βικτοριανά πρότυπα.
Όταν συνήλθε από τον ξυλοδαρμό, ο Τσώρτσιλ βρήκε την ευκαιρία να τρυπώσει στο γραφείο του διευθυντή και έκλεψε το καπέλο του, το οποίο φορούσε σε επίσημες περιστάσεις.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
