 |
|
|  Τρίτη 3/7
ΠΡΟΣΩΠΑ
Αντρές Μανουέλ Λόπες Ομπραδόρ, ο Μεσσίας της μεξικανικής Αριστεράς,που αναδείχθηκε Πρόεδρος τής χώρας
ΑΠΕ-ΜΠΕ.-
To 1990, ο συγγραφέας Μάριο Βάργκας Λιόσα αναφερόμενος στο Μεξικό, κατά τη διάρκεια συζήτησης που διοργανώθηκε από το τηλεοπτικό δίκτυο Televisa, το χαρακτήρισε ως εξής: «το Μεξικό είναι η τέλεια δικτατορία, έχει όλα τα χαρακτηριστικά μιας δικτατορίας: μονιμότητα, όχι αυτήν ενός πολιτικού ανδρός, αλλά ενός απαράλλακτου παιχνιδιού». Ο Vargas Liosa αναφερόταν σαφώς στο PRI, ένα σχηματισμό που κυβέρνησε τη χώρα χωρίς διακοπή επί 70 χρόνια.
Αφότου αποκαταστάθηκε η δημοκρατία στο Μεξικό, την αληθινή δημοκρατία γνωρίζει μόνο σε δύο περιπτώσεις, το 2000 και το 2006, όταν μια εναλλακτική, πλην όμως συντηρητική δύναμη, το PAN, κατόρθωσε να αποσπάσει την εξουσία από το PRI. Τώρα με τη χθεσινή νίκη, το κίνημα Morena (Movimiento Regeneracion Nacional), επιχειρεί να γράψει ένα νέο κεφάλαιο στην ιστορία του Μεξικού, όπου για πρώτη φορά εκλέγεται ένας υποψήφιος της Αριστεράς, ο Αντρές Μανουέλ Λόπες Ομπραδόρ, σε μια χώρα που έχει περάσει δεκαετίες περιμένοντας την ευκαιρία για να ανακαλύψει και να στέψει τον Μεσσία της.
Ο Αντρές Μανουέλ Λόπες Ομπραδόρ (ή AMLO, όπως έχει επικρατήσει να ονομάζεται από τα αρχικά του,) εγγονός ενός φυγά Ισπανού κομμουνιστή αγωνιστή, του Χοσέ Ομπραδόρ Ρεβουέλτας, έχει υποσχεθεί ότι η άφιξή του στην προεδρία θα είναι η τέταρτη επανάσταση στη χώρα -μετά την ανεξαρτησία, τις φιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις του δέκατου ένατου αιώνα και τη μεξικανική επανάσταση, όπως υπογραμμίζει το ισπανικό πρακτορείο Efe.
Ο Ομπραδόρ προηγείτο σε όλες τις δημοσκοπήσεις για την πρόθεση ψήφου που έχουν δημοσιευθεί μέχρι σήμερα και είχε διατηρήσει ένα ευρύ πλεονέκτημα έναντι των αντιπάλων του (περίπου 30%). Αυτός ο 64χρονος από την Tabasco επιτυγχάνει, στην τρίτη του προσπάθεια, τον στόχο που έχει επιδιώξει τα τελευταία 12 χρόνια. Η κατάσταση της βίας και της ατιμωρησίας που συδαυλίζουν το αίσθημα απαισιοδοξίας που βιώνουν οι κάτοικοι στη χώρα, υπήρξαν το πρόσφορο έδαφος για την ισχυρή άνοδό του.
Στη διακυβέρνησή του, η οποία θα ξεκινήσει την 1η Δεκεμβρίου, ο Ομπραδόρ θα πρέπει να εξισορροπήσει τις λαϊκιστικές τάσεις του με τον πολιτικό ρεαλισμό, που απέδειξε στη διαχείρισή του ως κυβερνήτης της Πόλης του Μεξικού.
Η σταδιοδρομία του AMLO ξεκίνησε από τη γενέτειρά του, το Ταμπάσκο, από τους κόλπους του του PRI, ενός κόμματος με το οποίο ήταν συνδεδεμένος για περισσότερο από 10 χρόνια. Αργότερα έφυγε για να ενταχθεί στις τάξεις ενός νεοσύστατου προοδευτικού κόμματος, το PRD, από το οποίο εξελέγη πρόεδρος της παράταξης στο Ταμπάσκο, και αργότερα αναδείχθηκε και σε εθνικό επίπεδο. Χάρις σε αυτόν το κόμμα κατάφερε να κερδίσει το μόνο δημόσιο αξίωμα που κατείχε μέχρι σήμερα: του αρχηγού της κυβέρνησης της Πόλης του Μεξικού (2000-2005).
Η κυβέρνησή του έχαιρε των υψηλότερων ποσοστών υποστήριξης με
με 86%. Κάθε μέρα στις 6 το πρωί, παρουσίαζε μία έκθεση των πεπραγμένων της κυβέρνησής του σε συνέντευξη Τύπου και στα έξι χρόνια της δημαρχίας του, προσέφυγε σε δύο Αντρές Μανουέλ Λόπες Ομπραδόρ δημοψηφίσματα, που του εξασφάλισαν την σχεδόν καθολική νίκη με το 90% των ψήφων.
Αυτή την Κυριακή, ο AMLO και το νέο του κόμμα, Morena, κατάφεραν να ενώσουν την κοινωνική δυσαρέσκεια έναντι μίας εξαετούς θητείας του Πένια Νιέτο, που κλείνει με ένα περιθώριο αποδοχής μόλις 12%. Οι καταγεγραμμένες κατάφωρες περιπτώσεις διαφθοράς και η μικρή πρόοδος όσον αφορά την ασφάλεια, έδωσαν φτερά σε έναν υποψήφιο που απευθύνθηκε με ένα απλό λόγο, χωρίς όμως πολύ συγκεκριμένες προτάσεις, ο οποίος μολαταύτα έχει κερδίσει τις καρδιές των ψηφοφόρων, που απέρριψαν τα παραδοσιακά κόμματα λαχταρώντας μια αλλαγή. Μία αλλαγή που συνεπάγεται μία μετατόπιση προς τα αριστερά υπό την ηγεσία ενός Μεσσία που έχει περάσει 12 χρόνια αφοσιωμένος σε μία αδιάλειπτη εκστρατεία.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
