 |
|
|  Πέμπτη 5/7
Ελλάδα
38χρονη εργαζόμενη ,απο την Κοζάνη, συγκέντρωσε 19.150 μόρια, και διεκδικεί θέση στην Ιατρική Σχολή
ΚΟΖΑΝΗ/ΑΠΕ-ΜΠΕ/.-Σπύρος Κουταβάς
Στην εκπλήρωση ενός ονείρου ζωής βρίσκεται η 38χρονη Αλεξάνδρα Τζάτσου, από την Κοζάνη, που αρίστευσε στις πανελλαδικές εξετάσεις συγκεντρώνοντας 19.150 μόρια. Όπως δηλώνει , είναι πολύ κοντά στον στόχο της να καταφέρει να περάσει στην Ιατρική, όνειρο που δεν κατάφερε να πραγματοποιήσει, όταν έδινε πρώτη φορά εξετάσεις το 1998, αλλά μάλλον θα γίνει πραγματικότητα 20 χρόνια μετά.
Η Αλεξάνδρα εργάζεται ως βοηθός Μικροβιολόγου σε γνωστό Ιατρικό Διαγνωστικό κέντρο της πόλης. Εξομολογείται: «Έχοντας ολοκληρώσει έναν μεγάλο κύκλο στη ζωή μου, αποφάσισα να προχωρήσω στο επόμενο στάδιο. Πριν από δύο χρόνια γράφτηκα στο 2ο ΕΠΑΛ Κοζάνης κι έγινα κανονική μαθήτρια συμμετέχοντας στα πρωϊνά τμήματα του σχολείου». Όμως, για να μπορέσει να παρακολουθήσει το πρωϊνό πρόγραμμα του σχολείου, χρειάστηκε να γίνουν μεγάλες αλλαγές στο ωράριο της εργασίας. «Ευτυχώς, οι εργοδότες μου με στήριξαν σε αυτή μου την προσπάθεια. Επέλεξα την απογευματινή βάρδια κι έτσι μετά το σχολείο πήγαινα κατευθείαν για δουλειά μέχρι τις εννέα το βράδυ» λέει.
Η Αλεξάνδρα περιγράφει στιγμιότυπα της καθημερινότητας της που κάποιες φορές δοκίμασαν τα όρια της αντοχής της: «Το ωράριο ήταν εξαντλητικό, έφευγα στις επτάμιση το πρωί και επέστρεφα στο σπίτι στις ενιάμιση το βράδυ. Κανονική μαθήτρια το πρωί και συνεπής εργαζόμενη από το μεσημέρι και μετά σ' ένα πολύ απαιτητικό περιβάλλον εργασίας».
Το διάβασμα σε καθημερινή βάση δεν ξεπερνούσε τις δύο ώρες. «Μ' εγκατέλειπαν οι αντοχές μου. Έτσι διάβαζα κανονικά το Σαββατοκύριακο» λέει. Έτσι λίγο πριν το Πάσχα, αποφάσισε να πάρει άδεια άνευ αποδοχών από την εργασία της για αφιερωθεί πιο στοχευμένα και απερίσπαστα στον στόχο της.
Τα κατάφερε χωρίς φροντιστηριακή βοήθεια και με μόνα όπλα την ατομική προσπάθεια και τη βοήθεια των καθηγητών της, που από την πρώτη στιγμή αναγνώρισαν τις δυνατότητές της και την παρότρυναν να επενδύσει στο εφηβικό της όνειρο.
Η Αλεξάνδρα Τζάτσου είναι παιδί μονογονεϊκής οικογένειας, θυμάται τα συναισθήματα και την απογοήτευση που ένιωσε, όταν το 1998 δεν τα κατάφερε στις εξετάσεις και έβλεπε γνωστούς και φίλους να έχουν την ευκαιρία και τη δυνατότητα να πραγματοποιήσουν τα όνειρα τους φεύγοντας στο εξωτερικό. «Λίγο καιρό μετά, έπιασα δουλειά και ξεκίνησε ένας εργασιακός κύκλος, αλλά δεν έφυγε ποτέ από το μυαλό μου η ιδέα να σπουδάσω στο πανεπιστήμιο».
Για τους αποφοίτους των ΕΠΑΛ και την εισαγωγή τους στα πανεπιστήμια μέσω πανελλήνιων εξετάσεων προβλέπεται ειδικό ποσοστό 5%. Τα 19.150 που συγκέντρωσε η 38χρονη Αλεξάνδρα Τζάτσου είναι μια πολύ ικανοποιητική βαθμολογία που θα της δώσει τη δυνατότητα να διεκδικήσει επάξια μια θέση στην Ιατρική ή σε ομοειδείς σχολές που ανήκουν στο 3ο επιστημονικό πεδίο. Έχει επιλέξει σχολές στη Θεσσαλονίκη και προετοιμάζεται για την επόμενη μεγάλη αλλαγή στη ζωή της. Δεν την φοβίζει ότι θα εγκαταλείψει μια σίγουρη και σταθερή δουλειά, δηλώνει αισιόδοξη ότι θα τα καταφέρει και ξεκαθάρισε ότι παράλληλα με τις σπουδές της θα συνεχίσει να εργάζεται για μπορεί να εκπληρώσει το όνειρό της.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
