Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




Σάββατο 7/7

' Αρθρο

Πέρα και πάνω

Γράφει ο Δημήτρης Π. Οικονόμου



ΑΘΗΝΑ.-

«Τι λένε τώρα αυτοί;» Όλο και πιο συχνά ακούω αυτή την ερώτηση απο φίλους και γνωστούς όποτε πέφτουμε σε καμιά πολιτική εκπομπή στην τηλεόραση. Στην πραγματικότητα, διαμαρτύρονται για την, όλο και μεγαλύτερη απόσταση πολιτικού προσωπικού και πολίτη. Για την αδυναμία του συμπατριώτη να εκπροσωπηθεί, όπως χρειάζεται και όπως προβλέπει η δημοκρατία μας. Έλλειμμα αντιπροσώπευσης που πιστοποιείται από την όλο και μεγαλύτερη αποχή από τις εκλογές. Και από το παγιωμένο αδιέξοδο μίας πλατείας που ζητάει το κάψιμο της Βουλής που έχει η ίδια αναδείξει από τη μια, ενώ παραμένει γαντζωμένη σε εναλλασσόμενους αετονύχηδες που της υπεξαιρούν συστηματικά την ψήφο από την άλλη. Αλλά ποιά είναι τελικά αυτή η πλατεία; Πλατεία είμαστε εμείς! Ο μισθωτός που βλέπει όλο και μεγαλύτερο μέρος του εισοδήματος του να φεύγει σε εισφορές και φόρους. Γονείς που ζούν την αγωνία να βρουν θέση στο βρεφονηπιακό σταθμό της γειτονιάς τους για να μην πληρώσουν ιδιωτικό με δανεικά. Φοιτητές που βλέπουν τα εξάμηνα να περνούν και την μετανάστευση, ευχή και κατάρα, αν την μπορέσουν. Συνάνθρωποί μας που δυσκολεύονται να έχουν πρόσβαση σε ποιοτικές και πραγματικά δωρεάν δημόσιες φροντίδες υγείας. Ηλικιωμένοι που δεν γνωρίζουν πόση θα είναι η επόμενη σύνταξή τους, όταν ύστερα απο μήνες αναμονής τελικά τους απονεμηθεί. Όλοι εμείς που αναρωτιόμαστε «τι λένε τώρα αυτοί;» όποτε πέσουμε απάνω τους στο ζάπινγκ. Όλοι εμείς που είτε είμαστε πια απρόθυμοι να ακούσουμε, να κρίνουμε και να αναλάβουμε την ευθύνη της επιλογής μας. Ξεπέφτοντας συχνά σε εύκολες εισαγόμενες λύσεις και σχήματα που μας πάνε ακόμα πιο κάτω, ακόμα πιο πίσω. Όπως όμως πλατεία είναι και ένα κατεστημένο κομματικό (αν και όχι μόνο ή κυρίως τέτοιο) που τσακώνεται όχι για τα δικά μας, αλλά για τα δικά του μικρά συμφέροντα. Εξαρτημένο, μέτριο, φοβικό και ταυτοχρόνως αυθαίρετο έως βίαιο ή και τρομοκρατικό. Στήνοντας πλατφόρμες για να ψαρεύουν οπαδούς σε τηλεοράσεις, γήπεδα, παντού. Και «κόμματα» να ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια για να καταστραφούν μόλις υποκλέψουν μια ψήφο σε κάποια εκλογική μάχη, «συμμαχίες» μιας (ή και καμιάς) χρήσης και ένα προσωπικό που έχει καταπατήσει απροκάλυπτα τον δημόσιο χώρο για ιδιωτική χρήση. Τίποτα απο αυτά δεν αφορά τους πολίτες, (άρα) τίποτα από αυτά δεν είναι πολιτικό! Είναι η ώρα να γυρίσουμε την πλάτη στον σημερινό φαύλο κύκλο και τους πρωταγωνιστές του. Αν πράγματι θέλουμε κάτι περισσότερα πρέπει να κοιτάξουμε πέρα και πάνω από τον κύκλο αυτό. Αν, τελικά, θέλουμε να ζήσουμε καλύτερα και έχουμε αίσθηση κοινής μοίρας είναι η ώρα να σκεφτούμε εμείς για εμάς πως μπορούμε να αντιμετωπίσουμε καλύτερα όσα μας βασανίζουν. Όχι βέβαια παπαγαλίζοντας την «γραμμή» κάποιου άλλου, ξένου προς εμάς, κέντρου εξουσίας ή νοσταλγώντας ευκολίες που δεν διαθέτουμε πια. Με το μυαλό μας όχι σε όσα χάσαμε, αλλά σε όσα μας κρατάνε ξύπνιους τα βράδια και σκέψεις πάνω σε αυτά.

 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία