 |
|
|  Πέμπτη 26/7
΄Αρθρο
Η απληστία
καταστρέφει
τον τουρισμό
—————
Έτσι θα διώξουμε
και τους ξένους!
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
Λάρισα
ΑΣ υποθέσουμε πως ένας γονιός μιας μέσης οικογένειας, έχει ακόμα την δυνατότητα να δώσει κάποια χρήματα στον γιο του να πάει με φιλους του παρέα για μια βδομάδα διακοπές σε ένα Κυκλαδίτικο νησί. Και ας υποθέσουμε πάλι ότι το παιδί αυτό κάνει μια λογική διαχείρηση των εξόδων που θα απαιτηθούν, χωρίς να είναι σπάταλο αλλά ούτε και το αντίθετο. Επίσης ας υποθέσουμε ότι σε ένα δωμάτιο ενοικιαζόμενο και όχι ξενοδοχείου, το μίσθωμα, δίχως βεβαίως πρωινό και πισίνες, λιτά πράγματα δηλαδή, δεν είναι ούτε λιγότερο ούτε περισσότερο από 50 ευρώ ημερησίως. Και ας θεωρήσουμε πάλι ότι με μια αξιοπρεπή διατροφή και όχι «σπαρτιάτικα» πράγματα, ο κανακάρης θα χρειαστεί πάνω κάτω το χιλιάρικο! Δηλαδή ο νεαρός αυτός, της σημερινής γενιάς των 400 ευρώ, για να λέμε την ωμή πραγματικότητα, θα πρέπει να ξοδέψει πάνω κάτω, για διαμονή μόνο μιας εβδομάδας σε νησί, δυόμισι μισθούς!
ΤΟ ξεκαθαρίζω ότι στόχος του συλλογισμού αυτού, δεν είναι να αναδείξω την δυσκολία των νέων με αποδοχές πείνας στην Ελλάδα των μνημονίων, να μπορέσουν να κάνουν διακοπές. Αλλά κυρίως το γεγονός ότι η βαριά μας βιομηχανία που είναι ο τουρισμός, κάνει χρόνο με τον χρόνο ό,τι μπορεί για να οδηγηθεί σε αυτοκαταστροφή! Όλες οι κυβερνήσεις και ιδιαίτερα οι τελευταίες που «υποχρεώθηκαν» να ξεζουμίσουν σε φόρους τους Έλληνες, προκειμένου να αποδίδουν τόκους στους τοκογλύφους των εθνών, χρησιμοποιούν κάθε καλοκαίρι τον τουρισμό ως (εικονική) επιτυχία ανάπτυξης της χώρας και ως μέτρο θετικής αξιολόγησης της πολιτικής που εφαρμόζουν. Και άφησαν το πράγμα εντελώς ανεξέλεγκτο με το κόστος των διακοπών, για όλους, ξένους και ντόπιους, με τιμές που όχι μόνο δεν μειώνονται, αλλά κάθε χρόνο τραβούν την ανηφόρα, αυξάνονται ανεξέλεγκτα...
ΕΙΝΑΙ πλέον γεγονός αναμφισβήτητο και το γνωρίζουν καλά όσοι εξακολουθούν και μπορούν ακόμα να επισκέπτονται για διακοπές νησιά της χώρας, ότι η οικονομική επιβάρυνση όχι μόνο έχει πολλαπλασιαστεί σε σχέση με το κοντινό παρελθόν, αλλά έγιναν οι διακοπές σχεδόν όνειρο απατηλό. Δηλαδή για λίγους. Το χειρότερο όμως δεν πλήττει τον εσωτερικό τουρισμό αλλά δημιουργεί προβληματισμό και διστακτικότητα που φαίνεται πλέον καθαρά και στους ξένους επισκέπτες. Με τις τιμές να έχουν πάρει την ανηφόρα, ακόμα και στα πιο απλά πράγματα της καθημερινότητας, οι τουριστικοί πράκτορες του εξωτερικού, κάνουν προσπάθεια πλέον να γεμίσουν τις πτήσεις προς ελληνικούς προορισμούς. Σε λίγα χρόνια αν έτσι πάει το πράγμα τα tsarter θα προσγειώνονται στην Τουρκία, όπου η ομπρέλα δίπλα στο κύμα είναι δωρεάν και δεν θα χρειάζεται κανείς να πληρώσει ένα ολόκληρο 20ευρω για να κάνει ένα μπάνιο με καφέ στα Δωδεκάνησα!
ΔΕΝ ξέρω αν είναι λογικό σε μια χώρα πτωχευμένη με απίστευτα υψηλά ελλείμματα σε όλους τους τομείς, στην υγεία, στην παιδεία, στην εργασία, στην κοινωνική πρόνοια, με μια ξεχαρβαλωμένη δημόσια διοίκηση, σε μια χώρα βουτηγμένη στην διαπλοκή και στην αδιαφάνεια, σε μια τέτοια χώρα, οι υπηρεσίες της μοναδικής ελπιδοφόρας βιομηχανίας της, του τουρισμού, να ακριβοπληρώνονται τόσο αδρά ώστε να φέρνουν το αντίθετο αποτέλεσμα από το προσδοκώμενο. Μακάρι να μην χρειαστεί στο μέλλον να δίνουμε όσο - όσο τα δωμάτια στους ξένους και να φτάσουμε στο σημείο να καταστρέψουμε την μοναδική ελπίδα για τους νησιώτες μας, και την οικονομία της χώρας μας, τον τουρισμό.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
