 |
|
|  Κυριακή 29/7
ΠΡΟΣΩΠΑ
Ίμραν Χαν, από θρύλος του κρίκετ, πρωθυπουργός του Πακιστάν
BBC,ΑΠΕ-ΜΠΕ
Για τον Πακιστανό θρύλο του κρίκετ που στράφηκε στην πολιτική, τον Ίμραν Χαν, η νίκη του στις βουλευτικές εκλογές της Τετάρτης αποτελεί την κατάληξη μιας μάχης που ξεκίνησε πριν περισσότερες από δύο δεκαετίες. Επί χρόνια δεν μπορούσε να μεταφράσει την προσωπική του δημοτικότητα σε έδρες στο κοινοβούλιο για το Πακιστανικό Κίνημα για τη Δικαιοσύνη (PTI) το οποίο ίδρυσε το 1996, ενώ στις εκλογές του 2002 μόνο εκείνος κατάφερε να εισέλθει στο κοινοβούλιο.
Όμως οι εκλογές της 25ης Ιουλίου άλλαξαν τα πάντα, φέροντας τον Χαν κοντά στην πρωθυπουργία καθώς το PTI είναι πρώτο μετά την καταμέτρηση του 80% των ψήφων και έχει εξασφαλίσει τουλάχιστον 114 έδρες. Ο Χαν ενδέχεται να γίνει μαζί με τον Τζορτζ Γουεά, έναν από τους σημαντικότερους ποδοσφαιριστές της Αφρικής που εξελέγη πρόεδρος της Λιβερίας, μία από τους λίγες προσωπικότητες του αθλητικού κόσμου που αναλαμβάνει την κυβέρνηση της χώρας του.
Ως πρωθυπουργός ο 65χρονος Χαν θα αντιμετωπίσει προκλήσεις σε πολλά μέτωπα, από την έλλειψη αποθεμάτων σε ξένα νομίσματα ως την τεταμένη σχέση του Πακιστάν με τις ΗΠΑ. Επίσης θα πρέπει να αντικρούσει τους ισχυρισμούς ότι δέχθηκε βοήθεια από το ισχυρό στρατιωτικό κατεστημένο του Πακιστάν τόσο στη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας όσο και στην καταμέτρηση των ψήφων.
Ο ίδιος έχει δεσμευθεί να ερευνήσει τις καταγγελίες για νοθεία, όμως έχει απαντήσει σε όσους τον κατηγορούν ότι είχε τη βοήθεια του στρατού ότι επιθυμούν να διατηρήσουν το παλιό, διεφθαρμένο σύστημα.
Απόφοιτος της Οξφόρδης ο Χαν έδωσε στη διάρκεια της προεκλογικής του εκστρατείας πολλές υποσχέσεις για ένα Πακιστάν που θα ευημερήσει και θα ξεφύγει από την παράδοσή του στη διαφθορά.
Ο Χαν ξεκίνησε την καριέρα του στο κρίκετ το 1971 και μέχρι να αποσυρθεί είκοσι χρόνια αργότερα θεωρούνταν ένας από τους καλύτερους παίκτες. Το 1992 ως αρχηγός της εθνικής ομάδας κρίκετ του Πακιστάν την οδήγησε στην κατάκτηση του Παγκόσμιου Κυπέλου.
Μόνιμη παρουσία στην υψηλή κοινωνία του Λονδίνου, απέκτησε τη φήμη γυναικά, αν και ο ίδιος αρνείται ότι έχει πιει ποτέ αλκοόλ ή έχει επιδοθεί σε οποιαδήποτε δραστηριότητα που αντίκειται στις αξίες ενός συντηρητικού, μουσουλμάνου Πακιστανού.
Το 1995 σε ηλικία 43 ετών παντρεύτηκε την 21χρονη Βρετανίδα Τζεμάιμα Γκόλντσμιθ, κόρη ενός από τους πιο πλούσιους Βρετανούς της εποχής, του σερ Τζέιμς Γκόλντσμιθ. Μαζί απέκτησαν δύο γιους και χώρισαν το 2004, αν και το ζευγάρι φαίνεται ότι διατήρησε καλές σχέσεις.
Ο δεύτερος γάμος του Χαν με τη δημοσιογράφο Ρεχάμ Χαν το 2015 διήρκησε λιγότερο από έναν χρόνο.
Ο Χαν παντρεύτηκε για τρίτη φορά φέτος σε μια σεμνή τελετή στη Λαχόρη την πνευματική του σύμβουλο Μπούσρα Ουάτο, μητέρα πέντε παιδιών, η οποία, σύμφωνα με τους αναλυτές, ταιριάζει στην εικόνα που καλλιεργεί τα τελευταία χρόνια του πιστού μουσουλμάνου.
Οι απόψεις του Χαν στην πολιτική συχνά έχουν αλλάξει ή έχουν υπάρξει ασαφείς, με πολλούς να τον κατηγορούν για πλήρη μεταστροφή σε πολλά θέματα. Το τι ακριβώς θα κάνει αν αναλάβει την εξουσία παραμένει ασαφές.
Στηρίζει τον φιλελευθερισμό, όμως παράλληλα τηρεί τις ισλαμικές αξίες και ένα αντιδυτικό αίσθημα, κυρίως σε ό,τι αφορά την παρέμβαση στις εσωτερικές υποθέσεις του Πακιστάν. Έχει αντιταχθεί δημόσια στις επιδρομές των ΗΠΑ με μη επανδρωμένα αεροσκάφη εναντίον ανταρτών στις περιοχές των φυλών του Πακιστάν.
Έχει επικρίνει τους Ταλιμπάν, όμως πέρυσι η τοπική κυβέρνηση της επαρχίας Χάιμπερ Παχτούνχβα που πρόσκειται στο κόμμα του έκανε δωρεά 3 εκατομμυρίων δολαρίων στο διαβόητο θρησκευτικό σχολείο Χακάνια. Ο επικεφαλής του, ο Μαουλάνα Σάμι-ουλ Χακ, είναι γνωστός ως «ο πατέρας των Ταλιμπάν».
Όμως η εκστρατεία του κατά της διαφθοράς και η υπόσχεσή του να δημιουργήσει μια νέα τάξη «καθαρών» πολιτικών είχε απήχηση στους Πακιστανούς.
«Ήταν μια μάχη 22 ετών για τη δικαιοσύνη υπέρ του λαού του Πακιστάν», δήλωσε ο Χάν σε συνέντευξή του στο Reuters νωρίτερα τον Ιούλιο.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
