 |
|
|  Δευτέρα Ωρα 6.35μμ
----------------------------------------
Τι άλλο θ ακούσουμε?
----------------------------------------
Ποιοι ζήτησαν πνευματικά δικαιώματα για τον... Εθνικό Ύμνο και πώς απάντησε το υπουργείο Πολιτισμού
----------------------------------------
ΕΔΩ ΑΘΗΝΑ.-(Ανταπόκριση)
«Το υπουργείο Πολιτισμού παρενέβη στις διαδικτυακές πλατφόρμες που αναγνώρισαν το λάθος τους και λαμβάνει μέτρα ώστε να μην έχουμε παρόμοια φαινόμενα» αναφέρει ο υφυπουργός Πολιτισμού και Αθλητισμού Ιωάννης Ανδριανός, απαντώντας εγγράφως σε ερώτηση που είχαν καταθέσει οι βουλευτές Γιάννης Δημαράς και Γαβριήλ Αβραμίδης, καταγγέλλοντας ότι «ο Ελληνικός Εθνικός Ύμνος του Σολωμού και του Μάντζαρου φαίνεται να υπόκειται σε πνευματικά δικαιώματα τα οποία ζητάει να εισπράξει το You Tube».
Οι δύο βουλευτές ανέφεραν ότι ο Εθνικός Ύμνος, σύμφωνα με το You Tube, ανήκει στην εταιρεία διαχείρισης και διανομής μουσικής IODA (που πλέον ονομάζεται Orchard) και όπως σημειώνουν το θέμα ανέκυψε «όταν αναρτήθηκε το πρώτο ιστορικό δελτίο των εργαζομένων της ΕΡΤ με φόντο τα ΜΑΤ έξω από το Ραδιομέγαρο, στη δημοφιλέστερη πλατφόρμα προβολής βίντεο. Μετά το ανέβασμα του αρχείου στον ιστότοπο του ThePressProject ειδοποιήθηκε μέσω μηνύματος ότι θα έπρεπε να αφαιρεθούν τα ηχητικά ντοκουμέντα του βίντεο που έχουν πνευματικά δικαιώματα, είτε να επιτρέψουν στο You Tube να παίζει διαφημίσεις προκειμένου να αποδώσει στον κάτοχο των δικαιωμάτων το ποσό που του αναλογεί».
Στο έγγραφο του υφυπουργού Πολιτισμού και Αθλητισμού που διαβιβάστηκε στη Βουλή αναφέρεται ότι «ο Εθνικός μας Ύμνος αποτελεί έργο, σύμφωνα με την έννοια του άρθρου 2 του Ν.2121/1993. Ωστόσο οποιαδήποτε προστασία του έχει λήξει αφού έχει παρέλθει η διάρκεια της προστασίας αυτής. Πιο συγκεκριμένα, ο Εθνικός μας Ύμνος - ή πιο ορθά ο "Ύμνος εις την Ελευθερίαν"- είναι ποίημα που έγραψε ο Διονύσιος Σολωμός το 1823, ο οποίος απεβίωσε το 1857. Το ποίημα μελοποιήθηκε από τον Νικόλαο Μάντζαρο, ο οποίος απεβίωσε το 1872. Η πνευματική ιδιοκτησία (ως έχει σήμερα) διαρκεί όσο η ζωή του δημιουργού και εβδομήντα χρόνια μετά τον θάνατό του, που υπολογίζονται από την 1η Ιανουαρίου του έτους, το οποίο έπεται του θανάτου του δημιουργού. Επομένως επί του Εθνικού Ύμνου δεν υφίστανται δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας».
Ο κ. Ανδριανός παραπέμπει και στις δηλώσεις του υπουργού Πολιτισμού και Αθλητισμού, σύμφωνα με τις οποίες «ο Εθνικός Ύμνος δεν είναι ένα απλό πνευματικό δημιούργημα σε μουσική Νικολάου Μάντζαρου και ποίηση του Διονυσίου Σολωμού. Είναι η ψυχή του Έθνους. Έχει απολύτως εμβληματική αξία για κάθε Έλληνα και για κάθε Ελληνίδα. Το Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού παρενέβη στις διαδικτυακές πλατφόρμες, που αναγνώρισαν το λάθος τους. Και σας διαβεβαιώ ότι λαμβάνουμε μέτρα ώστε να μην έχουμε παρόμοια φαινόμενα ξανά».
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
