 |
|
|  Παρασκευή 3/8
΄Αρθρο
Στο κατώφλι μας κοιμάται ένας θεός
Γράφει η δημοσιογράφος Μαργαρίτα Ικαρίου
Σάμος
Αύγουστος. Ο ολοστρόγγυλος μήνας του φωτός που διαδέχθηκε τον Ιούλιο των πτωμάτων και των ατοπημάτων. Με το ολάνοιχτο «μάτι» να μη μας αφήνει χωρίς δάκρυ στα μάτια μιας χώρας που μονίμως θρηνεί για εκείνα που δεν πράττει, ψάχνοντας εκ των υστέρων για «ενόχους» και «συνένοχους», αίτιους και υπαίτιους, αναίτιους και ανεύθυνους…
Τόσο φως και τόσο σκοτάδι. Τόσο λευκό και τόσο… «μαύρο». Τόσο πράσινο και τόσο γαλάζιο. Τόση άπλα και τόση ξάπλα. Τόσο άβουλοι που μετατρέπονται άρδην σε επιβουλεύοντες. Παραιτήσεις που δεν κατατίθενται, η αίσθηση ασφάλειας που αποσυντίθεται - σα κακομαγειρεμένο φαγητό που ξόμεινε στο πιάτο και ξίνισε από τις καυτές ανάσες χρόνων και χρόνων αδιαφορίας.
Πατρογονική γη σα καλοκαιρινή ζωγραφιά. Παραλίες που εκτείνονται στης ονειροφαντασιάς την άκρη, μικρά περιβόλια δέκα δρασκελιές χώμα. Το αμπέλι να θροΐζει και τα σταφύλια να βαραίνουν γεμάτα χυμούς. Τα βαριά κλαδιά της λεμονιάς και της συκιάς οι δελεαστικοί καρποί. Ο ιδρώτας που δημιουργεί αραβουργήματα. Ο ήλιος που παίζει κρυφτούλι με τις ξύλινες γρίλιες. Η θάλασσα που σκοντάφτει στη στεριά κι η αρμύρα με το δάκρυ…
Καρπουζόφλουδες που γίνονται σε παιδικά χέρια σπασμένα καράβια με άρμπουρο ένα λεπτό ξυλάκι. Σπασμένες ψυχές, γεμάτες απελπισία για την πορεία αυτού του πλοιαρίου που λέγεται «πατρίδα». Του δώματος τα αγκαλιάσματα ερωτευμένων κορμιών μέσα στο καταμεσήμερο. Το θανατερό αγκάλιασμα της εξουσίας σε ότι είχε αξία. Τα πανηγύρια στα χωριά μας και οι χοροί στα βήματα των παιδικών μας αναμνήσεων. Το πανηγύρι των media πάνω στα καμένα και τα θαμμένα.
Μια βαρκούλα δεμένη στην άγκυρα της προσμονής μας. Οι διακαώς δεμένοι στους θώκους τους. Ο ήχος του κύματος. Ο αχός της κοινωνικής κατακραυγής. Της εκκλησιάς το καμπαναριό να διαγράφει του ορίζοντα την άκρη. Οι διαγραμμένες έννοιες αξιοπιστίας. Λέξεις πάνω σε λέξεις. Ανώνυμα φληναφήματα τύπου «Αννίτας Π». Το άνυσμα της ξεκούρασης. Το διάνυσμα της σύντομης επιστροφής στις αμόνοιαστες πόλεις.
Η εποχή της καλοκαιρινής έξαρσης, του υπνωτικού ήχου των τζιτζικιών, του καυτού απομεσήμερου στη παραλία με το λευκό βότσαλο. Της αποκάρωσης των καρπουζιών και ενίοτε, των ερώτων. Κάτω από το λεπτό λούστρο του ιδρώτα, η μυρωδιά της σιτρονέλας τη νύχτα και της ινδικής καρύδας τη μέρα, στα πασαλειμμένα με αντηλιακά, κορμιά. Τα γεμιστά της γιαγιάς, μοσχοβολούν δελεαστικά από το ανοιχτό παράθυρο στα στενοσόκακα των χωριών μας. Μια βουτιά στον πορτοκαλί κύκλο που διαγράφεται πάνω στη γαλαζοπράσινη θαλασσινή αγκαλιά. Το ραδιόφωνο να παίζει, εδώ και δεκαετίες, «το καλοκαιράκι στην ακρογιαλιά». Πριν της αποκλείσουν τη δίοδο, οικοπεδοφάγοι, οικιστές, ανήκεστοι εποικιστές…
Ένα γύρω, η επέλαση των τουριστών με τα «βραχιολάκια» και το πέδιλο φορεμένο με κάλτσα. Μπορεί να παραγγέλνουν μια γκρηκ σάλαντ με οχτώ φέτες ψωμί αλλά γνωρίζουν τον Κούρο και τα μελανόμορφα αγγεία. Ξέρουν τον Πυθαγόρα, τον Ηρόδοτο και τον Αρίσταρχο πριν αυτοί γίνουν οι μεροκαματιάρηδες του μικρού-πικρού καλοκαιριού, ξεπουλώντας καρτ ποστάλ με σακχαρόπηκτα ηλιοβασιλέματα και αβασίλευτα όνειρα.
Στο κατώφλι της πατρίδας μας, κοιμάται ένας θεός. Καθώς δρασκελούμε το κατώφλι, σκοντάφτουμε πάνω του, μα δεν τον αναγνωρίζουμε. Τον περνάμε για Σύρο πρόσφυγα, για Αφγανό μετανάστη, για εγχώριο πένητα. Για ζητιάνο και επαίτη.
Τον προσπερνάμε, τον λοιδορούμε, τον εμπαίζουμε. Του φοράμε χλαμύδα απόρριψης. Τον ταΐζουμε γεύμα βαθείας καταψύξεως, ζεσταμένο σε φούρνο μικροκυμάτων υπό τον ήχο των κυμάτων. Τον καλημερίζουμε με τη μίζερη επωδό της αναδουλειάς, των χρεών, των αμνημόνευτων μνημονίων, της μόνιμης κατήφειάς μας. Μέσα σε σαρανταπέντε -το πολύ- μέρες τουριστικής αιχμής, άντε να βγουν οι δυσβάσταχτες οικονομικές υποχρεώσεις μιας εθνικής και ετήσιας, νύχτας και νύστας!
Μα… στο κατώφλι μας κείτεται ο θεός. Ξένιος Δίας ή Κερδώος Ερμής; Αποκοιμήθηκε αποκαμωμένος κι αποκαρδιωμένος. Όμως… η πατρίδα μας είναι εκείνη που δε μοιάζει να ξυπνά!
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
