 |
|
|  Δευτέρα 6/8
Η αστυνομία τών ΗΠΑ έσωσε έντεκα παιδιά που κρατούνταν σε άθλιες συνθήκες και υποσιτισμένα από δύο άνδρες στην έρημο του Νέου Μεξικού
AFP-Reuters
Η αστυνομία της πολιτείας του Νέου Μεξικού στις ΗΠΑ εντόπισε και έσωσε έντεκα παιδιά ηλικίας ενός με 15 ετών που ήταν υποσιτισμένα και κρατούνταν σε άθλιες συνθήκες σε ένα απομονωμένο μέρος στην έρημο.
Δύο άνδρες συνελήφθησαν μετά την επέμβαση της αστυνομίας, η οποία βρήκε τα παιδιά χωρίς παπούτσια, να φορούν κουρέλια και να μοιάζουν «με πρόσφυγες από τον Τρίτο Κόσμο». Στο μέρος αυτό ζούσαν και πέντε ενήλικες -- δύο βαριά οπλισμένοι άνδρες και τρεις γυναίκες.
Η επιχείρηση διεξήχθη στο πλαίσιο της έρευνας για την απαγωγή ενός τρίχρονου παιδιού από τον πατέρα του πριν μερικούς μήνες, εξήγησε το γραφείο του σερίφη της κομητείας Τάος του Νέου Μεξικού.
Οι έρευνες ξεκίνησαν από το Τζόουνμπορο της πολιτείας Τζόρτζια πέρυσι όταν ο Σίραζ Ουάχαζ, 39 ετών, κατηγορήθηκε ότι απήγαγε τον γιο του, ο οποίος ακόμη δεν έχει εντοπιστεί.
Στις 2 Αυγούστου ο σερίφης Τζέρι Χόγκριφι ζήτησε να διεξαχθεί έρευνα σε «αυτό τον πρόχειρο καταυλισμό που είναι περιστοιχισμένος με λάστιχα αυτοκινήτων και έναν τοίχο από λάσπη» στην περιοχή Αμάλια, όπου ο Ουάχαζ και ένας άλλος άνδρας, ο Λούκας Μόρτεν, φέρονταν να κρύβονται.
Το FBI αν και είχε δώσει πληροφορίες στην αστυνομία και παρακολούθησε το σημείο, «δεν πίστευε ότι υπήρχαν αρκετά στοιχεία για να πραγματοποιηθεί έφοδος εκεί», εξήγησε ο Χόγκριφι.
«Όλα άλλαξαν όταν ένας επιθεωρητής από τη Τζόρτζια μιας έστειλε ένα μήνυμα, το οποίο εκτιμήσαμε ότι προερχόταν από το μέρος αυτό», πρόσθεσε. Το μήνυμα έγραφε απλώς: «Πεινάμε και χρειαζόμαστε φαγητό και νερό».
Το πρωί της 3ης Αυγούστου περίπου δέκα αστυνομικοί εισέβαλαν στο σημείο, το οποίο η αστυνομία περιέγραψε σαν ένα αυτοσχέδιο συγκρότημα που αποτελούταν από ένα υπόγειο τροχόσπιτο καλυμμένο με πλαστικό χωρίς τρεχούμενο νερό και ηλεκτρικό ρεύμα.
Ο Χόγκριφι δήλωσε στο ABC News ότι τα παιδιά πεινούσαν, διψούσαν και ήταν πολύ βρώμικα.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
