 |
|
|  Tρίτη 7/8
Γαστρονομία
Ο Ζοέλ Ρομπισόν έσβησε- Ο κόσμος της πολιτικής και της γαστρονομίας αποχαιρετά τον Γάλλο "μάγειρα του αιώνα"
AFP
Ένας από τους διασημότερους σεφ παγκοσμίως, βραβευμένος με τα περισσότερα αστέρια της γαστρονομίας, ο Γάλλος Ζοέλ Ρομπισόν, πέθανε σε ηλικία 73 ετών.
"Τα αστέρια του αστράφτουν με όλη τη λάμψη τους", ήταν η αντίδραση του προέδρου της Γαλλίας Εμανουέλ Μακρόν στην αναγγελία του θανάτου του "μάγειρα του αιώνα" όπως είχε ανακηρυχθεί το 1990. "Ο Ζοέλ Ρομπισόν έσβησε , αλλά τα 32 του αστέρια Michelin λάμπουν στον αστερισμό της γαλλικής γαστρονομίας. Το όνομά του και το στιλ του ενσαρκώνουν τη γαλλική κουζίνα σε όλο τον κόσμο, συμβολίζουν την τέχνη της ζωής, την αξίωση για καλή δουλειά και δηλώνουν τον πλούτο των παραδόσεων μας".
"Ο Ζοέλ Ρομπισόν, ένας οραματιστής σεφ και ο πλέον πολυβραβευμένος παγκοσμίως, μάς άφησε σήμερα. Από το Παρίσι έως τη Σανγκάη, η τεχνογνωσία του που αναδείχθηκε σε τέχνη και ακτινοβολία της γαλλικής γαστρονομίας θα συνεχίσει να εμπνέει τη νέα γενιά των σεφ", έγραψε στο Twitter ο εκπρόσωπος της γαλλικής κυβέρνησης Μπενζαμέν Γκριβό, επιβεβαιώνοντας πληροφορία της εφημερίδας Le Figaro.
Πάμπολλα είναι τα συλλυπητήρια μηνύματα για τον "πάπα των μαγείρων" όπως τον αποκαλούσαν οι Γάλλοι, ενώ ο κόσμος της γαστρονομίας αποτίει φόρο τιμής στην προσωπικότητα και την απίστευτη δημιουργικότητα του εκλιπόντα.
Ο Ρομπισόν, που είχε τιμηθεί με 32 αστέρια έως το 2016 κατέχοντας το απόλυτο ρεκόρ, πέθανε στη Γενεύη από επιπλοκές του καρκίνου.
Ο θάνατος αυτού του τελειομανούς επαγγελματία που ηγείτο μιας παγκόσμιας αυτοκρατορίας, άφησε ορφανό τον κόσμο της υψηλής γαστρονομίας που επλήγη ήδη από τον θάνατο στις αρχές της χρονιάς του Πολ Μποκίζ και από τον χαμό, τον Ιούνιο, του Αμερικανού 'Αντονι Μπουρντέν, μορφής της παγκόσμιας γαστρονομίας.
"Είναι ένας άνθρωπος που έκανε πολλά για τη γαλλική κουζίνα. Στη Λατινική Αμερική, ήταν πολύ γνωστός. Από εκεί περνούσε πάντα όταν ερχόταν στο Παρίσι", θυμάται ο Λεονόρ Παρά, ο οποίος μένει κοντά στο L'Atelier του Ζοέλ Ρομπισόν στο Παρίσι, όπου έχει φάει. "Ένα από τα πιάτα που απαραίτητα δοκίμαζες τον χειμώνα ήταν η καστανόσουπα με φουά γκρα".
"Ένας από τους αδιαμφισβήτητους μετρ της παγκόσμιας γαστρονομίας μας άφησε", έγραψε στο λογαριασμό της στο Twitter η επίσης βραβευμένη σεφ Γαλλίδα Αν-Σοφί Πικ.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
