 |
|
|  Πέμπτη 9/8
Ελληνικός Τουρισμός
Το Νο1 περιοδικό παγκοσμίως, «Forbes», εκθειάζει την Χαλκιδική – Ο ξεχασμένος παράδεισος του Αιγαίου
Forbes,ekirikas.com
Σε εκτενές του άρθρο το περιοδικό «Forbes» εκθειάζει την Χαλκιδική και τις ομορφιές της, απαριθμώντας μία σειρά επιχειρημάτων που την κάνουν τόσο ξεχωριστή.
«Η Χαλκιδική είναι ουσιαστικά μια χερσόνησος με τρία δάχτυλα», λέει γελώντας ο ταξιτζής στη δημοσιογράφο του «Forbes» ,Rooksana Hossenally, καθώς οδηγεί στον τοπικό αυτοκινητόδρομο ανάμεσα στους ελαιώνες και στους αμπελώνες που εκτείνονται μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι.
«Το κοντινότερο δάχτυλο είναι η Κασσάνδρα, εκεί πηγαίνεις με την οικογένεια σου. Το μεσαίο είναι η Σιθωνία, εκεί πηγαίνεις με τον αγαπητικό σου. Τέλος, το πιο μακρινό είναι το Αγιον Ορος όπου εκεί πηγαίνεις μόνος σου» συνέχισε ο οδηγός.
Η δημοσιογράφος μολονότι δεν έχει οικογένεια αλλά ταξιδεύει με παρέα και χωρίς παιδιά, επέλεξε να επισκεφθεί το πρώτο «πόδι». Η Κασσάνδρα είναι ένας τόπος με πλούσια βλάστηση, άγρια ζώα, ειδυλλιακές παραλίες και όμορφους οικισμούς. Η Σιθωνία αποτελεί πόλο έλξης για επισκέπτες που θέλουν μια πιο αυθεντική ταξιδιωτική εμπειρία, ενώ ο Αθως είναι το πιο αινιγματικό από τα τρία και είναι ένας θύλακας που προορίζεται αποκλειστικά για τους άνδρες, με μεγάλο αριθμό μοναστηριών και η επίσκεψη απαιτεί ειδική άδεια.
Η Hossenally επέλεξε να μείνει σε ένα από τα πολλά ξενοδοχεία στη Σάνη Χαλκιδικής το οποίο και της άφησε άριστες εντυπώσεις. Πανέμορφη θέα στη θάλασσα, ήσυχοι παραθεριστές με τις οικογένειές τους αλλά και διακόσμηση υψηλής αισθητικής ήταν μερικά από τα πράγματα που το έκαναν να ξεχωρίσει.
Εντύπωση επίσης της έκαναν και οι πεντακάθαρες παραλίες με τα κρυστάλλινα νερά τους, οι οποίες απείχαν λίγα μόλις λεπτά από την είσοδο του ξενοδοχείου. Πιο συγκεκριμένα η παραλία του «Μπούσουλα» ήταν αυτή που ξεχώρισε λόγω της εύκολης πρόσβασης αλλά και της καθαρότητας των νερών της.
Η ποιότητα του ελληνικού φαγητού δεν θα μπορούσε να λείπει από τη λίστα με τις θετικές εντυπώσεις του ταξιδιού. Ψάρια στα κάρβουνα, φρέσκα φρούτα και λαχανικά και ντόπια κρασιά αποτελούν τον ιδανικό γαστρονομικό συνδυασμό που δεν μπορεί με τίποτα να αφήσει κάποιον ανικανοποίητο.
Για το τέλος άφησε το διεθνούς φήμης «Sani Festival», το οποίο ξεκίνησε το 1993 και, μέσα από συνεχή παρουσία 26 ετών, έχει καθιερωθεί ως ένα φεστιβάλ με υψηλό προφίλ και διακριτό στίγμα στον πολιτιστικό χάρτη της χώρας, αποκτώντας δε στην πορεία του και διεθνές αντίκτυπο. Το φεστιβαλ πραγματοποιείται στον Πύργο του Σταυρονικήτα και χρονολογείται από το 1543 και κάθε χρόνο συγκεντρώνει κορυφαίους μουσικούς από όλο τον κόσμο.
Η Σάνη αποτελεί για την δημοσιογράφο ένα ησυχαστήριο στη μέση ενός πανέμορφου φυσικού τοπίου, όπου πολιτισμός, τέχνες και διασκέδαση γίνονται ένα.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
