 |
|
|  Σάββατο 11/8
΄Αρθρο
ΕΛΛΑΣ ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΣΟΥ
———————————
Οι μελλοθάνατοι
πολίτες σου
σε χαιρετούν!
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
Λάρισα
ΤΡΙΑ ολόκληρα χρόνια ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και τρία μνημόνια. Ένα τον χρόνο. Ακόμα και οι δανειστές πιστεύουν ότι οκτώ χρόνια λιτότητας είναι αφύσικα πολλά για να μην ενισχυθεί η ανάπτυξη και αυτό το θλιβερό αποτέλεσμα το αποδίδουν στην πολιτική της βαριάς φορολογίας που επιβλήθηκε στον ελληνικό πληθυσμό. Κανείς δεν φταίει γι αυτό. Παρά μόνον όπως πάντα, οι ...προηγούμενοι!
ΤΙ άραγε θα πει ο πρωθυπουργός (αν πάει) φέτος στη ΔΕΘ; Ότι δεν μπόρεσε να κάνει ούτε μισό από εκείνα που υποσχέθηκε πέρσι; Πώς δηλαδή, θα μπορέσει να μοιράσει ξανά ελπίδες στους συνταξιούχους, ότι δήθεν μπορεί να ακυρώσει τις (επαπειλούμενες) περικοπές των συντάξεων όταν η ίδια η κυβερνησή του είχε ψηφίσει για το 2019;
ΠΩΣ θα πείσει για ένα ακόμα μεγάλο ψέμα τον κόσμο, πανηγυρίζοντας για το δήθεν πλεόνασμα του ΕΦΚΑ, όταν οι δανειστές αλλά και ο ίδιος, βεβαίως και οι υπουργοί του, γνωρίζουν πολύ καλά ότι αυτό το πλεόνασμα οφείλεται στην μη απονομή των συντάξεων και σε περίεργα λογιστικά κόλπα; Μεγάλοι προμηθευτές του ιδιωτικού τομέα, διαμαρτύρονται για τα «βερεσέδια» του δημοσίου, απειλώντας να διακόψουν συνεργασία, ιδιαίτερα το πρόβλημα εντοπίζεται στην υγεία αλλά και στις εργολαβίες με το δημόσιο. Αυτά λοιπόν που χρωστά το δημόσιο σε όλους αυτούς τους προμηθευτες του, δεν είναι παρά το πλεόνασμα του ΕΦΚΑ που πανηγυρίζει η κυβέρνηση.
ΠΩΣ θα δικαιολογήσει ο πρωθυπουργός το νέο τρικ με τους μισθούς; Λένε πως η συμφωνία με τους δανειστές αφήνει περιθώριο για μικρές ως συμβολικές αυξήσεις μόνο στους κατώτατους μισθούς, (είθε), άρα σε μικρό κομμάτι των εργαζομένων. Με την μείωση του αφορολόγητου όμως, από το 2020, όσοι αμείβονταν με τον κατώτατο μισθό μάλλον θα έχουν απώλειες συγκριτικά με πριν.
ΣΤΑ 40 του μνημόσυνου, για τους αδικοχαμένους με φρικτό τρόπο νεκρούς συμπολίτες του στην μεγάλη πυρκαγιά, τι λόγια θα βρει να πει από το βήμα της ΔΕΘ, ο πρωθυπουργός; Πόσο δύσκολο θα είναι να υπομείνει (και να είναι ψυχολογικά ανεπηρέαστος), το βάρος του εθνικού πένθους για μια τραγωδία για την οποία όλοι γνωρίζουμε πως δεν είναι αποκλειστικά μόνος υπεύθυνος ο ίδιος; Και πόση ντροπή θα πρέπει να αισθάνονται όλοι εκείνοι οι επικριτές του, οι της αντιπολίτευσης, οι οποίοι με κρυμμένες μέσα τους τις δικές τους ευθύνες για την οικιστική αναρχία στην χώρα, επιτίθενται σήμερα πετώντας τις στάχτες από τα ερείπια των καμμένων στην κυβέρνηση, μήπως και βρεθούν πιο γρήγορα στην εξουσία...
ΔΥΣΤΥΧΩΣ, στη χώρα όπου ποτέ και κανείς δεν φταίει παρά μόνο και πάντα οι προηγούμενοι, δεκάδες άνθρωποι, μικροί και μεγάλοι, πολίτες ανεξαρτήτως οικονομικής και κοινωνικής επιφάνειας, εξακολουθούν να πεθαίνουν άδοξα και άδικα, σε έναν κύκλο μιάς τραγωδίας δίχως τέλος, αφού το πλέον σίγουρο μοιάζει να είναι ότι, ούτε ένας Έλληνας δεν υπάρχει που να πιστεύει ότι τέτοιο κακό, τέτοια παρόμοια συμφορά δεν θα ξανασυμβεί. Προς δόξαν της ανικανότητας των «ιθυνόντων» και της γενικότερης ελληνικής ΑΥΘΑΙΡΕΣΙΑΣ, ώ πατρίδα μας, οι ...μελλοθάνατοι πολίτες σου, σε χαιρετούν!
ΥΓ. ΑΥΤΟΣ ο μήνας με βρίσκει για ακόμα μια χρονιά στα παράλια της Πιερίας. Όπου πλέον δεν συναντάς ίχνος Γερμανού τουρίστα αλλά ούτε και Ρώσου παραθεριστή. Η βαρειά μας βιομηχανία που είναι ο τουρισμός, αυτοκαταστρέφεται χρόνο με τον χρόνο, οι ξένοι επισκέπτες λιγοστεύουν, ενώ ούτε λόγος για εσωτερικό τουρισμό. Οι διακοπές για τον μέσο αστό έγιναν δυστυχώς όνειρο απατηλό. Ίσως και γι αυτό θα πρέπει να δώσουν εξηγήσεις όλοι οι πολιτικοί αρχηγοί που θα περάσουν από την ΔΕΘ. Όσοι περάσουν...
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
